Realitynet - Realitynet.org
Oudere seizoenen => Wie is de Mol? => Wie is de Mol AVROTROS 2020 => Topic gestart door: DigiMol op 12-01-2020, 12:08:47
-
Ligt het aan mij, of is dit topic er nog niet? Dagboek heb ik vanmorgen al gelezen:
DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 1
Het allereerste dat ik, eenmaal weer thuis, zag was een mol. Echt, geen gekkigheid. Morsdood weliswaar, maar toch.
Op het zandpad waarlangs ik al negen-en-een-half jaar (!) met mijn hond wandel. In ál die jaren dat ik daar wandel zag ik konijnen, hazen, schapen en eikenprocessierupsen maar nooit eerder een mol.
Was het een aanwijzing?!
Het spel had ik fysiek dan wel verlaten maar blijkbaar was ik mentaal nog niet helemaal ‘geland’.
‘Zou het kunnen dat…?’
Immers in ‘Wie is de Mol?’ is niets is wat het lijkt dus ja, wás ik wel echt terug in Nederland? Gelukkig deed de hond toen op haar gemak een boodschap, dat liet aan duidelijkheid niets te wensen over.
Maar dat gebeurt er dus met je, zelfs als je maar vier dagen van huis bent geweest omdat je er als eerste uitvloog. Want vliegen is het hoor, met kop en staart, hupsakee en wegwezen. Natuurlijk, dat risico zit erin, maar hé, alleen in theorie toch? Ik ging er niet van uit dat míj die twijfelachtige eer te beurt zou vallen.
Mijn man trouwens ook niet, die me troostte met de woorden: ‘Ach lief, wat wordt onthouden is wie de Mol was, wie de winnaar én wie de eerste afvaller. Jij staat toch maar mooi in dat rijtje.’ Tegen zoveel monterheid valt weinig in te brengen..
Maar balen is het wel, als eerste afvaller mis je het meeste – zeg maar gerust bijna alles - en maak je ook geen deel meer uit van de groep die ik zó graag beter had leren kennen. Net zoals ik benieuwd was naar de ‘groepsdynamiek’ op de wat langere termijn in die snelkookpan. Hoe spannend wordt dat?
Ik zal het nooit weten.
Wat ik wel heb ontdekt is dat ik geen talent heb voor tactiek. Van alle strategieën die ik op voorhand had uitgeknobbeld, van rustig observerend op de achtergrond tot het spelen van haantje de voorste, is niets terecht gekomen. Ik zou ze een rad voor ogen draaien en iedereen nauwlettend in de gaten houden… Kansloos.
Zodra een opdracht moest worden uitgevoerd verdampten al die briljante voornemens. Ik dacht er geen seconde meer aan dat ik een Mol moest ontmaskeren, moest opletten dus wie met wie heulde, wie ‘mollerig’ gedrag vertoonde of wie er de kantjes van af liep.
En dan was er ook nog het ‘huishoudboekje’ om bij te houden wie wat doet en zegt, wie drie of vier zwemdiploma’s heeft, wie met stokjes eet of juist niet… want álles kan relevant zijn bij de test…
Ik ben geen ‘Lief Dagboek’ -type én heb daarbij een onleesbaar handschrift, dat zijn geen ideale voorwaarden om de gebeurtenissen van de dag nog eens rustig na te lezen en een verdachtenlijstje samen te stellen. Daarbij, moest ik álles wat werd gezegd en verteld in een Mol context plaatsen? En wie kon ik dan vertrouwen? En vooral, wie niet? Gekmakend, zelfs die paar dagen. Dus toen de test zich aandiende had ik niet echt een idee maar wel drie troeven waarmee ik er doorheen zou kunnen zwijnen:
1. Spreiden,
2. Een vrijstelling in m’n broekzak en
3. De hoop op mazzel. Ik had tenslotte niet voor niets de toegangspoort ‘Geluk’ gekozen.
Nou dan. Het zou wel heel raar moeten lopen als… Bám! Daar was het rode scherm. Zo raar liep het dus.
Jammer? Natuurlijk! Hartstikke jammer maar… ook ok. Voor mij wel althans, maar afgaande op alle reacties die ik kreeg na de bekendmaking van de kandidaten, stel ik een heleboel mensen teleur. Vooral mijn kinderen, die jaar in jaar uit hebben geroepen dat ik ‘Ja!’ moet zeggen tegen de uitnodiging in plaats van ‘nee’. Deze uitkomst is niet hun gedroomde scenario.
