Zoals jullie misschien al in het fotoalbum van de Molfandag/Internetquiz 2012 hebben kunnen merken, is er iets gebeurd wat ik in m'n wildste dromen niet had durven dromen. Dat klinkt redelijk pathetisch, maar is écht zo. Wie is de Mol is namelijk sinds jaar en dag mijn favoriete programma en ik durf mezelf dan ook een echte molloot te noemen.
Ik blijf thuis...
Dit jaar had ik besloten dat, ondanks dat de Fandag van 2011 erg leuk was (mede dankzij bijv. Hanna Bervoets), ik niet naar de Fandag van 2012 zou gaan. Het was immers een drukke week wat betreft school en daarnaast moest ik nog naar Maastricht voor boekpromotie én werd ik geacht een script af te schrijven. Kortom: er was geen tijd. Jammer. De inschrijving sloot en dat was dat.
Mailtje
Totdat ik ineens op 14 maart een mailtje kreeg. Ik was weekwinnaar van de laatste internetquiz van dit seizoen. Ik speelde wekelijks mee met die quiz en dat ging vaak niet zonder slag of stoot. Het zijn vaak cryptischte opdrachten of je moet op zoek gaan naar letter- of cijfercodes die dan weer leiden naar een land en in dat land moet je dan de maximum snelheid opzoeken. Dat werk. Het is ook niet niks wat je kunt winnen. De weekwinnaars strijden namelijk uiteindelijk om een reis naar het land van de volgende Wie is de Mol, met de kandidaten mee en mogen kijken tot de executie. Afijn, of ik even snel wilde terugmailen, want anders ging de plek naar de nummer twee. Ik bevestigde meteen. Zondag. Avro-gebouw. 11 uur 's ochtends. Be there, or regret it forevah.
Geen tijd
Ik baalde stiekem van het feit dat ik de laatste weekwinnaar was. Ondanks dat de finale-quiz niet te oefenen valt, wilde ik toch mijn Molboekje(s) door kunnen spitten en grondig alle rijtjes nog een keer kunnen stampen. Dat zat er dus niet echt in, helemaal niet met het gegeven dat ik de donderdag (boekpromotie) en zaterdag (werk) al kwijt zou zijn.
De reis en het begin
Vandaag was het dan zover. In de trein van Utrecht Centraal naar Hilversum-Noord begonnen de zenuwen te kriebelen. Het pakje Valdispert in mijn tas bleef ongeopend. Als ik dit ging doen, dan moest ik het voelen ook. Dan resulteerde het maar in trillende handen. Eenmaal van Hilversum-Noord liep ik naar het Avro-gebouw. Daar werden één voor één de andere kandidaten geïnterviewd. Je kon een klein beetje meeluisteren en ik schatte mijn competitie in. Dit ging nog niet meevallen. De ene molloot was weer wat fanatieker dan de ander. Ik was bloednerveus. De camera ging aan, ik deed m'n verhaaltje en we gingen in de lift naar boven.
Test
Nog een puntje van 'ahhhh, jammer': vorig jaar deden er zeven mensen mee aan de finale-quiz. Dit jaar tien. Dat verminderde mijn kansen, vond ik. Maar: ik mocht niet zeiken, want 1) ik mocht überhaupt meedoen en 2) als ik niet zou winnen, dan maar volgend jaar opnieuw proberen. We gingen met z'n tienen de groene ruimte in. Daar lag een envelop, een blik, twee jokers (eerste reactie van de Molloot: ieeeeeh ik ga er even aan zitten!) en kladpapier. Ook stond er een bekertje water. Ik probeerde een slok te nemen. Ik trilde te erg. Ik zette het bekertje maar weer neer. En daar was Art. Op het scherm. Hij legde het spel uit. 10 vragen. 20 minuten. 2 jokers. Zet je een joker in bij een vraag die je fout hebt beantwoord? Dan krijg je alsnog de helft van de punten. Zet je een joker in bij een vraag die je goed hebt beantwoord? Dan krijg je ook maar de helft van de punten. Per vraag was er een aantal punten toegekend, maar dat vertelde Art natuurlijk niet. De klok ging lopen en we mochten aan de slag.
