Aflevering 1

 

“Wij zitten niet in Kiev, vriend...” Ik slaakte een veel te hoog en hard gilletje, voelde overal kippenvel en er sprongen miljoenen gedachten door mij heen: ‘Waar dán?’ ‘Kan ik nu dan eindelijk in mijn leven zeggen dat ik in een Wie is de Mol? land ben geweest - en dan zelfs gelijk voor 2 maanden?’ ‘Ik zei toch al dat ik Russische letters op de gebouwen had zien staan!’ en ‘Sinds wanneer maakt Ruben Hein al vrienden met mensen waarmee hij alleen nog maar heeft gebeld?’ WAT. EEN. OPENING. Wat een sensatie. Wat een meeslependheid. En vooral: wat een ontknoping. Nu al. DIT IS WAAROM IK MOLLOOT BEN!

Even centraal: ik geloof er niet in dat Ron Boszhard al naar huis zou moeten gaan. Die beste man heeft niet de hele reis naar Rusland gemaakt om uiteindelijk 3 uur laten weer op het vliegtuig te stappen. En dat Art Rooijakkers zijn historische Testpraatje niet afmaakt wijst daar alleen maar meer op. Waarschijnlijk zou Ron dat ook helemaal niet zo gezellig vinden, want die had Loes nog een kop koffie beloofd én wilde gelijk ook al met de hele groep meeten op een-nog-onafgesproken-plek. Wat een sociaal dier is het ook. Wel nep, want met alles wat hij zei en deed kreeg ik een karikatuur-gevoel, maar wél sociaal. En dat is ook wat waard. Minstens een rood scherm. Tot snel.

Loes Haverkort vond het gelukkig ook wel gezellig met Ron en bleek ook wel een oogje op hem te hebben. Of was het tóch de pracht en praal in de (prachtige) hoofdstad van Poetinië waardoor ze de enveloppen niet opmerkte? Eén ding wat mij in elk geval aan háár opmerkte was het enorme uitdagen van Ron. Bij alles wat ze deed checkte ze even hoe en of meneer Boszhard reageerde. Als Mol lijkt me dat toch niet persé de ideale strategie? Tenminste: niet om dat zo obvious in het begin te doen. Dan ben je mijns inziens toch echt nog iets meer bezig met zaken als ‘samenwerken’, ‘vertrouwen kweken’ en ‘zoeken’, in plaats van controleren wat je jeugdheld allemaal doet.

Van Moskou vliegen we met een mooie boog naar Azerbeidzjan. Ik noemde het al in mijn vorige stukje! *Iets met ervaring, enzo* Baku, om precies te zijn. Daar zat Emilio Guzman zichtbaar te genieten van de hele belevenis. Zijn avontuur startte in het land waar naamtechnisch beter Jean-Marc van Tol en Jan Versteegh hadden kunnen starten, maar dat kon de pret niet drukken. Emilio speelt het spel. Dat was duidelijk vanaf moment 1. En ja, dat geeft mij gelijk een gevoel van warmte en enthousiasme: zulke mensen willen we zien op de Vaderlandsche beeldbuis! Hoe heerlijk was het dan ook om hem net iets te ‘enthousiast’ de Jokers te zien grijpen, om later eigenlijk gelijk ‘spijt’ te hebben dat hij ze deelde. Spijt? Nu zou ik veel over Emilio willen zeggen, maar hij komt op mij over als een fanatieke speler, die spijt net voor vertrek bij de douane heeft achtergelaten. Zou hij het écht zo jammer gevonden hebben dat hij Stine Jensen een opzetje heeft gegeven naar een mooi beginnetje voor een potentieel Verbondje?

Stine Jensen komt op mij namelijk over als iemand die je als Mol te vriend wilt houden. Niet alleen vanwege haar mooie opmerkingen, maar ook vanwege haar neus. “En is het dan alleen haar neus waar je nu op doelt?” Nee hoor, zeker niet. Stine geeft namelijk aan dat je óók je ogen én oren open moet houden. Op zoek naar tamelijk waardeloze informatie, ofzo. Ja, nee, Stine, we voelen het alweer aan: tijd voor ‘Stines Finest’: “IK RUIK EEN KLUIS!!” Niet waar mevrouwtje, het enige wat jij rook waren enveloppen in de prullenbakken! Zélfs voor Art zouden prullenbakken te smerig zijn om enveloppen in te smijten...

Ondertussen werd er trouwens ook flink van de belbundel van Art gebruik gemaakt. Die arme man heeft me toch een duur abonnement met werelddekking af moeten sluiten! Om over de voicemailkosten nog maar te zwijgen: altijd hetzelfde liedje met die bijkomende kosten in de kleine lettertjes. Zélfs in Armenië ontkwamen ze er niet aan...