Gelukkig is het uit een halfvol glas lekkerder drinken dan uit een glas dat al halfleeg is: ik heb toch maar mooi meegedaan met één van de spraakmakendste televisieprogramma’s van ons land en dit jubileumseizoen is voor mij net zo spannend om naar te kijken als voor de fans!
A.
(Bron: https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-afl-1-2/)
-
Het topic was er nog niet; het dagboek was wel in het topic van Anita geplaatst. Maar dit topic is prima. Graag wel de hele dagboeken dan in het topic plakken zodat het geen verzameling links wordt en we ze ook nog bewaard hebben mocht de officiële site dat niet doen. (Zo heb ik alle dagboeken vanaf WIDM 3 netjes kunnen bewaren. ::trots:: )
-
@Heinz: ik heb de tekst even toegevoegd
-
::ok::
De dagboeken zijn vaak niet alleen mooi maar kunnen ook nog informatie over wie verdenkt wie (niet) bevatten. Wat dat betreft ben ik ook erg benieuwd naar de officiële podcast. Misschien dat Anita daar wel iets loslaat over verdenkingen, al dan niet expres. ;)
-
::ok::
De dagboeken zijn vaak niet alleen mooi maar kunnen ook nog informatie over wie verdenkt wie (niet) bevatten. Wat dat betreft ben ik ook erg benieuwd naar de officiële podcast. Misschien dat Anita daar wel iets loslaat over verdenkingen, al dan niet expres. ;)
Ik heb net de podcast geluisterd, vind ik echt een geweldige toevoeging. Ik heb niets gehoord van Anita waar ik nu al iets uit kon halen.
-
Aflevering 2 Tina
Dagboek van een afvaller. Ik sta op een prachtige locatie in China, met een uitzicht om nooit te vergeten.
Het is het einde van de middag, broeierig warm en we zitten op een pleintje waar veel locals met hun kinderen zitten.
We zijn een bezienswaardigheid, mensen willen met ons op de foto, met die wittige lange mensen. We hebben veel gelachen die dag, ik bedenk me hoe ik het naar m’n zin heb en geniet van alles dat ik al heb mogen meemaken. Ik ben blij dat ik met deze mensen dit avontuur mag beleven.
We gaan zo beginnen aan de tweede test en executie, ik heb nog helemaal geen zin om die 18-urige reis naar huis te maken, zeker niet in m’n eentje. Ik wil nog panda’s zien, draken, de cultuur, de mensen, de Yangtze, de muur, de Buddha van Leshan, al weet ik niet of we daar daadwerkelijk gaan komen: ik hoop het vanuit m’n tenen.
Ik ga op een bankje zitten, en bekijk m’n laatste aantekeningen, wie deed wat, wie stond waar, wie bracht geld binnen, wie niet.
Er komt er een jongetje naar me toe ik schat hem drie jaar, hij pakt mijn hand, zo kijken we even naar elkaar, hand in hand, zijn moeder lacht naar me, ik lach terug.
Ik schiet vol van dat kleine mannetje dat me zomaar even gedag komt zeggen. Leonie komt bij me zitten en vraagt of ik al weet wat ik ga doen, op wie ik in ga zetten met de test. Ik weet het, en ik weet het ook niet, want met dit spel weet je het nooit. Ik maak de test, mijn hoofd draait overuren, wie wat met wie waar wanneer, ik zet m’n zwarte vrijstelling vriend in en loop naar de anderen.
Als iedereen klaar is lopen we naar het midden van het plein waar Rik al zit, achter zijn tafel, met zijn scherm.
We gaan zitten, eigenlijk heeft niemand hier zin in.
Rik zegt m’n naam, mijn scherm is rood en voor ik het weet sta ik iedereen te omhelzen en word ik in no time bij de groep weggehaald. Ik neem razendsnel afscheid van de Crew. Rik stelt me nog wat vragen die ik met een brok in mijn keel beantwoord en dan zit ik voor ik het zelf goed en wel doorheb in een taxi naar een hotel waar ik die nacht zal slapen alvorens ik de volgende dag in m’n eentje richting Amsterdam zal vliegen. Je begrijpt, lekker slapen zat er niet echt in, de volgende dag heb ik m’n oogballen nog net niet uit m’n hoofd gejankt in de lobby van het veel te grote Chinese hotel waar ik verbleef. Ik kon niet meer stoppen. De lieve dames die achter de bar werkten brachten me ongevraagde kopjes koffie, aaiden over m’n arm, gaven me zakdoekjes en spraken zachte Chinese woorden, en ook al verstond ik ze niet, begrijpen deed ik ze wel.
