Realitynet - Realitynet.org
Oudere seizoenen => Wie is de Mol? => Wie is de Mol AVROTROS 2022 => Topic gestart door: Heinz op 1-01-2022, 21:58:00
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 1
En dan ineens vanuit het niets, kleurt jouw scherm zich met een nietsontziende bijna duivelse rode gloed...
Dit “iconische” beeld staat voor zoveel meer dan alleen maar een spel verlaten.
Dit is een schermbeeld dat nu al 21 jaar misschien wel het gevreesde en vermakelijkste beeld is voor de miljoenen Mol-liefhebbende Nederlanders!
Dít is het moment waardoor wij jaar in jaar uit aan de buis gekluisterd zitten...
“Heb ik het goed of niet? Ga ik nu gezichtsverlies leiden en de groepspoule verliezen, omdat ik het verkeerd heb?”
De adrenaline giert als een dolle door je lijf, verslavend, bijna van god los!
Wat een onmetelijke prestatie om dit fenomeen gecreëerd te hebben.
Een ogenschijnlijk ”gewoon” spel dat inmiddels jaarlijks aan ongekend veel mensen kans biedt om zichzelf helemaal te verliezen in een bedachte en gevisualiseerde wereld die alle facetten van het leven behelst en de kans biedt om aan de zijlijn deel te nemen op veilige onzichtbare afstand, maar wel degelijk telt voor het eigen ego.
Een sprookjesachtige heroïsche wereld, die spanning, sensatie, emotie, vreugde en een jubelstemming teweegbrengt.
Wat een mooi gegeven is dit en dan ook nog eens voelbaar en zichtbaar in beeld gebracht met de onvoorspelbare emoties bij de kandidaten.
Het onvermijdelijke dient zich keer op keer aan, week na week.
Iemand móet het spel verlaten, van misschien wel het mooiste spel dat wij mogen aanschouwen sinds het begin van Nederlandse televisiegeschiedenis.
Het zal je maar gebeuren om als áller állereerste afscheid te moeten nemen…
Exit, Game Over, Bye Bye! Jammer dán.
De ultíeme nachtmerrie voor iedereen die vol verwachting met stiekem gedroomde superheldenkracht in zijn achterhoofd zich kandidaat heeft gesteld.
Deze executie is een onomkeerbaar voldongen feit of erger nog een totale ontreddering!
Welnu, ik kan je nu uit eigen ervaring vertellen, alles wat je maar kunt bedenken is waar.
De executie voor de afvaller (trouwens heel mooi in beeld gebracht), is volksvermaak nummer 1.
Dit realiseerde ik mij maar al te goed toen mij dit overkwam.
Mijn eerste gedachte was de impact van mijn executie bij Mol-liefhebbend Nederland.
Ik voelde op dat moment de blikken en de reacties van jullie kijkers, terwijl jullie er niet eens bij waren… maanden later pas. (haha)
De realisatie dat voor mij het spel gespeeld was, volgde pas seconden later…
Jezus…. Hallo sukkel, (zeg ik nu hoor) waar zit je met je hoofd???
En ja hoor…. Daar kwam hij…..
Een mokerslag… BAM…. bij een voor mij seconden daarvoor, ó zo heldere hemel.
In een flits zag ik mijn lieve dochter Uma, die gespannen en vol verwachting, omringd door haar vriendinnen lekker bij ons thuis op de bank samen de eerste aflevering zouden zien en in totale shock zou verkeren na het zien van mijn executie.
“Oeffff, die kwam hard binnen.”
Ik hield me staande door ineens te bedenken dat het eigenlijk zo gék nog niet was om als eerste af te vallen… mmmm…
Want wie onthoud je immers áltijd bij een nieuw seizoen van WIDM?
De éérste afvaller en de winnaar!
Een mooi door mijzelf aangepraat excuus dat uiteindelijk de pijn verzachtte en mij deed berusten in mijn lot.
Ok, dit betoog daar gelaten, denk ik terug aan wat mij nu eigenlijk allemaal in zeer korte tijd is overkomen.
Je stapt je huis uit, arriveert op Schiphol en vanaf dat moment begint het spel al in je hele “zijn” te leven.
Je hoofd bedenkt ineens dat alles wat er om je heen gebeurt, wel eens verdacht zou kunnen zijn en deel zou kunnen uitmaken van het spel…!
Wat een ….instant MINDFUCK ….ahhhhh.
“The Game Is Ón”, hoor ik mezelf steeds herhalen.
“Opletten Klemann, níet indutten nu, óren en vooral ógen openhouden. Kóm op, kom óp, je kán het!”
Eenzijdige Peptalk om jezelf moed in te spreken, want niemand anders zal dat doen.
Dát is dus wat deelname aan WIDM ongemerkt met je doet!
Hoe cool of goed voorbereid je ook denkt te zijn, verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Wij, de kandidaten, waren vooraf niet aan elkaar voorgesteld en mochten ook geen contact met elkaar zoeken voordat we op onze eindbestemming zouden zijn.
Op Schiphol kregen wij een summiere bio van de andere deelnemers in handen.
