Column

Het zal je maar gebeuren zeg, ben je gesettled radio en televisie peronality en enorme fan van ‘wie is de mol’.
Dan word je tegen alle verwachtingen in gevraagd om mee te doen aan het programma en een droom lijkt uit te komen. Samen met andere bekende Nederlanders mag je deelnemen aan wat wel eens de laatste WIDM zou kunnen zijn. Hoe gelukkig kan je iemand maken anders dan door zijn grootste wens in vervulling te laten gaan?
Vol verwachting begint je avontuur in Lisse met de kennismaking met de andere gelukkigen. Je kalme en rustige aard staan niets in de weg om met deze medekandidaten een prettige en spannende speurtocht te gaan houden.

Het had zo mooi kunnen zijn maar het liep allemaal zo anders, zo vervelend, zo frustrerend en ergerniswekkend.
Bij de eerste de beste echte opdracht verstap je je en val je keihard op je knie met als gevolg een wekenlange blessure waardoor je niet meer kan hardlopen, kruipen etcetera.
Door de pijn aan je knie is ook je tollerantiegrens voor ‘wat je kunt hebben’ ineens een stuk omlaag gegaan en je raakt eerder, sneller en veel vaker geïriteerd .
Dan vlieg je er nog als eerste de beste uit ook, jammer maar echt heel veel doet het je ook weer niet want je liep toch al te balen als een stekker vanwege je knie, het gekakel om je heen van de anderen en het totale ontbreken van enige samenhang binnen de groep.
Hè hè, ik mag gelukkig al naar huis, blij toe.
De volgende dag verblijf je in het hotel in Adelaide en wacht je op je vertrek maar dan ineens moet je toch weer komen opdraven. Waardoor? Waarvoor? Het is niet duidelijk en de crewleden laten niks los over wat er nou aan de hand is of is geweest. Feit is dat je een tweede kans in het spel krijgt als de anderen in een spelletje kunnen raden wie er in de mystery box zit.
Balend als een stekker ga je mee en laat je je letterlijk inpakken in zo’n stomme box waar je niet eens rechtop in kan staan met je bijna 2 meter lengte.
En ze raden het nog ook en je mag als halve kreupele nog weer mee gaan hobbelen.
Ooh,.. wat waren de volgende dagen en opdrachten erg zeg, niet te geloven hoe sommigen zich gaan gedragen in een spelletje, het bloed halen ze onder je nagels vandaan en inplaats wat begrip te tonen voor je zere knie krijg je nog regelmatig de schuld dat er opdrachten mislukt zijn door je handicap. Het is gewoon niet eerlijk.
Dat je om de beurt met Yvon de geldpot beheert is een schrale troost want de enige reden dat ze jou de pot toevertrouwen is dat je in de ogen van een aantal nooit de mol kan zijn vanwege je tijdelijke afwezigheid.
Om diezelfde reden voel je je ook niet meer geheel serieus genomen en heel duidelijk een buitenstaander binnen de groep. De pispaal vanwege je knie en het mislukken van opdrachten, het laatste jongetje dat met gymles op school word gekozen voor het voetbalteam, de verschoppeling, het buitenbeentje, de lul.
Zat je maar thuis, of was je maar mol.
Nu ben je niks en niemand.

Arme, arme, arme Gijs.

[ 11 reacties ] [ Plaats reactie ]