Tijdens die 18 uur durende reis, kwam alles langs, de opening, de dam, de controlekamer met Nathan, de lol, de prachtige natuur, de geur, de klanken, de Yellow River, de taxi opdracht, de Tempels. En de zure pijn in de onderbuik vanwege het vroege afscheid. Hoe relatief kort het ook was: dit had ik nooit willen missen wát een avontuur, wát een land, en wat een leuke mensen heb ik ontmoet. Tuurlijk had ik de mol willen grijpen, maar zoals Lao-Tse ooit al zei: “Wie een tunnel bouwt voor een ander, rijdt er zelf in “en dat ie gelijk had.
Ik ben dankbaar dat ik mee mocht, dankbaar voor de ervaring het was een fantastisch! Xièxiè La!
-
Beide dagboeken sluiten af met een spreuk?
-
De controle kamer Met Nathan? Rare omschrijving. Noch zijzelf, noch Nathan zat in de controlekamer.
-
"De opdracht met de controlekamer" zal ze bedoelen. Ze was met Nathan op pad.
-
DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 3
Dagboek van een loser… Life begins at the end of your comfortzone...
Ik ben geen held. Ik durf maar heel weinig. Ik ben best introvert, soms zelfs verlegen. Ik hou zeker niet van verrassingen. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, toch? Ik ben een angsthaas. Een kluizenaar in mijn veilige comfortzone. Dat is wie ik ben. Maar, vroeg ik mezelf een paar jaar geleden af, is dit ook degene die ik wil blijven?
Ik was toen bijna dertig jaar en had naar mijn gevoel nauwelijks geleefd. Echt geleefd. Ik woog bijna 125 kilo, zat klem qua werk, maar zei toch op elk nieuw ding nee.
En toen besloot ik om “Ja” te gaan zeggen.
Want: Life begins at the end of your comfortzone!
Ik sprak met mezelf af elk jaar één ding te doen dat mij super eng leek. Ik viel bijvoorbeeld meer dan 45 kilo af, knipte mijn haar kort, vocht een MMA partij, deed mee aan de slimste mens en…Ik werd gevraagd om mee te doen aan WIDM seizoen 20!
Ik dacht: NEE!!
Maar: Life begins bla bla bla nou ja nu weet je het wel.
Als deze spreuk klopt was meedoen aan widm één groot feest van leven en dood gaan. Wat weer typisch is voor een overwegend boeddhistisch land waar ze geloven in reïncarnatie. Want we gingen naar…
Whatever happens in China stays in China
CHINA!
China het land van de filosofische wijsheden en spreuken, die we allemaal wel kennen geschreven onder “wijze” internet plaatjes van een oceaan of een kaars met gevouwen handen eromheen. Boeddhisme, Taoïsme, Confucius, Sun Tzu met zijn boek the Art of War (een must voor iedereen die aan een vechtsport doet), allemaal een onderdeel van de rijke Chinese cultuur.
Heel vet allemaal, alleen is de filosofie van hygiëne nog niet heel erg populair in China. Erg confronterend voor een germaphobe als ik. En squaten doe ik toch echt het liefste met een halter en wat kilos op mijn schouders dan op een WC zonder deur en geen toiletpapier. Ik dank de Goden voor de filosofie van handsanetizer en vochtigedoekjes.
De wijze streeft nooit naar het grote, op die manier kan hij grote dingen bereiken
Mijn eerste moment in WIDM krijg ik deze wijze spreuk, heb ik mij later laten vertellen. Want die hele spreuk en eigenlijk alles wat Rik tegen mij zei heb ik totaal niet meegekregen. Het leek wel alsof hij Chinees tegen mij sprak. Ik was een mega overprikkelde adrenaline jetlagbom. Ik was zo nerveus dat een simpel kistje openmaken met een sleutel een haast onmogelijke taak leek, laat staan een paar tekens vinden op een muur van, in mijn beleving op dat moment, 10 kilometer met daarop net zoveel tekens als inwoners van China.