Via een tussenstop reisden we uiteindelijk verder naar de plaats van bestemming in een veel kleiner vliegtuig, en hadden we stiekem voor het eerst oogcontact met elkaar.
Eenmaal aangekomen in Tirana, de hoofdstad van Albanië, konden we voor het eerst uitbundig kennismaken met elkaar.
Het voelde meteen goed aan.
Sommige deelnemers had ik wel eens ontmoet en de andere voor mij nog onbekenden waren meteen heel warm en open.
Wij zouden vanaf dat moment een verbintenis met elkaar aangaan die zijn weerga niet kende….
Excitement en vreugde alom. Wat een moment was dat zeg!
Maar alsof de duvel ermee speelde, moesten wij bijna gelijktijdig omschakelen naar de WIDM-modus omdat wij herkent werden door twee Nederlanders die meteen dachten:
Hé! Wel erg verdacht zoveel BN’ers bij elkaar.
Zij maakten foto’s en filmpjes van ons.
Alle alarmbellen gingen rinkelen bij de productie die meteen op hen af vlogen ..
Naderhand zijn we vaker in dit soort situaties terecht gekomen, hoi Petra! (hahaha)
Maar wonder boven wonder bleef het gastland van WIDM en zo ook de kandidaten tot aan de bekendmaking geheim.
Hulde aan onze Super Productie voor deze molwaardige prestatie!
In het hotel in Shkodër werd ons de spelregels uitgelegd. Daarna verzamelden wij ons in de lobby van het hotel en toen werden we in twee busjes naar onze eerste opdracht van WIDM gebracht.
Geheel onverwacht werden wij in de busjes geconfronteerd met het zien van de mollicitaties van de andere kandidaten die in Nederland hadden plaatsgevonden!
Wij zagen flitsen van elkaar en hoorden hoe wij het spel zouden spelen én of we bereid waren om de Mol te zijn….Holy Shit!!
Bijna iedereen wilde de Mol zijn!!!
Verwarring en paniek alom.
Precies dat wat “part of the game” is en nodig is om je uit je comfortzone te halen…
Aangekomen op de sprookjesachtige, maar enigszins angstaanjagende locatie moesten we één voor één de berg op niet wetende wat ons te wachten stond.
Daar stond Rik en die vertelde ons bij welk team wij ingedeeld waren.
Ook vroeg hij wie volgens ons de Mol was, jeetje, bizar.
Tijdens het spel, met alle puzzels, waar ik wel een beetje in teleurgesteld was omdat het niks thrillseekends bevatte, werd ik rustig en dacht .. The best is yet to come!
Na deze opdracht werd ons verteld dat we de nacht zouden doorbrengen in de ruïnes van het kasteel, waarvan de binnenplaats was omgetoverd tot een luxe glamping!
Zo’n romantische setting.
Ik ging in standje ontspannen en we werden getrakteerd op al het goede wat Albanië ons te bieden heeft qua cultuur, culinaire hoogstandjes, de Albanese avondgloed en niet als laatste de zeer verrassende Albanese wijnen! Joehoe!
Ik dacht, het zit erop voor vandaag.
Maar niks was minder waar…
We moesten die avond nog een opdracht vervullen die niemand zag aankomen!
Die nacht, in de ruïnes van deze eeuwenoude beschaving, moesten wij met zandlopers een tijd berekenen zonder hulp van “moderne middelen”.
Het werd een nacht, die je normaal alleen in films ziet! (Thanks Guus!)
De basis van onze vriendschappen werd daar gevestigd.
Na een korte en koude nacht in onze glamping en de hoerastemming dat we allemaal de opdracht goed hadden volbracht, werden we afgezet bij een hotel waar wij later die dag de test moesten maken. Die avond zou de eerste executie plaatsvinden…
Ik vond de test ondoenlijk. Teveel los zand. Het kon voor mijn gevoel nog alle kanten opgaan en niemand was eigenlijk heel erg verdacht.
Ik zeg je ….Russisch Roulette is beter voorspelbaar.
Het theater van Shkodër bleek de plek van de executie. Al maandenlang wegens Corona gesloten. Daar werd ons meegedeeld dat wij voorgesteld zouden worden aan het Nederlandse publiek en dat we een uitgelezen kans zouden krijgen om via een kort pleidooi, de kijkers ervan te overtuigen waarom wij NIET de Mol waren!
Hiermee kon je een vrijstelling winnen om in het spel te blijven..
Hemeltjelief, wéér zo’n MINDFUCK!!!
Enfin, recapituleren en áánvallen maar dacht ik.
Ik was behoorlijk zeker van mijn zaak en zou zeker goed over kunnen brengen waarom ik ábsoluut níet de Mol kon zijn…
Enfin… jullie weten nu… de rest is “History”.
De troostprijs die mij te wachten stond na mijn executie, kon ik toen nog niet overzien.
Nooit eerder in de geschiedenis van WIDM mochten de afvallers blijven in het land van bestemming.
Albanië… wat een ongelofelijk mooi land! Het heeft mijn hart gestolen.
