Spoiler alert!

Een paar maanden geleden liep ik een café in Amsterdam binnen, op zoek naar een toilet. Aan de bar zat een man van een jaar of veertig, alleen, met een niet al te verzorgd uiterlijk. Hij leek al aardig wat op te hebben. Ik besteedde weinig aandacht aan hem en liep richting de klapdeuren – totdat ik een paar woorden opving van zijn monoloog tegen de man achter de bar.

“Zo, ik heb ze lekker tuk… haha. Toen we dit seizoen gingen maken dacht ik: laten we het eens helemaal anders doen. Hoezo voorzichtig met verborgen aanwijzingen? ‘Oeh, stel je voor dat iemand het zou ontdekken.’ Dat boeit me dus echt niet meer. Die molloten werken me al zoveel jaren op mijn zenuwen… Telkens moet de hint ingewikkelder, telkens moet de molactie vernieuwender, telkens moeten we weer onbegrijpelijke opdrachten verzinnen om ze te pleasen. En waar blijft de gewone kijker? Nergens meer! Mijn moeder snapt niets meer van het programma!”

Nieuwsgierig draai ik me om. Heeft hij me zien staren? Ik verstop me achter de klapdeur, terwijl de man zijn bier achteroverslaat en ademhaalt voor de volgende woordenstroom.

“Nee. Het is genoeg met die onzin. Wie is de Mol moet anders, en ik ga daar voor zorgen. Allereerst moet er een duidelijke uitleg van het programma komen. In het begin, gewoon die 15 minuten extra, zodat iedereen het programma begrijpt. Laat dat maar door Art doen, dat kan die gozer wel. En dan doen we simpele opdrachten: wat lasers, wat jokers, wat mysterieuze nietszeggende shots van de omgeving… Lekker sfeertje creëren. Tussendoor kunnen we de kandidaten de opdrachten laten uitleggen, dan komen ze lekker vaak in beeld.” Hij grinnikt. “Krijg je tenminste nooit meer dat gezeur van managers die vinden dat hun oogappel niet genoeg zendtijd krijgt.”

Zwijgend schuift de barman een zoveelste pilsje naar voren. Ik probeer een kladblok uit mijn tas te halen om aantekeningen te maken.

“En die molloten: die ga ik een rad voor ogen draaien. Ik stop er straks zoveel hints in, dat ze helemaal de kluts kwijtraken. Overal letter- en cijfercombinaties, en uit elke combinatie komt een aanwijzing. Was die priesterhint te duidelijk? Nou, wacht maar af, het kan nog veel erger! Zeikneuzen. Ik maak het zo obvious, dat niemand ze straks meer serieus neemt.  ‘Alweer een hint naar de mol? Ja túúrlijk. Je hebt ze niet op een rijtje jij.’ Totdat ze allemaal opgenomen worden in een psychiatrische instelling.”

Hij zwalkt een beetje heen en weer op zijn kruk, alsof hij zijn balans kwijtraakt.

“Op de achterkant van dat molgeld, daar zetten we gewoon een foto van de mol. Daar doen we heel geheimzinnig over, maar het moet voor iedereen duidelijk zijn dat je die stukjes bij elkaar moet leggen om een grotere foto te krijgen. Dus dat herhalen we tien keer tijdens de uitzendingen. En we zetten de stukken ook nog even op Twitter. Ik gok dat het niet langer dan drie afleveringen duurt voordat iemand de oplossing vindt.” Zijn dronken grijns begint maniakale vormen aan te nemen. “Dan is lekker hun hele seizoen verpest! Klaar is Kees…uh…Klaas. Nooit meer last van die lui, dan haken ze allemaal af. Laat ze die Belgen maar gaan lastigvallen!”

Met deze uithaal neemt hij zijn laatste slok, en dondert bezopen van zijn barkruk af. De barman, tot dan toe onzichtbaar gebleven onder een zwarte hoodie, komt van achter zijn tap vandaan en begint aan de voeten van de gevallen WIDM-redacteur te trekken. Dan ziet hij mij in de deuropening staan. Hij schrikt maar vermant zich gelijk. “Ehh.. kun je even helpen?” Samen leggen we de man op de bank in de hoek. Ik kijk de barman aan en besef dat zijn gezicht me bekend voorkomt.

“Heb je dat gehoord, over Wie is de Mol? Over al die aanwijzingen?” vraag ik hem. Maar de barman lijkt me niet te horen. Hij kijkt naar de grond en mompelt iets onverstaanbaars.

“Biertje?” is zijn enige reactie.