Deze spreuk (eenmaal nagevraagd wist ik het weer) klopte wel met mijn insteek waarom ik besloot mee te doen aan widm. Het ging mij er niet zozeer om het spel te winnen, maar vooral het durven doen en het zo goed mogelijk uitvoeren van de opdrachten.
-
Die with memories and not with dreams
Nou als ik uitdaging wou in de opdrachten dan kon ik dat krijgen ook. Rennen op een markt in China tussen kleurrijke onbekende groentes en fruit, ondefinieerbare stukjes vlees met helaas goed te definieerbare geuren. Mensen nee onbekende mensen, nee onbekende mensen, die mij niet konden verstaan en ik hen niet, vragen één foto (ja ik had de opdracht WEL begrepen) te maken met hun mobiel van een tablet met stukjes nep geld. Ontsnappen uit een escaperoom die een vrachtwagen bleek te zijn. Losse draadjes die als je er een touw aan vast kon knopen voor wel of geen vuurwerk konden zorgen. Rondcrossen op een elektrische scooter in een park vernoemd naar zwanen opzoek naar de wereld. Met een vreemde man die ik nog maar pas een paar dagen kende een taxi pakken en op avontuur met slechts een paar aanwijzingen en telefoonnummers van Chinese restaurants… in Nederland. Van de honger hoefden we dus niet om te komen. Hovercrafts, de Chinese Mount Rushmore, en de porseleinen stad. Wat een avonturen. Ik voelde me net Kuifje.
Er werd heel goed voor ons gezorgd. Ik mocht slapen in fijne hotels. Ik kreeg heerlijk warm eten als ontbijt, lunch, en avondeten. Ik had super lieve en grappige kamergenoten. Zag de gigantische widm crew werken met ongekende passie en werkdrift. Met zoveel liefde voor dit programma als was het hun kindje. En mijn goede genade wat een mooie plekken heb ik mogen aanschouwen. Ik was gewoon in Fckng CHINA!
Een doel dat onrechtvaardige middelen nodig heeft, is geen rechtvaardig doel
Dat waren de opdrachten. Maar widm is niet alleen maar de opdrachten uitvoeren. Het draait natuurlijk allemaal vooral om “het spel”.
Ik dacht dat alleen de mol degene zou zijn die zou liegen, saboteren en politieke spelletjes zou spelen. Naïef gedacht natuurlijk. ik kwam eigenlijk in een soort microsamenleving gestopt in een hogedruk pan vol geheimen, leugens, listen en bedrog. And if you can`t stand the heat you got to get out of the kitchen.
Trust no one
Voordat ik vertrok naar China zei ik nog: of ik ben de mol of ik vlieg er als eerste uit. Ik heb het onderschat. Ik dacht ik kan dit wel. Ik kon het niet.
Juist! Heb ik weer. Wil ik eindelijk één keer in mijn leven niet afvallen… val ik super snel af. Typisch!
Jaike.
-
Maar het is toch helemaal geen schande om af te vallen, en kunnen nou eenmaal geen tien kandidaten in de finale staan. Dat is het concept van het spel (en natuurlijk een gigantische dood-doener).
-
DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 5
Het lastige aan eerder afvallen bij Wie is de Mol?, is dat je tegen iedereen hebt gezegd dat je drie weken weg bent. Dus tegen je ouders, je vrienden, maar in mijn geval ook tegen mijn kat, voor wie ik een oppas had geregeld.
Ik had dus mijn huis drie weken lang beloofd aan een lesbisch meisje, en die kon ik er nu niet zomaar uit bonjouren omdat ik toevallig ergens in China een rood scherm had gezien. Ik kon ook niet bij vrienden terecht, of bij familie, want dan zou mijn smoes niet meer kloppen: ik moest onder de radar blijven. Door het afvallen van de Mol was ik in feite dus tijdelijk dakloos.
Gelukkig mag je een vertrouwenspersoon hebben, en daar klopte ik bij aan. Irene, een goede vriendin van me die tevens in mijn buurt woont, ontving me om half zeven ’s ochtends in peignoir terwijl haar kinderen Dinosaur Trucks keken. Na de koffie en de verhalen, kroop ik in haar bed om mijn jet lag uit te slapen en ging zij met haar kinderen naar een verjaardagsfeestje.