Voor ieder wat wils, cultuur, strandvakantie, meren, bergen, wintersport, wijngebieden, culinair, maar vooral de bewoners van dit land… Wat een lieve mensen… Zeldzaam!
We reisden mee met het hele WIDM-circus, maar hadden geen enkel contact meer met de deelnemende kandidaten en we werden ook angstvallig van elkaar gescheiden.
Het allermooiste van dit hele verhaal was dat ons nog een kans geboden werd om samen met elkaar uit te vinden wie van ons nu daadwerkelijk de Mol was aangezien steeds meer kandidaten zich schaarden bij de afvallers.
Achter de schermen konden wij elkaar updaten over het spelverloop en bleven zo dus nog altijd deelnemen voor ons gevoel aan het spel. Grandioos!
De meest waanzinnige theorieën en “worse case scenario’s” lieten wij erop los onder het genot van heerlijk gezelschap, goed eten, prachtige locaties en de nodige Raki’s en wijnen achter onze kiezen.
Wat een rijkdom en wat een onuitwisbare belevenis...
Ik wil alle lieverds bij WIDM nogmaals heel erg bedanken voor jullie gezelschap en liefde!
En ik wens jullie kijkers heel veel plezier, spanning en sensatie toe met WIDM 2022!
Veel geluk en liefs,
Suzanne xxx
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-1/
-
Dit:
"We reisden mee met het hele WIDM-circus, maar hadden geen enkel contact meer met de deelnemende kandidaten en we werden ook angstvallig van elkaar gescheiden.
Het allermooiste van dit hele verhaal was dat ons nog een kans geboden werd om samen met elkaar uit te vinden wie van ons nu daadwerkelijk de Mol was aangezien steeds meer kandidaten zich schaarden bij de afvallers.
Achter de schermen konden wij elkaar updaten over het spelverloop en bleven zo dus nog altijd deelnemen voor ons gevoel aan het spel. Grandioos!"
Is toch wel heel bijzonder dit jaar. Maakt ook dat we niet zo'n medelijden hoeven te hebben met de afvallers. ;D
-
Afgaande op de hoge score voor Suzanne als afvaller in de Pool, stel ik vast dat al was uitgelekt dat zij de eerste afvaller was. Hoe is dat zo gekomen?
-
Daar is volgens mij geen sprake van, ik weet er in ieder geval niks van.
-
Daar is volgens mij geen sprake van, ik weet er in ieder geval niks van.
Ze was als enige die dag erna nog online was op Instagram? ??? Terwijl de rest al weer stil was.
-
Ah, OK. Ik had geen idee. Ik ben een heel ouderwetse molspeurder die niet de activiteit op social media checkt. :P
-
Dat is er wel van uitgaande dat ze weer een mobiele telefoon verbod hebben, dat was de laatste jaren niet zo toch? Nu wel weer?
-
Dat is er wel van uitgaande dat ze weer een mobiele telefoon verbod hebben, dat was de laatste jaren niet zo toch? Nu wel weer?
Ik bedoelde meer dat ze echt de hele tijd online was.
-
Ja, ze hebben weer een telefoonverbod. Jammer dat zij dan online ging. Zo ongeveer de helft van de pooldeelnemers wist dit dus.
-
Dat is maar de vraag. De oudere man/vrouw is ook vaak een veel verwachte eerste afvaller/onderschatte speler voor mijn gevoel. Dat kan dus ook zeker een rol spelen?
-
Ik wist het niet. Maar ik gokte ook op haar als eerste afvaller. Omdat a) de oudste vaak de pineut is, b) ik geen moment dacht dat zij de mol kon zijn en c) ik in de pool vaak meega met de grote meerderheid bij dit soort dingen (je wint misschien geen extra punten maar je raakt ook niet achterop).
-
Ik doe niet mee aan de pool, maar ik had bij haar totaal geen molvibes.
-
Ik was hiervan ook niet op de hoogte, maar hulde voor diegenen die dat hebben uitgezocht en ontdekt, zo werkt het nou eenmaal. Dee eerste afl. is een bijna totale gok -het scenario van de 'vrijstelling had eigenlijk rood dus iedereen gaat door' was ook overtuigend- en ik gok dan vaak op de Ron's omdat die kans mij het grootst lijkt om niet nader te noemen redenen.
-
Niemand die iets te zeggen heeft over de inhoud van haar dagboek ???
Ik vond het heerlijk om te lezen.
Dank je Suzanne ::bravo::
-
Heerlijk verhaal, wat je wel doet beseffen: waarom vinden we het zo leuk dat er iemand moet afvallen? Ik ben er nog niet helemaal uit.
Ze overdrijft wel een beetje dat het puur volksvermaak is, het is voor mij ook het spel, en je denkt steeds wie zal het zijn en waarom en hoe is dat zo gekomen. En als eerste eruit is gewoon dikke pech, dat weet iedereen en het is echt wel navoelbaar dat iemand al die leuke avonturen verder moet missen. Vind het een verbetering dat men niet meer linea recta naar huis hoeft.
