Aflevering 2

 

Een dubbele moord, maar wél één om thuis op de bank dubbel en dwars van te genieten. Wat een bijzonder heerlijke Aflevering was dit weer! Toch Ron Boszhard naar huis en ook Jean-Marc van Tol moest het strijd-toneel (hihaho, snapt u de woordgrap) verlaten. Met alle respect naar Jean-Marc, want Wie is de Mol? is het grootst mogelijk psychologische spel - en met deze groep gaat het zelfs verder dan alleen een spelletje. Stiekem geeft dit ook wat flashbacks naar mijn Manuel Venderbos... M=M. Al kreeg Jean-Marc (gelukkig) nog wel wat zendtijd. Het ga je goed!

Allereerst tóch nog even over Ron Boszhard: ik krijg zelden kippenvel van handen, maar toen de hand van Ron in beeld kwam, voelde ik wéér op alle mogelijke plekken een adrenalinekick: ZIE JE WEL! Hoe ontiegelijk sneu is het voor hem, als diehard fan, om het doek te zien vallen en letterlijk alleen achter te blijven. Zijn broer trekt volle zalen, maar Ron zelf kan nog niet eens een vakje vullen... Nu gelukkig wel naar huis met hét praatje van Art Rooijakkers, daar kun je dan nog wel mee thuiskomen. Houdoe, Ron. En bedankt.

Ondertussen gebeurde er weer enorm veel deze keer. Met drie toffe Opdrachten hebben we de Mol flink aan zien poten. En wat zou ik het magistraal vinden als Olcay Gulzen begin maart zou zeggen dat ze de Mol is! Ik geniet zó van haar aanwezigheid en haar bizarre manier van spelen. Waar ik me vorige week nog irriteerde aan haar bijna emotieloze aantreden, verheug ik mij nu al voor de manier waarop ze volgende week weer gaat Mollen. Want dat is Olcay in dit spel, volgens mij. Elke keer precies dát doen, wat je niet zou doen als je Kandidaat zou zijn. En voor nu vind ik dat heerlijk: mijn absolute Wensmol! Hoe geniaal zou het zijn om gewoon even fasinable weg te lopen - om er zo zéker van te zijn dat je schoenen ook in beeld komen wanneer ze op vieze pedalen moeten rusten. En tijdens het (heel sociaal) styling tips geven aan Stine Jenzen, lekker negatief over haar biechten. Je moet maar durven om jezelf zó in de schijnwerpers te zetten in Aflevering 2: om maar te zwijgen over haar hoofd, nadat ze 500,- euro ‘vergeet’. En juist daarom verdenk ik haar nog steeds wel, dames en heren. Maar eerst even plassen, ben zo terug.

Wie ook even weg was deze Aflevering, leek Emilio Guzman. Naast het feit dat hij zichzelf -alwéér- iets te sociaal vind voor dit spel (vorige week vond hij zichzelf te sociaal met het delen van jokers, nu met Ron en volgende week helpt hij vast en zeker Art met zijn presentatieteksten) vind ik Emilio vooral verdacht stil. Ik weet niet hoe ik hem moet plaatsen... Jan Versteegh wist dat ook niet, dus kreeg Emilio gewoon het meest lullige plekje toebedeeld op de loser-graafmachines. En tsja, wanneer meneer Guzman al ziet dat de tijd bijna op is, besluit hij toch nog even Kandidaats te zeggen dat de briefjes op de winderige markt helemaal niet gedubbeld hoeven te worden. Joe, kerel. Dat had je minstens een halve minuut eerder kunnen zeggen. Spasieba. (ja, dat is een Russisch woord, leuk hé) En het feit dat Emilio bij meester Jan aangeeft dat hij vrij zinloos bezig is, lijkt heel goed en nobel, maar had hij gelijk aan kunnen geven toen hij zijn rol aangeboden kreeg. Dan kan je wel meester Jan Versteegh heten en de boel regelen, maar Jan heeft geen broer die volle theaters trekt: ik bedoel maar. Emilio jongen, bijt een beetje meer van jezelf af!