Ergens in de middag werd ik wakker en keek uit het raam naar mijn eigen buurtje. Er was niks veranderd en het was alsof het hele Mol avontuur niet had plaats gevonden: de Turkse groenteman was zijn fruit aan het schikken en in de boekwinkel waren ze klapstoelen aan het uitstallen voor een gesprek met een jonge schrijver. ‘Niemand weet dat ik hier ben…’ mompelde ik met mijn neus tegen het glas. Het was warm, een beetje zweterig weer en terwijl ik in mijn slaap-T-shirt voor het raam stond en het leven zijn gang zag gaan, kreeg ik langzaam het idee dat ik niet bestond. Ik kneep even in mijn arm, maar gelukkig deed het pijn.
Het is misschien net als de Oscars: de overwinningsspeech bereid iedereen wel voor, maar nadenken over je verlies doe je niet, dat brengt ongeluk. Ik had dus geen idee wat ik de komende tien dagen moest gaan doen.
Toen dacht ik aan mijn smoes: ik had aan iedereen verteld dat ik in een Frans klooster zat om aan mijn nieuwe boek te schrijven. Een smoes die iedereen meteen geloofde, het enige probleem was dat een paar vrienden spontaan opperden om mee te gaan om ook een boek te schrijven, maar dat had ik gelukkig afgewimpeld.
Ik besloot dus maar naar dat klooster te rijden, wat ook écht bestond, en daar dan maar écht te gaan zitten. Dan had ik tenminste ook wat kloosterverhalen als ik terugkwam.
Probleem was alleen dat mijn autosleutels in mijn huis lagen. Het was een doordeweekse dag, dus op zich zou dat lesbische meisje gewoon op haar werk zijn, dacht ik zo. Als een spion trok ik een pet over mijn ogen en sloop door de wijk naar huis, bang om bekenden tegen te komen. Terwijl ik mijn trappenhuis inliep, moest ik me inhouden om mijn eigen post niet van de mat te pakken, immers: ik was hier helemaal niet. Dit was nog spannender dan de Mol, dacht ik terwijl ik mijn eigen woonkamer insloop. En nog vervreemdender ook: om in je halletje onbekende schoenen te zien staan, een trui over een stoel die niet van jou is, afwas die jij niet vies hebt gemaakt, en overal een geur die toch anders is dan je gewend bent. Terwijl ik clandestien mijn eigen woonkamer in sloop en mijn grote boekenkast zag, had ik ook nog even de neiging om naar jokers te gaan zoeken, maar ik wist me op tijd te beheersen.
Toen ik snel mijn autosleutels had gepakt, liep ik toch nog even langs de slaapkamer, ondertussen de naam van mijn kat fluisterend. Ik kroop onder het bed en zag haar helemaal weggedoken in een hoekje. Haar ogen keken me groot aan en ze begreep er duidelijk niets van: ze had toch een oppas? ‘Ik ben er niet,’ fluisterde ik tegen haar, terwijl ik met heel vele moeite en het verdraaien van mijn arm een heel klein beetje stukje van haar nek aaide.
Hierna sloop ik terug naar die vriendin, die inmiddels terug was met haar kinderen. We aten nog een boterham en hoewel we dachten dat we die ochtend aan de keukentafel heel discreet over de Mol hadden gepraat, zei haar oudste zoon zodra hij me zag: ‘China! China!’ Dus terwijl ik naar Frankrijk reed, wist ik: mijn geheim is bij mijn vriendin, mijn kat en een vijfjarige. Verder weet niemand nu waar ik ben. Geen productie, geen camera’s, geen opdrachten. Paspoort in mijn eigen hand. Ik ben vrij. Heerlijk.
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-afl-5-2/
-
Wat een vermakelijk en origineel Dagboek! ::rofl:: Johan stuntelt rustig door. 'Probleem was alleen dat mijn autosleutels in mijn huis lagen'. ::rofl::
-
Ik snap niet wat de relevantie van de seksuele geaardheid van dat meisje dat in zijn huis zat nou eigenlijk is...
::)
-
Ik snap niet wat de relevantie van de seksuele geaardheid van dat meisje dat in zijn huis zat nou eigenlijk is...
::)
Johan is zelf gay, dus ik neem aan dat hij zijn huis gewoon aan een lesbische vriendin heeft gegeven.
-
En toen was opeens de auto weg die er 2 weken heeft gestaan. Zal het lesbische meisje gedacht hebben om aangifte te doen?
-
Johan is zelf gay, dus ik neem aan dat hij zijn huis gewoon aan een lesbische vriendin heeft gegeven.