In deze alinea zit een dikke spelfout:
'Maar alsof de duvel ermee speelde, moesten wij bijna gelijktijdig omschakelen naar de WIDM-modus omdat wij herkent werden door twee Nederlanders die meteen dachten: Hé! Wel erg verdacht zoveel BN’ers bij elkaar. Zij maakten foto’s en filmpjes van ons.'
Terwijl de rest foutloos is qua d en dt. Ik vraag me af of dit er naderhand door een redactielid tussen is gezet, want waarom zou je zo nadrukkelijk melden dat er fimpjes zijn genomen. Ik denk dat het filmpje dat we zagen alvast in scene is gezet.
-
Niemand die iets te zeggen heeft over de inhoud van haar dagboek ???
excuus, ja, het dagboek van de afvaller. Mooi lang verhaal. Haar bijdrage in #nietdemol met Splinter vond ok zowat nog interessanter.
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 2
“‘Wie is de Mol?’ Dat is toch dat programma waar ze de rust verstoren in een dorp ergens?!” Ik wist duidelijk NIKS toen ik de vraag kreeg of ik mee wilde doen. “Kijk effe een aflevering voordat je ‘nee’ zegt,” werd gezegd.
En dat deed ik… Een aflevering terugkijken. Één aflevering werd twee afleveringen en ik zat erin vast. Ik besloot het te doen! Me voor te bereiden, een tactiek te bedenken en voor het eerst in m’n leven de boel de boel te laten en op een vliegtuig te stappen… Destination…? Onbekend! Niks voor mij. Je totaal overgeven aan een groep mensen die je (waarschijnlijk) niet kent.
Schiphol, daar begon het. Ik kijk om me heen: waar zijn de anderen? Niemand… Ik krijg een envelop in m’n handen gedrukt. En wordt naar een check in balie gestuurd. There we go Glen Faria...
De groep… We liepen al onhandig langs elkaar op het vliegveld. Veel spelers herkende ik, ondanks de mondkapjes. Bij iedereen die ik tegenkwam dacht ik: ‘Nice!!’. Eerst Welmoed, toen Everon, daarna Hila en de rest.
Wat een top groepje dit! Dat werd al meteen duidelijk toen we met elkaar mochten praten. Iedereen was net zo nerveus als ik… Nou, dat scheelt. Wat me ook opviel is dat dit een groep superintelligente mensen is. Ik wist dat ze allemaal zeker een spel kunnen spelen.
Lekker kletsen, gezellig. Dat dus de hele tijd. En ineens besef ik me.... Shit!!! We zijn al begonnen. Ow My Goddd wat heb ik allemaal gezegd? Ze hebben me door… Of ze denken dat dit wat ik doe allemaal mijn tactiek is. Of ze denken dat ik denk dat zij denken dat dit mijn tactiek is. Of.... Ik dacht: ‘Als mijn hoofd zo door blijft gaan, ontploft ie vanzelf binnen twee dagen. Hoe the fuck ga ik dit volhouden?’
De opdrachten… Aaaaight Glen, je gaat lekker. Je zit er lekker in jongen. Lekker enthousiast iedereen. Wacht effe... Iedereen? Er zit toch een Mol tussen? Iedereen doet zo z’n best. Maar ja, de Mol gaat heus niet nu al mollen? Of juist wel? Kan Sahil die boomstronk echt niet optillen of doet hij maar alsof? Ik word nu al gek!!!! Zo ging het de hele dag.
Oke top!! Het blijkt dat de mensen thuis (het ‘Die Hard’ Molpubliek) denken dat ik het meest te vertrouwen ben. Ik heb iets gewonnen!! Vet blij. Ik mocht iemand immuniteit geven voor de test. Everon natuurlijk!! Toch?!
De executie… Lekker achteroverleunen. Enjoy the ride! Iemand gaat eruit, maar Everon en ik niet. K*TT… Suzanne wel! Dat vind ik verschrikkelijk. Suzanne, m’n maatje. Had ik haar die vrijstelling moeten geven? Hoezo was je zo zeker van Everon? Wat een dag... en wat een spel.... Wat een rit!
Dag twee. Alles schiet te snel voorbij. M’n hoofd is ergens anders mee bezig. Met thuis. “Focus Glen!” Deze groep mensen is te sterk voor dit. Je bent er voor 100 procent, of je moet eraan geloven. En ja!! Rood scherm. Verwacht, maar toch k...
Ik zal deze reis nooit vergeten. Dank iedereen! Voor en achter de schermen. Dit wordt een keihard seizoen!!!
Glen
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-2/
-
Mooi en invoelbaar! Toffe gast, jammer dat ie eruit is!
-
Heel prettig om je dagboek te lezen Glen! Dank je wel ::bravo:: ::bravo:: ::bravo:: ::bravo::
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 3
Rik die je naam noemt en je vervolgens met priemende ogen aanstaart, indringend zoals alleen hij dat kan... Op teevee duurt dat moment al lang. Nou geloof me; In het echt duurt het nog veel langer. Voor mijn gevoel verstrijken er minuten terwijl mijn hart in m'n keel bonkt. Ik verlang naar de ontlading van een groen scherm. Maar nee, ineens is 'ie daar. BAM. Het rode scherm knalt door merg en been en ineens is het klaar. Ik knipper nog even met mijn ogen, maar er is geen ontkomen aan. De kleur blijft hetzelfde en langzaam begint tot me door te dringen dat het meeslepende avontuur echt hier tot een einde komt.
