Aflevering 3

 

Ai, die arme Bella Hay met haar mooie gele jas. Wat heeft ze goed haar best gedaan en wat was ze enthousiast: maar daarmee heeft nog nooit iemand gewonnen. Bella blijkbaar ook niet. In alle eerlijkheid denk ik toch dat we wél mogen stellen dat zij de meest opbouwende Kandidaat in jaren was: “SUKKOOOOL!”

Zoals afgesproken met jullie, zou ik elke week een ‘Stines Finest’ zoeken. Nu leek het mij leuk om tussen alle uitspraken van Stine Jensen een mooie uit te kiezen, maar Stine maakte het mij deze keer wel erg gemakkelijk. De Aflevering was nog amper begonnen en ze schreeuwde al van de (prachtige, red.) bergen: ‘Ik denk dat jullie mij ook wel zouden kunnen vertrouwen...’ Nou, mevrouw Jensen. Als ik één klein dingetje mag zeggen (ja, echt, ik zal het kort houden) dan is het toch wel dat we lekker zélf uitmaken wie we wel en niet vertrouwen.
‘Stines Finest’ was dus na tweeënhalve minuut al gevonden en zodoende kon ik gelijk mijn hele ziel en zaligheid op de zoektocht naar de Mol storten. Sowieso geloof ik categorisch én principieel al geen mensen die vinden dat het er wel erg op lijkt dat er een autorace gaande is terwijl er daadwerkelijk een autorace plaatsvindt. Ik bedoel: als dit filosofie is dan heb ik mijn master al bijna afgerond. En alsof Stine ‘ik-denk-dat-jullie-mij-wel-zouden-kunnen-vertrouwen’ Jensen nog niet genoeg heeft laten zien, heeft ze ook nog eens zomaar een Zwarte Vrijstelling gekregen. Ik weet even niet zo goed wat ik van d’r moet denken.

Vertrouwen was het sleutelwoord deze Aflevering. Alles leek zich te focussen rondom het vertrouwen van je medemens. En hoewel ik dat als Social Worker natuurlijk machtig prachtig vind, verbaast het mij ook wel hoe enorm laag het vertrouwen in deze groep is. Nu - en het is pas Aflevering 3, laten we wel wezen - is het al ieder voor zich en God zegen de greep. Interessant. Vooral als je eventjes nagaat dat de overgrote meerderheid in de groep geen Mol is (en dus, theoretische gezien, met mijn vmbo wiskunde) gewoon te vertrouwen is. Ik ben zó benieuwd naar de toekomst van deze groep. Zou het zich straks als los zand verspreiden en zien we ze alleen nog samen als Art ze smeekt om even een groepsfoto te maken? Of komt er nog een romantische Aflevering waarin iedereen samen gaat werken en elkaar stiekem toch wel lief gaat vinden?

Als we het over samenwerken hebben, hebben we het in elk geval niet over Olcay Gulzen. Of toch wel? Aan de ene kant eist ze als een diva al haar geld op (op een hilarische manier, credits), terwijl ze anderzijds strooit met Zwarte Vrijstellingen alsof ze Oprah herself is. Héél vaag... En ik ben Art Rooijakkers dankbaar voor het feit dat hij haar eerst even heeft laten urineren, voordat de Opdracht begon. Scheelt weer tijd. In die tijd (maar even hoor) heeft ze van de groep gehouden, zoals ze het zelf zo liefkozend meedeelde. Ondertussen rijd ze wel toevallig met de duurste auto in de val én vertelt ze waar de Vrijstelling (het machtige der dingen) zich bevind. Allemaal érg raar gedrag, waarvan ik elke Aflevering een klein beetje meer begin te hopen dat het Mollengedrag is. Olcay zou precies die Mol zijn waar ik al jaren van droom.