Strategie
Het leren van rijtjes had geen moer geholpen. Je bent aangewezen op je opzoekskills. De opgaves zijn net zo moeilijk als de wekelijkse quiz. Het scheelt natuurlijk dat je een laptop ter beschikking hebt, maar je hebt 20 minuten voor 10 van die krengen. "Nog tien minuten". Arts stem galmt door de zaal. Gelukkig is de situatie verder volkomen rustgevend. Je hoort mensen naast je schrijven, tikken en zuchten. Je hoort het Wie is de Mol-muziekje. Je hoort een camera in je oor zoemen. Je hebt nog vijf minuten. Kutterdekut, deze opgave gaat niet lukken, ik vul maar wat in, bam, joker erbij. Heel strategisch leg ik mijn beantwoorde kaartjes ondersteboven. Alsof de rest überhaupt tijd heeft om af te kijken, maar goed. Dan gaat het laatste halve minuutje in. Dan is de tijd op. Kaartjes en jokers in het blik en het glas water leegtanken. Oh, was het daar voor.
Buiten
Na nog wat interviewtjes ("Zo. Hoe vond je het?") speculeert iedereen op de gang over zijn of haar uitslag. De één ziet het heel fatalistisch in ('ik heb echt maar twee kaartjes ingevuld. Ik snapte er niks van.'), de ander... eigenlijk ook ('Ik denk dat ik een rood scherm krijg, maar ja, da maakt niet uit joh'). Ikzelf schatte mijn kansen op dit moment redelijk in, sowieso misschien laatste vijf? Als iedereen eerlijk is over zijn/haar aantal ingevulde vragen, zit ik nog oké. Ik heb er twee met joker ingevuld en zes zonder. Die ander twee waren veel te moeilijk. Ik en een mede-molloot besluiten naar het treinstation te gaan en naar Amersfoort te gaan. De Fandag (in de Observant, Amersfoort) eindigt namelijk met de uitslag van deze quiz. Dat we minstens nog, pak 'm beet, vijf uur moeten wachten op deze uitslag maakt niet uit, want...
Kwijt
We raken verdwaald. En niet zo'n beetje ook. Op zich is de weg, achteraf gezien, niet heel moeilijk. Google Maps was flink aan het mollen. Compagnon's OV-chipkaart is leeg. We vragen om liften en meerdere malen de weg en om 13.18 uur stappen we op de trein naar Amersfoort. Ruim een uur later dan vertrek vanaf het Avro-gebouw. Tussendoor spot ik nog een oud-kandidaat van Wie is de Mol. Karin de Groot (WIDM 11) loopt naar een glasbak. Ik roep haar naam en ze is verbaasd. Ze heeft geen idee welke weirdo haar flessenweggooi-moment aan het verstoren is. Ik zeg dat we naar de Fandag gaan. "Ik niet!" zegt ze. Zoiets dacht ik al, ja.
Fandag
De Fandag zelf dit jaar was een beetje zoals het seizoen. Het verliep niet altijd helemaal 100% smooth, maar ach, we zijn mensen en we maken af en toe er een zooitje van, toch? Annemarie was via Skype te be-Q&A-en ik ga op de foto met Hadewych en Tim. Tijdens de veilig plof ik neer op een stoel en begin aan koffie en een boekje. Ik moet heel even, na mijn halve wereldreis, zitten. Joeri (Ja, die van de vodcast! Die ken ik gewoon! Gekkenhuis!) komt met me praten en ik voel me best wel heel erg rustig en ik wil eigenlijk stiekem heel stiekem een klein tukje doen. Ik ga in elk geval pontificaal bij de plek waar Liesbeth zat voor de eerste Meet&Greet-ronde zitten. Die nep-mol krijg ik nog wel. Helaas ging dat feest niet door: er werd geen tweede Meet&Greet-moment gedaan, dus daar zit je dan.
Laat
Het is laat. Voor mijn gevoel zit ik al zeker een uur op een houten stoeltje in de Observant. Ik bespioneer het barpersoneel. Ze maken grapjes met elkaar en maken wat foto's van elkaar. Ook voor hun moet het een hele happening zijn om 300 Mol-fans over de vloer te hebben. En dat, elk jaar weer opnieuw. Dan is het tijd. De uitslag. Er staan tien witte stoeltjes op het podium. Art moest helaas eerder weg, opnames voor Mag ik U Kussen, dus de uitslag van de quiz wordt gedaan door Frits Huffnagel. Frits, de kandidaat die ik dit seizoen -op z'n zachtsgezegd- niet altijd even kon waarderen. Zo. We zitten. Kom maar op.