In Jerevan (de hoofdstad van Armenië, red.) liepen Bella Hay en Simone Weimans namelijk toeristisch rond. Opvallend genoeg leek Bella Hay enorm fanatiek met het zoeken naar de juiste locaties, maar had ze er nog geen seconden aan gedacht dat er eventueel ook nog een achterkant op de kaart stond. Nu zou ik een (in potentie) viral-gaande grap kunnen maken over vrouwen en kaartlezen: máár dat doe ik toch maar niet. Bella viel mij gelijk ook op door haar positieve puzzel gedrag, maar viel dus gelijk door de mand toen het achterkant-incident plaatsvond. Opvallend: houden we in de gaten... Want een échte Mol zet natuurlijk altijd haar beste beentje voor, totdat het blijkt dat ze eigenlijk twee benen heeft. Denk daar maar eens over na.

Simone Weimans had helemaal geen tijd om over benen na te denken; zij wilde zo snel mogelijk contact hebben, zo duidelijk mogelijk communiceren en voorál zoveel mogelijk de leiding nemen. Iets wat haar duidelijk vrij gemakkelijk afging. Ik ben dus erg benieuwd of ze die leiderschapskwaliteiten ook in de grote groep zal kunnen tentoonstellen, of dat dit puur een prima werkend onderonsje was met Bella. Toen ze voorstelde om nóg een keer goed naar de puzzel te kijken, kreeg ik toch meer een Kandidaat gevoel bij Simone. Maar, we houden haar in de gaten.

Wie alles ook goed in de gaten bleek te willen hebben, was Olcay Gulsen in Kazachstan! Haar reactie op het bed met Ruben Hein was op z’n minst verdacht. Op mij kwam het over dat zij net zélf de Opdracht had uitgelegd aan onwetende Ruben, in plaats van dat Art hen beide verraste met wat ze moesten doen. Nu weten we dat ze erg ambitieus is, maar presentatrice van Wie is de Mol? wordt je toch ook niet zomaar op een hotelkamer in een land hier van vandaan. Hoe dan ook, het feit dat ze Ruben eens even heel observerend aankeek en zelf amper leek te hoeven schakelen, deed bij mij wat lichtjes branden. En waarom keek dan toevallig zíj op de achterkant van de Kandidatenformulieren? Vragen, vragen, vragen... Typische Mol? Of een enorm stressbestendige Kandidaat? Ze had wél een mooie outfit aan, wat ook wel wat waard is natuurlijk.

Tot slot waren ook Jan Versteegh en Jean-Marc van Tol het één en ander waard. Wanneer je in Oekraïne bent, ben je in mijn ogen sowieso al iets meer waardevol, maar dat terzijde. Ik vond het heel tof om Jan zo enthousiast en vol overgave te zien spelen. Totaal niet Mollerig, maar daardoor des te leuker. Hij riep ook gelijk dat het geld en de Jokers maar vergeten moesten worden: als ze maar bij die kluis uitkwamen. Een hele logische reactie, want waarschijnlijk zou ik hetzelfde denken: doorgaan naar de volgende Aflevering is toch echt wel even belangrijker dan wat-dan-ook. Alleen jammer dat hij de taxichauffeur daar niet van kon overtuigen, maar oké, praten we niet meer over.

Jean-Marc van Tol leek zich vooral geen houding te kunnen geven. Hoewel hij geen enkel verstand heeft van smartphones, lukte het hem wel moeiteloos om Tbilisi te vinden met wat schroevendraaiers. Maar hij was dan wel weer verbaasd dat meisjes in Oekraïne roken. Ik zie hem nog niet zo snel als Mol, maar vanwege zijn vrij neutrale houding in deze eerste Aflevering zou hij wel eens snel op mijn lijstjes kunnen gaan stijgen... Want is dat niet precies de positie die je als Mol wilt aannemen?

En dan het moment waarop we allemaal gewacht hebben: mijn Verdenkingen. Als start van het Seizoen even de regels: maximaal 3 kandidaten mag ik als Mol aanwijzen en het mag niet zo zijn dat een Kandidaat van Niet Mol ineens naar Mol springt: daar moet altijd Misschien Mol tussen gezet worden. Zo houden we het spannend...

Mol: Ruben Hein, Olcay Gulzen & Emilio Guzman
Misschien Mol: Bella Hay & Jean-Marc van Tol
Niet Mol: Jan Versteegh, Loes Haverkort, Simone Weimans & Stine Jensen

Bedankt voor het lezen en één ding is zeker: niets is wat het lijkt!
Wil je reageren op deze column? Dat kan op het forum!