Wie eens wat minder zou moeten bijten is Simone Weimans. Wat man(s), man(s), man(s), die is wel echt mans genoeg... Al vanaf moment één aan de ontbijttafel is ze spot-on en lijkt ze iedereen te willen ondervragen. Best slim, misschien, want je haalt daarmee alle aandacht af van jezelf wanneer je anderen doorzoekt. Maar zou je jezelf als Mol zo willen positioneren? Als leider aan de ontbijttafel? Misschien snap ik d’r ook wel, normaal zit ze als attribuut bij alle Nederlandse ontbijttafels en klikken mensen haar met het grootste gemak weg. Nu heeft ze eindelijk de kans om een paar mensen naar haar te laten luisteren: we zouden die kans toch allemáál nationaal pakken? Ze is hier met een missie: over haar trauma’s heenkomen. En de crew is dan ook nog eens zo aardig om er een middagje graven-op-therapeutische-basis in te gooien. Alleen maar liefde. <3

Nog meer liefde was er voor Loes Haverkort. Al was het maar 2 seconden: een bijna staande ovatie voor de vrouw die Ron Boszhard uit het spel had gewerkt. Dáár ging het al mis voor Ron. Maar (gelukkig) werd Loes daarna hardhandig ondervraagd en moest ze haar beste acteerskills inzetten om nog een beetje geloofwaardig te liegen. ‘Nee, ik zou nóóit mensen laten uitvallen. Dat doe ik alleen bij graafmachines... Écht waar.’ Een Kandidaat die ik ver zie komen, misschien zelfs met de winst er vandoor zie gaan: maar de Mol? Nee.

Bella Hay was ook van plan om ver te komen. Ze wilde minstens level 18 uitspelen, volgens mij. Geef dat kind een joystick en ze is weg. Logisch, ze is niet voor niks nog jong. De anderen lijken haar totaal niet te verdenken en op dit moment kan ik ze daar eigenlijk vooral alleen maar gelijk in geven. Waarom? Gevoel. Maar andere zaken lijken wel weer interessant rondom haar. Neem het feit dat ze Ruben Hein zo gedecideerd terug smijt op z’n stoel in het theater. Ze reageert vaak zó vanuit haar eerste emotie, dat het bijna lijkt alsof het niet meer een eerste emotie is, maar een angstige paniekaanval waarin ze bang is het spel uit haar handen te zien glippen... Gelukkig kon ze de joystick dan nog vasthouden om een level verder te komen: Aflevering 3 it is!

Jan Versteegh heb ik écht vorige week al helemaal afgestreept van al mijn lijstjes. En terecht, blijkt ook nu weer. Voor zijn fanatisme heeft hij volgens mij drie koffers extra ingepakt, want alle mensen wat is hij op dreef! Heerlijk om zoveel passie en plezier te zien, maar daarmee verraad hij zichzelf wel degelijk als Kandidaat. Geen enkele Mol zou zo opzichtig leiding nemen (en dan ook nog met zo’n goed resultaat). Jan, je bent echt een toppertje, maar iets minder obvious Kandidaat zijn is ook niet erg. Joejoe #positieveboy.

Iemand die met een vriendendilemma zit, is natuurlijk Ruben Hein. Hij had al een telefoonvriendschap gesloten met Jan, maar toen Jan hem niet met kusjes en knuffels benaderde bij hun eerste ontmoeting was de liefde al snel bekoelt. Deze Aflevering zou Ruben hem dat betaald gaan zetten!! Ruben is de naarste niet en zoekt gelijk verder naar verbondjes: Loes leek ook wel eenzaam en alleen, dus waarom niet met haar aanpappen? Ondertussen zorgt magere Hein er ook voor dat hij Loes volgt in het verkeerd neerleggen van de briefjes van 10, waardoor hij ook totaal niet verdacht lijkt want ‘Loes begon’. Om het backstabben af te maken, koos Ruben ervoor om zijn ex-vriend Jan nog even te bekritiseren tijdens zijn leidinggevende rol. Dit kon Ruben écht beter - aldus niemand. Chaos alom. Dé ingrediënten die een Mol nodig heeft.

Nu zou je denken, we sluiten af met degene die aan al deze chaos een einde kan brengen, de vrouw die de rust zelve is en weet wat ze moet doen in elke levenssituatie: Stine Jenzen. Helaas leek zélfs Stine deze Aflevering van d’r a propos te zijn. De vrouw waar ongeveer heel Nederland op zaterdagavond haar vertrouwen op legt, leek zelf ook niet meer te weten waar ze het zoeken moest. Totaal verstijft, toen ze Ron zag. Nu kán ik daar in komen, maar vrij lullig was het wel. Stine had gelukkig wél genoeg ruimte in haar hoofd voor een Stines Finest: “Waar laat jij die jokers, Olcay?” Hét antwoord op de vraag waarvan u op een zaterdagavond niet wist dat u hem had. Geen dank.

Tot slot mijn lijstje, u was al benieuwd, maar eigenlijk schuift alleen Simone ietsjes omhoog:
Mol: Ruben Hein, Emilio Guzman & Olcay Gulzen
Misschien Mol: Simone Weimans & Bella Hay
Niet Mol: Jan Versteegh, Loes Haverkort & Stine Jenzen

Bedankt voor het lezen en graag tot molgende week! En pas op, want niets is wat het (b)lijkt!
Wil je reageren op deze column? Dat kan op het forum!