'Nee, nee, nee,' denk ik alleen maar als ik de mensen waar je je in no time aan hecht een laatste knuffel geef. Ik wil met jullie mee. Zet me niet alleen in de auto naar het afvallershotel. Rik vraagt nog waar het mis is gegaan. Haha, wist ik het maar. Ik wil niet dat het avontuur stopt, maar dat doet het dus toch.
De ontlading komt als ik word opgewacht door Suus en Glen. Twee fijnere mensen voor zo'n moment bestaan er volgens mij niet. Ik word plat geknuffeld door die twee lieverds en langzaam verdwijnt de zurigheid. Wat de volgende dag overblijft -naast een kleine kater- is het besef dat ik nog een mooie tijd ga beleven buiten het spel. Ik kan nog twee weken genieten van Albanië en een fantastische groep mensen. En eigenlijk is het ook wel fijn dat iedereen hier eerlijk is ;) We lachen, we huilen, we dansen, we zingen en we praten heeeel erg veel met elkaar. Met om de paar dagen een nieuw iemand die ons bij zich voegt. Heel bijzonder!
Ik heb de Mol dan wel niet ontmaskerd, maar ben heel dankbaar dat ik mee mocht. Negen opdrachten waar ik me vol overgave in kon storten, die me weer even kind lieten voelen. Wie had nou gedacht dat ik racend over een Albanees strand met een speer ballonnen stond te prikken? Of dat ik rennend door een verlaten loods de lasergame vijanden van me af moest schudden? Ik heb van ieder moment genoten en dat kwam niet in de laatste plaats door alle fijne mensen die mee waren, voor en achter de schermen. Ik had het voor geen goud willen missen.
Dus heel erg dankjewel aan het hele team van WIDM. En natuurlijk ook aan alle leuke kijkers. Ik heb heel erg genoten van alle reacties en theorieën. Ik ben dus niet de Mol, maar doe soms gewoon een beetje typisch.
Succes met de speurtocht en veel liefs,
Welmoed
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-3/
-
Zij was één van de twee kandidaten die ik "kende" toen WIDM begon
en ik had graag gehad dat ze langer was gebleven :\'(
Mooi dagboek, ik heb het met plezier gelezen! ::bravo::
-
'Dus heel erg dankjewel aan het hele team van WIDM. En natuurlijk ook aan alle leuke kijkers. Ik heb heel erg genoten van alle reacties en theorieën. Ik ben dus niet de Mol, maar doe soms gewoon een beetje typisch.'
Ik vind je leuk als een nieuwere versie van Martine Bijl, hoor! Kunnen we best gebruiken.
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 4
Ik ben vooral de mensen achter de montagetafel dankbaar. In de aflevering van Wie is de Mol? waarin ik door de genadeloze Rik van de W. een rood scherm voor mijn snuit krijg getoverd, lijkt het alsof ik dat oordeel nog redelijk weet te accepteren. Terwijl ik in werkelijkheid strontchagrijnig was, nauwelijks aanspreekbaar, en boos als een klein kind dat zijn speeltje ziet afgepakt. Wat in feite ook gebeurde natuurlijk. We waren op schoolreis naar de Efteling, maar ík mocht niet meer mee naar de volgende attractie. En ik weet inmiddels wat die attracties behelzen - die heb ik dus allemaal gemist: de **censuur** met de **censuur** in zee, de avontuurlijke **censuur** in de lucht en de **censuur** met de **censuur** op de **censuur**.
Het is niet dat ik per se wilde winnen. Ik wilde gewoon zo lang mogelijk meedoen. Niet meer mogen meedoen, dat is als het meisje dat niet meer naar jou kijkt, maar wel naar die andere jongen. En dan kun je in het blikveld van dat meisje blijven lopen, in de hoop dat ze weer naar je kijkt zoals ze dat voorheen deed, maar dat gaat ze never-nooit meer doen. Het is klaar. Jij bent alleen de enige die het nog niet weet.
Gelukkig waren daar Susan, Glen en Welmoed. Die hadden al door die brandende hoepel moeten springen, die wisten hoe het voelde om afgedankt te worden (door Rik, aardige vent verder, maar die gooit je zo het ravijn in hoor, alsof het niks is). Suus, Glen en Welmoed maakten van mijn entree in het afvallershotel een zachte landing, waardoor dat hotel meer als een revalidatiecentrum aanvoelde. Vervolgens kreeg het steeds meer de contouren van een partycentrum.
Wie wil er nou het Dagboek van een Afvaller lezen? Ik niet. Ik had ook liever het Dagboek van de Winnaar geschreven. Maar ja, dat is helaas niet voor me weggelegd. Dat zal over een paar weken geschreven worden.