Uitslag
Het filmpje wordt gestart. We kijken de camera in (ik doe als enige een soort spastische America’s Next Top Model-move en kijk daarbij superchagrijnig. De redactiemevrouw zei: pokerface!). Groepsfoto. Ik kijk weer chagrijnig. Ik zie hoe ik driftig aan het schrijven ben en mijn hoofd gaat van ‘roze-huidskleur’ naar ‘knalrood-tomaat’. Ik raak geïntimideerd door de mevrouw die zegt dat ze alle Nederlandse én Vlaamse series heeft gezien. Ze heeft zelfs, komtie, aandacht besteed aan haar uiterlijk. Groepsfoto. Ik kijk weer chagrijnig. Ik zie Ik kijk nog eens goed naar mijn competitie. Negen andere strijders. Je zou eigenlijk al een medaille moeten krijgen dat je het levend dat zaaltje uit bent gekomen. Er wordt op de hoek begonnen. Rood scherm. Da’s één. Naast mij dan? Nog een rood scherm. Da’s twee. Een op acht. Weer een rood scherm. Nog eentje. Een op zes. Dan wordt de naam van de man naast mij ingetypt. Ook hem heb ik hoog in mijn ranking staan. Zijn naam komt op het scherm, er wordt op enter gedrukt en de man mag weer het podium af. Holy shit. Nu De Mevrouw. Ook zij krijgt een rood scherm. Wat is dit? Wat iiiis dit? Kans is één op vier. Ik maak 25% kans om op reis te gaan met Wie is de Mol. ‘Wie is Mathijs?’ vraagt Frits.
And the winner is…
Frits typt mijn naam in. Hij kijkt me aan en zweeft met zijn vinger boven de enter-knop. ‘Zullen we aftellen?’ vraagt hij. Ik knik en tel met de zaal af. Enter. Groen. Ik heb gewonnen. Ik heb gewoon gewonnen. Ik heb gewoon geeeeeewonnen. Ik kijk de zaal in, ik kijk naar Frits en ik pak de cheque aan. Dit is niet te geloven. Mijn hoofd is leeg en de woorden in mijn hoofd hebben een strekking als “plurkeflorpedurpeslurp”. Frits vraagt wat er door me heen gaat. Ik ben sprakeloos. Frits vraagt wie er mee gaat. Vriendin D. sowieso. Na seizoenenlang deze obsessie delen, is dit wel een klapper. Ik word gefeliciteerd door m’n medekandidaten en door de productie. Ik krijg een glas champagne, maar ik gooi de helft er bijna overheen door m’n getril.
Backstage
Eenmaal backstage geef ik JP een lange hand. Ik geef het meisje dat me filmde een hand. Ik geef de redactiemevrouw een hand. Ik geef allerlei mensen een hand. Ik krijg m’n blik met kaartjes en de antwoorden én een pen én een zaklamp/zakmes-dingetje. De Avro wil even mijn reactie filmen. Ik tril nog steeds als een chihuahua. Ik bel vriendin D. terwijl er een camera draait. Ze zegt heel vaak “neee” en ik kan alleen maar lachen en ‘jaaaaa’ antwoorden. We hangen op en dan sta ik daar. Toch maar gewoon. Uit Heenvliet. Met m’n cheque. Met m’n fucking cheque. Met m’n fuuuuuckiiiing cheeeeeheeeque. Ik wil ermee wapperen en dansen en een God gaan aanbidden. Joeri komt naar me toe. Ook hem geef ik een hand. De IDTV-mensen winden er geen doekjes om. Er komt een afspraak. JP zegt dat ik mijn handtekening mag gaan oefenen. Ik wil een grappige verwijzing maken naar mijn auteurschap en mijn boek, maar ik kan alleen knikken als een echte malloot/molloot.
Terug Joeri
(Jaaahaaa die van de Vodcast! En die van Q-music!) heeft een auto en ik mag met Joeri mee. De cheque gaat achterin en we verlaten 040(?) voor 010. We hebben het over de ironie van Frits als presentator van de uitslag, over werk, over mijn week, over mijn winst, over van alles. Het is nog steeds niet gezonken. Nu, terwijl ik dit typ, nog steeds niet, eigenlijk. Maar het is toch echt zo. Er staat echt een enorme foamboard cheque in mijn kamer. Ik mag mee. Wie is de Mol 13. Ik ben erbij. Eventjes, maar toch…