Naast het feit dat ik mensen verdenk, zijn er ook mensen die we zonder enige vorm van twijfel af kunnen strepen. Jan Versteegh is zo iemand. Alleen al zijn ogen stonden zó fanatiek tijdens het autorijden. Alsof zijn leven er vanaf hangt! En wat gun ik hem zijn Vrijstelling! Zo tof om te zien hoe graag hij dit spel wil spelen, op zijn eigen perfecte manier. Al moet hij zichzelf over de finish dúwen: maakt hem allemaal niks uit. En ja hoor, ik vind die omgekeerde psychologie die ook dit seizoen weer naar voren is gekomen, zó heerlijk. Iets om mij uren zoet mee te houden, maar ik zal het jullie besparen. Of niet? Of wel? Of... Iets anders, om je uren mee zoet te houden, was trouwens de eventuele verborgen hint in mijn blogs. Of toch niet? Of wel? Gekkenhuis.

“Is it me you’re looking for...” was natuurlijk een bijzondere zin, maar juist deze Aflevering kreeg ik een minder verdacht gevoel bij Emilio Guzman. Hij lijkt nog steeds overal te laat te reageren, maar het komt nu zo vaak voor dat ik het eigenlijk steeds minder verdacht ga vinden. Misschien is hij gewoon zo? En wat was dat nou voor intens vaag verhaal bij dat uitdelen van informatie? “Daar ga ik geen uitspraken over doen.” We zitten niet bij het Hoger Gerechtshof! Het wordt een beetje teveel de kijk-mij-subtiel-Molachtig-doen show. Hoewel ik hem enorm leuk vind, gaat dit steeds meer knagen bij mij...

Na Jan Versteegh kan ik ook met 100% zekerheid zeggen dat Loes Haverkort echt niet de Mol kan zijn. Wat mij opviel in Aflevering 1, met Ron Boszhard (liefde naar Ron), deed ze nu wéér, maar dan met Emilio. Kijken, kijken en nog eens kijken. Ze liet hem nog net niet zelf rijden, maar ze bleef bij alles wat ze deed met een schuin oog naar hem kijken en het van hem af laten hangen. Een beetje zo’n idee van Nederlandse toeristen: kijken, kijken en niet kopen. Loes is véél te afwachtend en kijkerig naar anderen om de Mol te zijn: neem dat van mij aan.

Simone Weimans zakt deze Aflevering toch wel weer naar onderen. De vorige keer begon ik haar juist een klein beetje te verdenken, maar sinds ze in haar eentje met een auto over de finish kwam, zie ik geen verdachte zaken rondom deze casus. Waarom zou een Mol in d’r eentje met zo’n bedrag de finish halen? Ze had zichzelf gemakkelijk in kunnen laten sluiten... Ook dingen zoals het snelle en oprecht ogende afraden van het wijzen van Ruben Hein naar de kistjes en het feit dat ze in de lucht zweefde (waar je als Mol toch significant minder kan Mollen) laten haar weer dusdanig dalen op mijn lijstje dat ze niet tot mijn verdenkingen hoort. Wel tof dat ze zichzelf nu tot grote hoogte kan zien stijgen: dat werkt ook vast en zeker therapeutisch.

Tot slot komen we aan bij mijn Mol. Ja, ik zeg het gewoon hardop. Ik weet vrijwel 100% zeker dat Ruben Hein de Mol van 2018 gaat zijn. Een gewaagde uitspraak, maar ik denk dat we nu ondertussen wel een relatie hebben waarin ik zulke dingen kan delen, beste lezer. Deze Aflevering was hij weer opvallend op de achtergrond, na vorige week vrij actief in beeld te zijn geweest tegenover bijvoorbeeld Jan en Loes. Het ‘enige’ dat meneer Hein nu deed en wat gek was, was zomaar toevallig in zijn eentje in de auto rijden en nog toevalliger: klemgereden worden. Had ik nou écht niet verwacht. Een tunnelvisie? Jazeker. Maar wél op de Mol. En interessant ook, dat hij bij het kistje stond met het enorm aanzienlijke bedrag van 750,- euro. Daar wil je als Mol de controle over hebben!

Mol: Ruben Hein & Olcay Gulzen.
Misschien Mol: Emilio Guzman & Stine Jensen
Niet Mol: Simone Weimans, Jan Versteegh & Loes Haverkort.

Dit jaar is het eigenlijk makkelijker dan ooit tevoren. En dat is ook wel eens prettig.
Dank voor het lezen. Vergeet nóóit: M=M.
Wil je reageren op deze column? Dat kan op het forum!