Weet je wat het is? Deelnemen aan Wie is de Mol? is vooral vroeg opstaan, nadat je dus een hele nacht op een gammel veldbedje hebt doorgebracht naast een snurkende medekandidaat. Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht. Wat die opdracht behelst, dat wordt pas duidelijk als je na twee, drie uur rijden op een vage locatie aankomt, meestal een verlaten fabriek of een diepe zoutmijn. En du moment dat je denkt dat je het een beetje onder controle hebt, laat Rik van der W. wel weer een addertje los onder het gras. Het is dat er al een tv-programma bestaat met de naam Mindfuck. Die titel doet meer recht aan de invulling van dit programma dan de titel Wie is de Mol?
Maar echt jonguh, wat miste ik het toen ik eruit lag… Ik miste Sahil met zijn filmcitaten (‘And you know my name is the Lord!!’); Thomas die het niet altijd maar wel meestal beter wist; Hila die in die jaloersmakend kleurrijke deux-pièces van haar serieus was; die fanatieke Fresia met een lach die elke grijze wolk deed verdwijnen; Everon die ie-de-re dag een nieuw hemdje tevoorschijn toverde; Laetitia waarmee je zo heerlijk gearmd kon lopen; Kim waarop we elke ochtend even moesten wachten omdat ze…, eh, nou ja, dat dus. Gelukkig was er het partycentrum. Daar werd het steeds drukker.
Arno Kantelberg
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-4/
-
partycentrum ;D
ontzettend jammer dat Arno eruit is
-
Ai, jammer! Fijn - dat geldt voor iedere afvaller - dat er dit jaar wat extra nazorg is. Dat scheelt misschien een beetje.
-
"Niet meer mogen meedoen, dat is als het meisje dat niet meer naar jou kijkt, maar wel naar die andere jongen. En dan kun je in het blikveld van dat meisje blijven lopen, in de hoop dat ze weer naar je kijkt zoals ze dat voorheen deed, maar dat gaat ze never-nooit meer doen. Het is klaar. Jij bent alleen de enige die het nog niet weet."
Altijd hoop blijven houden! Al duurt het 20 jaar, het kan nog goedkomen.
Arno zegt (ergens anders): je ziet toch dat ik fanatiek was, hoe kun je dan een mol in mij zien. Nou ik zag heel veel alleen denk ik dat het net andersom zat, dus ik weet nu wie de mol is. Denk ik. :D
"]Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht." Aha, dus toch, er werd altijd gezegd dat deelnemers zelf uitkozen wat ze aandeden.
-
"Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht." Aha, dus toch, er werd altijd gezegd dat deelnemers zelf uitkozen wat ze aandeden.
Nee hoor, het is al vanaf het begin zo dat de kandidaten tips krijgen over wat aan te trekken voor de komende opdrachten. Het is niet voor niks dat niemand in een jurkje ondersteboven naar beneden abseilde.
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 5
Ik ben het al twee weken aan het uitstellen. Het dagboek van de afvaller schrijven. Eigenlijk wil ik nog niet... Maar het komt dichterbij. Mijn exit. Na vijf afleveringen en nu al ontelbaar veel opdrachten moet ik afscheid nemen van de groep. En dat vond ik in Albanië te vroeg. Maar nu ook. Waar moet ik beginnen? Er is zo ontzettend veel gebeurd.
Zoals de crew ontmoeten op Schiphol. Een ticket in je handen geduwd krijgen. Zelf was ik alle vluchten afgegaan... Mijn gok was: Spanje of Griekenland. Albanië stond nog niet op mijn lijstje. Maar daarom doe je mee aan Wie is de Mol?. Om verrast te worden. Onderweg werp je stiekem een blik op de andere kandidaten. Die net zo undercover op Schiphol zitten. Eenmaal aangekomen in Albanië komt de ontlading. Wat een leuke groep! Met veel bekenden. Welmoed, Fresia, Sahil en Glen had ik al eens ontmoet.
Maar daarbij sloeg ook de schrik toe. Dit is een ontzettend slimme groep. Ik had gehoopt op wat minder snuggere kandidaten. Haha. En 11 stuks! Dat betekent geen aflevering waarin iedereen door is. Scherp blijven dus. En dat ik niet scherp ben gebleven bij het achterhouden van de jokers in aflevering 1, nam ik mezelf best kwalijk. Goh, in de eerste opdracht zijn anderen me gewoon al te slim af. Ok, herpak jezelf! Het is pas de eerste opdracht.
De allereerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Deels omdat Laetitia en ik de hele nacht hebben zitten kletsen en theorieën hebben uitgewisseld en deels door de spanning... In gedachte speel ik de woorden “trust nobody” nog eens af. Die eerste aflevering kom ik gelukkig door. Ik wilde sowieso de eerste en de tweede halen. Daarna was voor mij alles winst! Ik heb zo genoten van alle opdrachten. Ik kan niet uitleggen hoe geweldig het is dat de crew zulke fantastische opdrachten voor ons verzint en opzet.