Ik ben zelf per ongeluk hetero en ik heb naast hetero-vrienden ook vrienden die homo zijn. Maar het komt geen moment in mij op om expliciet te gaan melden wat iemands geaardheid is. Ik vind dit echt heel merkwaardig van Johan.
-
Dergelijke opmerkingen hoor je wel vaker hoor. Valt mij niet meer op in ieder geval. Zie niet in waarom dit ineens een probleem zou moeten zijn.
-
Is het niet ook de aard van een cabaretier - toch een beetje een verhalenverteller - om een verhaal aan te vullen met een paar niet-essentiele details om het wat aan te kleden?
Ik bedoel, welk filmpje haar kinderen keken, wat voor weer het was, hoe de vriendin heet, dat het überhaupt een meisje is, wat er in de straat gebeurde, etc. etc. doet er ook allemaal niet toe voor het verhaal, maar maakt het verhaal wel makkelijker om je in in te leven.
Nog los van dat ik inderdaad denk dat lhbt'ers opmerkzamer zijn over mensen hun geaardheid dan hetero's.
-
Ik ben zelf per ongeluk hetero en ik heb naast hetero-vrienden ook vrienden die homo zijn. Maar het komt geen moment in mij op om expliciet te gaan melden wat iemands geaardheid is. Ik vind dit echt heel merkwaardig van Johan.
Your tone is really pointed right now.
-
Nog los van dat ik inderdaad denk dat lhbt'ers opmerkzamer zijn over mensen hun geaardheid dan hetero's.
Daar is ook veel wishful thinking bij :-X ;)
Maar zullen we het niet over geaardheden hebben? Dat is meer iets voor pakweg 1997.
-
Zou het niet zijn manier zijn geweest om aan te geven dat de tijdelijke bewoonster van zijn huis niet zijn partner was?
Misschien wat klunzig weergegeven. Maar ik denk, in dit verband, niet kwaad bedoeld.
Het verhaal op zich vind ik dan wel weer vermakelijk: want hoe zou dat meisje hebben gereageerd, als ze erachter kwam dat er iemand in haar tijdelijke onderkomen was geweest?
Ik denk dan: ze moet dat op de een of andere manier hebben gemerkt.
-
Ik snap niet wat de relevantie van de seksuele geaardheid van dat meisje dat in zijn huis zat nou eigenlijk is...
::)
Zelfde kun je zeggen over de groenteman.
Dat is gewoon de schrijfstijl. Zulke details maken het gewoon leuker lezen en wat visueler. Niets mis mee.
-
Vind je? Verander dan 'lesbische' eens in 'lichtgetinte Afrikaanse'. Ik denk dat je dergelijke niet relevante toevoegingen beter achterwege kunt laten. Iemands geaardheid doet er niet toe. Net zo min als iemands huidskleur.
-
Vind je? Verander dan 'lesbische' eens in 'lichtgetinte Afrikaanse'. Ik denk dat je dergelijke niet relevante toevoegingen beter achterwege kunt laten. Iemands geaardheid doet er niet toe. Net zo min als iemands huidskleur.
Mee eens, ik zat eigenlijk te wachten op een punt in zijn verhaal waarin die informatie relevant zou worden, maar die kwam niet.
Verder een erg vermakelijk verhaal, en ik herken mezelf heel erg in hem. ;D
-
DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 6
Het was de langste executie ooit! Misschien wel de langste in de geschiedenis van Wie is de Mol? De executie waarbij ik helaas het spel moest verlaten.
Natuurlijk is elke executie zenuwslopend en iedereen voelt, ook bij het kijken, alsof het een eeuwigheid duurt tot Rik een naam heeft ingetypt en er dan eindelijk een groen of een rood scherm tevoorschijn komt. Op het moment dat wij plaats namen voor Rik, allemaal bang om dat rode scherm te krijgen, bleef er een vliegtuigje boven onze hoofden rondjes vliegen. Alsof iemand ons aan het pesten was. Waardoor we telkens moesten stoppen met draaien vanwege geluidsoverlast. Dit bouwde de spanning behoorlijk op kan ik je zeggen!
Als Rik mijn naam noemt, het intikt op de laptop en me met zijn bekende blik aankijkt, komt daar weer het vliegtuigje. We moesten wachten, stil blijven zitten en al die tijd bleef ik naar Rik en het scherm staren. Het had geen pijnlijkere dood kunnen zijn en voelde als een ware marteling!
