Columns

Uit: Avrobode, nr. 33 2004

De koffers zijn ingechecked en ik neem
afscheid van mijn gezin. Ik vlieg naar de
andere kant van de wereld om een nieuwe
serie Wie is de Mol? op te nemen. Nona,
mijn kleintje; klampt zich aan me vast en
barst in tranen uit. Het is echt hart-
verscheurend. Lola ziet haar zusje breken
en besluit zusje af te leiden door haar
op haar rug te nemen.
Het werkt, Lola kijkt nog even om en geeft
me een bemoedigend knikje... Ze is even
haar moeders hoeder. Vriend knuffelt me en
zegt dat het allemaal wel goed komt de
komende weken. Achter de douane kan ik
mijn productieploeg niet vinden. We vliegen
tegelijk naar Australië maar in verschillende
vliegtuigen. Ik ga via Frankfurt en zij via
Londen.In Singapore zouden we elkaar even
zien maar ook daar missen we elkaar net.
Ik laat mijn voeten masseren want dat zijn
twee dikke kussentjes geworden. Het is 'n
lange reis die in totaal 36 uur zal duren.
Helemaal uitgewoond zien we elkaar in Adelaide
waar een chartervliegtuigje op ons staat te
wachten om ons nog verder te brengen, want
pas dan zijn we op de bestemming waar we
onze nieuwe serie gaan beginnen.

Er is een dag om bij te komen en om met de
eindredacteur Anton Smit nog een keer door
de opdrachten te gaan.

'Vriend knuffelt me
en zegt dat het alle-
maal wel goed komt.'

Het is een ingewikkeld programma
om te maken, niet alleen omdat het een
roadmovie is maar ook omdat het
een spel is met verschillende lagen. Deze
keer heb ik het grote geluk dat ik mijn
oude trouwe ploeg weer om me heen
heb. Wat heb ik ze vorige keer gemist in
Canada. Het grote verschil voor mij is
dat ik nu niet weet wie de Mol is. Spannend,
maar ook gek. Ik mis daardoor wel het
gekonkel en het om de tuin leiden
van iedereen, maar het is een goede
beslissing want deze keer zijn de tien
kandidaten collega's van me. Tien
bekende Nederlanders op avontuur in
Australië, op zoek naar de Mol.
Ik sta ze op te wachten op de landingsbaan
om ze welkom te heten. (wordt vervolgd.)

Uit: Avrobode, nr. 34 2004

Na twee weken in Australië te hebben
gefilmd is de Wie is de Mol?-karavaan
neergestreken in Bali. Met een tussen-
stop van twee dagen in de bloedhitte van
Darwin, zitten we nu allemaal dolgelukkig
aan het strand te werken in zwembroeken
en bikini's (behalve ik, want ik heb een
straktrekkend, slank makend badpak ...
je moet na je veertigste niet alle geheimen
meer prijsgeven?). Omdat we vannacht
pas om 4.00 uur arriveer den hebben
we een 'rustdag' . We filmen niet maar
bereiden ons voor op de laatste
afleveringen. De Mol is lekker op
dreef, want er zijn al vijf kandidaten
naar huis. De stemming onder de vijf
overgebleven BN'ers is opperbest. Een
wonder want het valt niet mee om zo
lang op elkaars lip te zitten. Al twaalf
dagen en nachten zijn ze constant bij
elkaar, soms in primitieve omstandig-
heden maar de geweldige opdrachten
maken veel goed. Het maken van Wie is
de Mol? is een proces dat in totaal één
jaar duurt. De voorbereidingen duren
9 maanden en de nabewerking is het
moeilijkste stuk. Dit jaar is het als van-
ouds chaotisch maar toch loopt het soe-

peler dan voorgaande jaren. Gisteren bel-
de ik de kinderen met het fijne nieuws
dat mama al over een week terug zou
zijn. Het viel even stil... nóg een week ... ?
 mama je bent al zólang weg... klonk een

'De Mol is lekker op
dreef, er zijn al vijf
kandidaten naar huis'

verdrietig stemmetje aan de andere kant
van de wereld. Ik voelde me erg schuldig,
maar ik moet toegeven: Bali maakt veel
goed. Ik mag nog niet vertellen wie de
kandidaten zijn, maar ik beloof dat er
veel te lachen valt. Ik vind het geweldig
ervaring om met tien collega's op reis te
zijn en ze te begeleiden in een spannend
spel. Nu ik ze wat beter leer kennen, valt
het me op dat ook deze Bekende Neder-
landers gewone mensen zijn. Ik vind ze
steeds Ieuker worden en ze spelen het
spel bloedfanatiek. We voelen allemaal
dat het een bijzondere serie geworden is.
Voorjaar 2005 op de buis. Zet maar vast
in je agenda. Dit wil je niet missen.

Uit: Avrobode, nr. 35 2004

's Nachts om drie uur schrik ik wakker
van de telefoon. Adrenaline pompt door
mijn lijf en voor ik het weet sta ik
naast mijn bed te wankelen. lk, ben
totaal gedesoriënteerd. Waar ben ik?
Wat moet ik vandaag doen? Ik zie in een
plastic zak het lichtje van mijn mobiel
flikkeren. Opeens besef ik dat ik nog
steeds in Bali ben en dat ik net het
wrapfeestje achter de rug heb (wrap=afronden).
We zijn klaar met de opnames en we denken
allemaal dat dit de ultieme Mol-serie is.
Iedereen is euforisch en erg moe.
Ik vind eindelijk mijn mobieltje en stoot
nog even hard mijn tenen in het donker
voordat ik opneem.'Mamaha', loeit mijn
oudste dochter aan de andere kant,'Mamaha
ik mihis jou zoho'. Lola's verdriet is
hartverscheurend. Ik probeer haar af te
leiden door te vertellen dat ik krekels
hoor en vleermuizen zie vliegen en dat
ik morgen naar huis kom en dat het dan
toch nog een dag duurt. Het helpt allemaal
niet. Nona, de jongste, hoor ik op de
achtergrond voor de gezelligheid meehuilen
en vriend sust mij weer.

Voor ik het weet lig ik klaarwakker
in bed te luisteren naar de Balinese
nacht. Het zal wel de laatste keer zijn
dat we dit programma hebben gemaakt.
De volgende ochtend laat ik me masseren
want ook de terugreis wordt een lange
tocht met twee stopovers van elk 6 uur.

'Nona hoor ik op
de achtergrond
meehuilen'

Iedereen zwemt nog even een rondje in het
zwembad want daar waren we nog niet aan
toe gekomen. Opfrissen, pakken en wegwezen.
Nu zit ik achter een computer op het
vliegveld in Singapore, ik heb net een
voetmassage gekregen en denk er over om nog
een nekmassage te boeken. je moet toch wat,
ik heb nog 5 uur te vullen. Morgen moet ik
in Parijs maar weer iets anders verzinnen.
Zo kom ik de 35 uur wel door. Maar de uren
kruipen voorbij en ik verlang ontzettend naar
vriend en de kinderen. Zucht... nog 24 uur te
gaan.