En die winst bleef maar komen... Tot aflevering drie... Opdracht Vakbondje. Ik kreeg te horen dat ik geen kans zou maken op een vrijstelling. Wel kon ik mijn kansen vergroten op een zwarte vrijstelling als ik daar geld uit de pot voor over had. Met 8 vrijstellingen in het spel, zou het betekenen dat ik naar huis zou moeten. Ik nam mijn taak als penningmeester heel serieus en had al zo’n gevoel dat er binnenkort geld uit de pot gespeeld zou worden. Ik had alleen niet gedacht dat ik degene was die dat zou doen. Met de zwarte vrijstelling heb ik een aantal troeven kunnen wegspelen. Maar ik wist niet dat er nog zoveel troeven in het spel zaten.
Die kon ik gelukkig goedmaken door de hoogte in te gaan. Kim-Lian en ik vertrouwden elkaar... Maar het bleek dat we elkaar toch net niet goed genoeg kenden. Dus ook die jokers gingen aan mijn neus voorbij. En dat is dus het punt waar ik nog van baal. Ik heb mezelf gek laten maken door de jokers en vrijstellingen in het spel. Ik had gewoon rustig moeten doorspelen. Ik had het gevoel dat ik nu al moest kiezen omdat de anderen in het voordeel waren.
Maar voor het tijd was voor die laatste executie heb ik nog een geweldige dag gehad. De heuvel af en het zwanenmeer zien. Als ik mijn ogen nu dichtdoe dan voel ik het zonnetje nog op mijn huid en kan ik de honderden zwanen voor me zien. Wat een werk is daarin gaan zitten! En die fiets!! Die vergeet ik ook nooit meer. Dat was zwaar joh. En die beelden die we moesten slepen in de middag ook. Ik had in de ochtend al mijn energie op die fiets eruit gegooid. Wist ik veel dat we nog meer fysieke arbeid moesten doen! Maar het lukte ons gewoon! Als team! We hebben zoveel geld opgehaald die dag! Daar ben ik nog steeds trots op.
En dan komen we bij het eind. Die laatste executie. Je voelt het al een beetje... Bijna alle namen zijn geweest... En de kandidaten die nog moeten, hebben troeven. Heb ik nog een keertje geluk? Mag ik nog een aflevering mee op het avontuur? Helaas, dit keer niet. Een rood scherm. Een einde aan mijn Wie is de Mol?-reis. En een einde aan mijn penningmeesterschap.
Het gaat ook precies zoals in de aflevering. Je neemt afscheid. Je hebt je spullen al gepakt en komt niet meer terug. Op naar het afvallershotel. Waar gelukkig een stel ontzettend lieve leuke mensen op me zitten te wachten. Met een enorme opluchting... De Mol laat ik namelijk hier achter. Al deze mensen kan ik vertrouwen. Zij zijn het niet. En ze weten precies wat je allemaal hebt meegemaakt. Later hebben we het afvallershotel ook wel het afvallersrehabilitatiecentrum genoemd. Want het duurt echt wel even voordat je weer met beide voeten op de grond staat.
Nou inmiddels sta ik er. En kan ik met een hele grote glimlach terugkijken op ons avontuur in Albanië. Ik ben dus niet de Mol.
Hila Noorzai
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-5/
-
Zo leuk geschreven. En ik neem nog even géén afscheid van mijn avatar...
-
Dus ze is waarschijnlijk op 1 persoon gegaan omdat ze als enige geen vrijstellingen had gekregen en vond dat ze risico moest nemen. Iets voor de productie om mee te nemen, is ook niet eerlijk!
Inderdaad superslimme groep dit keer.
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 6
Het is de avond voordat het spel begint. Ik sta alleen met de Mol in een hotellift. Iets aan de energie van de persoon naast mij voelde gek. Alsof diegene zich voorbereidde om een marathon te lopen. Ik wendde me tot diegene en riep, als een detective die een dief op heterdaad betrapte, heel hard “jij bent de Mol!”.
Maanden later bevind ik me toch op dit punt en schrijf ik de bladzijde van mijn Molboek, waarvan ik nooit had gedacht dat ik hem zou schrijven. De bladzijde van de afvaller.
Al is dit de eerste pagina die ik in het Nederlands en niet in mijn Marokkaans dialect schrijf, toch is deze het moeilijkst om te schrijven. De moeilijkheidsgraad komt niet uit een sentiment dat ik niet had mogen afvallen of dat ik boos ben niet te winnen, maar simpelweg omdat ik het schijnbaar moeilijk vind te accepteren dat ik door mijn eigen onhandigheid wat geweldige momenten met nóg geweldigere mensen ben misgelopen.
Veel punten zijn verloren gegaan bij mijn vertrek. Ik zou mijn excuses kunnen aanbieden maar ik voel niet dat ik dat hoef te doen, dat is het spel wat óók jullie spelen. Wat jullie wél van me tegoed hebben is een uitleg, want om maar even Hila, Glen, Welmoed, Fresia, Kim-Lian, Everon, Thomas, Suzan, Laetitia én half Nederland te citeren: “Sahil, wat was je aan het doen?!”. (Arno vroeg het nooit.)