En daar was het dan… het rode scherm!
Tja, en je weet wat je dan moet doen. Ik heb het zo vaak op tv gezien en bij vier van mijn medekandidaten. Dus tas pakken, afscheid nemen van de groep en weglopen. Ineens is alles voorbij! Geen leuke opdrachten meer. Geen momenten meer van ‘wat gaat er komen’. Geen gesprekken met medekandidaten over hun lievelingskleur, favoriete vakantiebestemming of waardevolste voorwerp in huis. Maar het allerergste; geen kans meer om de finale te halen en de Mol te ontmaskeren. Het avontuur was in één klap afgelopen. Wat een bizar moment! En toen ik kort daarna in een taxi zat kwamen de tranen en kon ik even niet meer ophouden.
Je hebt hier zolang naar toe geleefd, in een onwerkelijke bubbel gezeten die in één keer genadeloos barst. ‘En nu? Wat moet ik nu doen?’ Allereerst moest ik weer die lange reis naar huis afleggen. In mijn eentje. En dat was dan ook het enige waar ik vanaf dat moment aan kon denken, alleen in mijn hotelkamer: morgen wil ik naar huis! Wetende dat ik daar nog ongeveer een week onder de radar moest blijven. Ik had voor ons vertrek naar China bedacht dat, als ik eruit zou gaan, ik dan gewoon een vakantie zou boeken om lekker uit te rusten. Maar toen ik thuiskwam wilde ik ook vooral thuis zijn en doen wat ik het fijnst vind; werken. Op kantoor kon ik mezelf natuurlijk nog niet laten zien, maar gelukkig kon ik terecht in mijn schildersatelier. Hier heb ik een weeklang geschilderd. Onder andere met een Chinese kalligrafiekwast zoals we gebruikt hadden in aflevering vijf. Ook heb ik foto’s die ik op mijn reis had genomen verwerkt in schilderijen. Misschien was dit wel mijn manier om mijn verlies te verwerken. Het was fijn om alles te bespreken met mijn beste vriend en vertrouwenspersoon Arjen. Hij kent mij als geen ander en zijn woorden van trots deden mij heel veel goeds! En direct daarna ben ik verliefd geworden. Stapelverliefd op de mooiste kitten, die ik na mijn terugkomst adopteerde. Mijn nieuwe baby Mouse had mij nodig en dat bleek precies wat ik nodig had.
En dan gaat het leven gewoon door zoals voor het avontuur met Wie is de Mol? Al dacht ik wel heel vaak terug aan mijn tijd in China en voelde het als een eeuwigheid tot de bekendmaking van de kandidaten. Maar ik vond het ook zo spannend! Omdat echt NIEMAND om mij heen had verwacht dat ik zou meedoen aan Wie is de Mol? Ik ben een behoorlijk privé-persoon. Heb altijd gezegd; het moet om mijn werk gaan en niet om mij. Maar toen ik werd gevraagd om mee te doen aan dit programma, wist ik dat ik dit avontuur niet voorbij kon laten gaan! En later realiseerde ik mij ook dat dit het begin zou zijn van een nieuw hoofdstuk in mijn leven; om juist meer van mijzelf te laten zien! En niet alleen aan vrienden en familie. Ik ben allesbehalve introvert en gesloten, en waarom niet aan anderen laten zien dat ik meer ben dan alleen een modeontwerper?
Wie is de Mol? was zoveel meer dan een kortstondig avontuur. Ik mocht deel uitmaken van één van de mooiste programma’s van de Nederlandse televisie, een kijkje nemen achter de schermen en zien hoe een groep van de beste vakmensen een parel van een programma maakt. Ik heb niet alleen respect voor deze bijzondere groep, maar ook heel veel liefde. En dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de afleveringen eindelijk op tv zag, en ik mij realiseerde aan wat voor prachtig seizoen ik heb mogen deelnemen. Het kijken naar aflevering zes was voor mij dan ook extra emotioneel. Wat had ik toch graag tot het einde willen blijven. Maar ik ben voor altijd dankbaar en vereerd dat ik mocht meedoen. Wie is de Mol? zal één van mijn mooiste avonturen ooit blijven, maar gelukkig is mijn hele leven een groot avontuur. Ik verheug me op het volgende avontuur dat gaat komen.
Mooi dagboek van Claes!
-
Super mooi inderdaad.
Leuk om te lezen over dat vliegtuigje, dat zou ik echt vreselijk vinden.
