Wat dacht je en hoe voelde je je toen je vernam dat je mee mocht doen met “Wie is de Mol?”?
Ik ben een grote fan van Wie Is De Mol en had alle seizoenen gezien. Toen ik hoorde dat ik zelf mee mocht doen dacht ik dus: ‘OMG DIT IS ZO FOKKING VET’ en wilde ik het meteen aan iedereen vertellen. Alleen: dat kon natuurlijk niet. En daar begon het spel al 
Hoe heb je je voorbereid op het spel?
Ik heb de week voor vertrek alle kandidaten uitgebreid gegoogled om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen. Dankzij Facebook en persoonlijke sites wist ik precies wanneer Soundos jarig is, wat Arts lievelingsprogramma’s zijn, hoe Anna’s stamboom in elkaar zit, etc. Daar heb ik een mapje van gemaakt dat ik verstopte in de dubbele voering van mijn koffer (‘Hai NERD!’). Daarnaast heb ik dagen als een dolle door de Kalverstraat gerend om aan de paklijst te kunnen voldoen. Ik heb alleen maar rokjes/jurkjes en moest opeens twee lange broeken hebben. Ook heb ik een *certain* roze vest aangeschaft. De poncho is helaas ongebruikt gebleven. Ook de ‘stevige schoenen met reliëfzolen’ heb ik niet aangehad…
Wat vond je van de (samenstelling van) de groep kandidaten?
Een groepsvakantie is altijd spannend. Hoe lig je in de groep? Ontstaan er straks kampen? Wat als niemand me leuk vindt? Dat soort dingen ga je je van tevoren afvragen; heel high schoolja… Maar de onrust was ongegrond. De groep was echt geweldig. Voor we gingen kende ik niemand echt goed, maar het voelde al snel heel vertrouwd. Dat gebeurt vanzelf, net als bij een ontgroening: je bent op elkaar aangewezen in een krankzinnige situatie en zo ontstaat er snel een band. Nu ben ik er natuurlijk ook maar een week geweest, misschien te kort om me te gaan ergeren aan mensen. Dus ik houd nog steeds intens van iedereen
Wat was je persoonlijk hoogtepunt?
Oef, nou, alweer een mutsenantwoord; de hele ervaring was een persoonlijk hoogtepunt. Ik vond álles leuk en heb de hele week euforisch rondgestuiterd geloof ik. Dat begon meteen na aankomst in ons eerste hotel: het personeel sprak nauwelijks Engels, er liepen hagedissen door de gang en Anna en ik lagen in een kamer zonder airco; het kon ons niets schelen, we hebben alleen maar op de bedden gesprongen en gegild: ‘Oh my goood we zitten gewoon in Wie is de mooool, hoe veeeeet!’
Wat was je persoonlijk dieptepunt, behalve de executie?
Hmmm…Ik had een medische mankementje, telt dat? Bij het overleg met de ontvangersgroep tijdens de vuurwerkopdracht (jaja: er is wel degelijk overleg gepleegd, al mocht dat niet echt baten ) zaten we in het gras. Ik was, blijkbaar, in een mierenhoop gaan zitten en de volgende dag zat m’n been vol bulten. Die bulten werden steeds groter en er kwamen rode kringen omheen: een bult bij m’n voet werd zelfs zo dik dat het leek of m’n enkel gekneusd was. Met iemand van de productie moest ik toen naar een plaatselijke kliniek die oogde of ze er ter plekke abortussen uitvoerde met een stofzuiger. Maar de arts was fantastisch en concludeerde dat ik allergisch was voor mierenbeten. Ik kreeg een zalfje, maar de bulten bleven nog dagen zitten. Anna heeft er stiekem een foto van gemaakt en wil die nog steeds op Facebook zetten met als onderschrift: ‘En hier kreeg Hanna dus AIDS’
Vind je het moeilijk om te zwijgen over WIDM?
Ik hoef niet meer echt te zwijgen, da’s het voordeel van eerste afvallen: je weet weinig. Of nouja… Toen ik dat rode scherm te zien kreeg dacht ik zeker te weten wie de mol dan wél was. En dat denk ik nog steeds. Maar niemand vraagt me er naar; vrienden die de serie volgen willen dat ook helemaal niet weten namelijk.
Hoe zou je WIDM beschrijven als spel? Er wordt wel eens gezegd dat WIDM een emotionele en psychologische rollercoaster is.
Tja, omdat ik er maar zo kort in heb gezeten kom ik in mijn beschrijving niet veel verder dan: een groot feest. Maar dat van die rollercoaster klopt ook wel, want toen ik eenmaal afgevallen was (ook onderdeel van het spel) was ik niet normaal verdrietig. Ik heb echt liggen huilen in de hotelkamer. En ik huil normaal dus nooit hè?
Stel dat je zou antwoorden op de vraag welke kandidaat in de bus zat: op wie had je gegokt en waarom?
Ik geloofde niet dat de mol daadwerkelijk in de bus zat. Ik dacht dat Pieter Jan het cryptisch bedoelde. Dat er een ‘figuurlijke’ mol in de bus zat: iets of iemand dat symbool stond voor de mol. We zaten tijdens de opdracht allemaal in aparte hotelkamers te wachten, dus je had geen idee wat de andere kandidaten aan het doen waren. En toen we weer op het pleintje stonden, had iedereen een alibi voor wat hij/ zij in zijn kamer gedaan had. De één had gelezen, de ander gegeten, een derde videoclips gekeken. Ik heb de alibi’s achteraf nog proberen na te trekken, bijvoorbeeld door te checken of degenen die zeiden dat ze gelezen hadden, waren opgeschoten in hun boek. (Te zien aan de positie van de boekenlegger) Manisch ja, maar dat krijg je met zo’n spel. Maar goed, ik wilde de vraag destijds absoluut niet beantwoorden en heb nu geen idee meer op wie ik gegokt zou hebben.
Heb je nog een leuke anekdote voor de Molfans?
Ieks, ik heb een helemaal anekdotes. Kan niet kiezen, dus bewaar ze voor de Molfandag. Als ik mag komen that is; zeg JP, mogen eerste afvallers komen?…
Tot slot, had je zelf graag de Mol willen zijn? Waarom (niet)?
Ik heb er bewust voor gekozen niet de mol te zijn. Ik vond de verantwoordelijkheid te groot. Wat als mij (met m’n onhandigheid) iets zou overkomen? Dan verknalde ik die hele productie. Achteraf gezien lijkt het me daarbij helemaal geen prettige positie om te hebben. Ik voelde me nu echt (even) onderdeel van een groep, dat gevoel had ik niet willen missen.