::hug::
-
Mooi geschreven ::hug::
-
Mooie kandidaat!
::bravo::
-
Inderdaad, mooi geschreven dagboek ::bravo:: Ben wel benieuwd naar die schilderijen eigenlijk haha. Hoewel Claes niet heel erg opviel, vond ik het wel een toffe kandidaat ::ok::
-
Inderdaad, mooi geschreven dagboek ::bravo:: Ben wel benieuwd naar die schilderijen eigenlijk haha. Hoewel Claes niet heel erg opviel, vond ik het wel een toffe kandidaat ::ok::
Mee eens! ::jaja::
-
Mooi dagboek, en wat een ellende dat vliegtuigje ::oink::
Zo dubbel altijd, het is fijn dat er iemand afvalt omdat we graag erachter willen komen wie de mol is maar het is elke week toch ook weer jammer dat er een leuke kandidaat afvalt.
-
Mooi om te lezen dat hij de tijd van zn leven heeft gehad.
Klinkt idd als n zenuwslopende executie ::zweet::
-
DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 8
Dus toch tunnelvisie op de verkeerde. Vlak voordat mijn scherm rood wordt weet ik dat ik diegene ben die eruit zal vliegen. Op de drempel van de finale.
Ineens voel ik hoe vermoeid ik eigenlijk ben. Bijna drie volle weken op pad geweest met een grote groep mensen. We wisselen van kamers, van kamergenoten en van steden. Lachend steken we af en toe een mes in elkaars rug maar trekken hem er zonder enige moeite weer uit. No hard feelings. Het is maar een spel, toch? We drinken na lange draaidagen biertjes in de lobby van het hotel. We luchten ons hart bij de lieve en geduldige kandidatenbegeleiders als we voor de zoveelste keer op een verkeerd been zijn gezet. We eten Chinees tijdens het ontbijt, de lunch en het diner. Nog steeds bedank ik vriendelijk wanneer iemand oppert Chinees te bestellen. Ik geniet intens van elke minuut. Ondertussen raak ik steeds meer in een tunnel waar ik niet meer uit kan komen. Ik ben overtuigd van mijn mol. De verkeerde mol. Rik bedankt mij voor mijn deelname en ik loop met kandidatenbegeleider Sarah richting taxi. Ik zie in mijn ooghoek nog de crew met cameramensen overleggen bij de lift. Camera’s losjes over hun schouders, statieven in hun hand. Hebben ze de juiste shots en wat is de planning voor morgen. Zij gaan door, ik ga naar huis. Met Sarah drink ik in het nieuwe hotel een koud biertje en bestel wat roomservice. Mijn hoofd tolt nog steeds. Wie is het dan wel in godsnaam? Zoveel vragen en wederom geen antwoorden. Het is een schizofreen programma. Eenmaal terug in Amsterdam ben ik blij dat ik mijn jongens weer in mijn armen mag sluiten. Wat heb ik ze gemist. Mijn schuldgevoel over mijn lange afwezigheid heb ik afgekocht en zit verpakt in verschillende cadeautjes in mijn koffer. Het dagelijkse leven slokt mijn aandacht weer op en langzaam verdwijnt het programma voor even op de achtergrond. Wat wel blijft is een knagend gevoel dat af en toe weer opduikt: Wie is toch die fucking mol? Nu zeven maanden later vragen op dit moment zo’n slordige 3 miljoen kijkers zich dat ook af. Ik word dagelijks op straat, het schoolplein en in de supermarkt staande gehouden: ‘Je krijgt deze vraag waarschijnlijk wel vaker en je gaat hem toch niet beantwoorden maar ben jij de mol?’ Stiekem ga ik deze gekte ook een beetje missen. Vooral het enthousiasme van kinderen. De blik van een 12-jarig jongetje wanneer je een winkel binnenstapt. Alsof ik Frankie de Jong ben. Dit alles stopt na de grote finale, tot grote opluchting van mijn man. Hij zit in mijn complot en moet al een jaar liegen tegen vrienden en familie. Het voelt nog wat onwennig maar vanaf vandaag hoef ik nooit meer geheimzinnig te doen. Lieve mensen ik ben niet de mol.
Leonie
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-afl-8-2/
-
::bravo::
-
Niet gespreid?
-
Niet gespreid?
Het lijkt er inderdaad op van niet.
-
Het is een schizofreen programma.
Check!