Vele theorieën gingen rond over waarom ik dìt of dát deed, met als terugkerend motief dat ik bezig was met mezelf verdacht te maken. Niets is minder waar, de verdenking onder mijn medekandidaten had ik als schot voor de boeg al. Het échte antwoord is dat ik bezig was zo veel mogelijk plezier te maken als dat menselijk mogelijk is.
Plezier vind ik in chaos, anarchie en Welmoed pesten. Het spel moest zo spannend mogelijk worden en niemand mocht grip krijgen op de situatie, ook ik niet. Bedenk maar dat ik gedurende het spel twee jokers én een vrijstelling op zak had, maar nog nooit een troef heb ingezet. Ik gaf ze in kortstondige bewaring aan mijn toenmalige partner-in-crime Arno Kantelberg alias The Kid, of ik verbande ze tot het einde der tijden in mijn schoenzool om nooit ingezet te worden.
Waarom? Omdat een spel leuker is om te spelen in spanning dan in zekerheid. Tikkertje spelen is niet leuk als je niet afgetikt kan worden.
Omdat ik de aanstichter was van veel wanorde hoopte ik dat ik daardoor het overzicht zou houden en zo lang mogelijk kon meegenieten van het spel. Ik wist tenslotte waar al het vermiste geld lag, wie de Moltelefoon gestolen had én had een redelijk idee over wie de Mol was. Ik overzag de orde in de chaos, althans dat dacht ik. Want even later op een pier in het badplaatsje Sarandë hoor ik Rik zeggen dat Laetitia een vrijstelling had én die ook heeft gezet. Dát was het moment waarop ik me realiseerde dat controle binnen Wie is de Mol? een illusie is. Deze realisatie vertaalde zich al snel in een voorgevoel dat dit mijn einde was. Het klassieke voorbeeld van hoogmoed komt voor de val, als een kleine Icarus met te veel hiphop-shirts was ik rechtstreeks de zon ingevlogen. In andere woorden: ik werd afgetikt. Ik was af.
Vanzelfsprekend rekende ik er eigenlijk op deze executie makkelijk te overleven. Ik denk dat de vrijstelling die nog altijd in mijn schoenzool rust dat wel bevestigd. Maar spijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten.
Veel van Wie is de Mol? zie je op tv niet, 72 uren worden geknipt naar die ene op zaterdagavond. Ik kan je vertellen dat er in die overige 71 uren ontzettend veel liefde ontstaat. Ik was inmiddels zo verschrikkelijk gehecht geraakt aan iedereen van de deelnemers en crew. We deelden lief en leed, spraken minder over het spel en steeds meer over elkaars dromen, angsten, verdriet en geluk. Overdag waren Fresia en ik aan het klieren, boeven en glipten we ertussenuit om stiekem met zonsondergang te gaan jetskiën. Tijdens het avondeten verwonderden Thomas en ik elkaar over hoe we van zulke verschillende achtergronden komen, maar dezelfde liefde voelen voor obscure soul-artiesten uit de jaren ’60. ’s Nachts tijdens de laatste uren van de nacht, wanneer iedereen al sliep, bleven Everon en ik nog over. Op krakkemikkige Albanese stoeltjes deelden we dan verhalen over liefdesverdriet.
Het is een onvoltooide schets van de sfeer, maar wellicht verduidelijkt het waarom dat rode scherm zo ontzettend gevreesd is.
Hoofdstuk 87: Na het scherm.
Met elk verlies is er winst, de lessen die ik heb geleerd zijn zo helder, alsof Wie is de Mol? als een diamantslijper de contouren van mijn gebreken heeft onthuld. Ik weet nu dat mijn slordigheid me soms meer gaat kosten dan ik wil betalen en dat voor een adrenaline-junkie als ik een vijf-sterren afvallershotel fungeert als een afkickkliniek. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen onkunde om rust te omarmen en spendeerde mijn dagen vooral met het fantaseren over hoe het was gelopen als ik die éne cruciale vraag had gespreid op datzelfde vermoeden dat ik de avond voor het spel in die hotellift had.
Hoe de rust te omarmen leerde ik uiteindelijk van andere afvallers, die stuk voor stuk zo inspirerend rustig waren onder hun verlies. Zij die al dagen, soms weken eerder uit het spel waren toonde niets anders dan dankbaarheid voor alles wat ze wél hadden gekregen; onbeschrijfelijk veel mooie herinneringen, nieuwe vrienden en liters gratis raki.
Ze brachten me aan het denken, ze hadden gelijk, had ik niet veel meer gekregen dan verloren? Ik mocht immers weer lieve Suzan omhelzen, een team vormen met The Kid alias Arno Kantelberg, onnavolgbare straat-anekdotes uitwisselen met Glen, met Welmoed over journalistiek filosoferen terwijl ik probeer niet te verdrinken in haar glinsterende ogen en lachen met Hila over dat ik haar tijdens mijn paramotor-vlucht dus écht niet zag zwaaien in haar fel paarse blouse.
Zoals ik ooit op het begin zei, het is maar een spelletje. Dat klopt nog steeds, het is maar een spel; en ik heb gewonnen.
Sahil Amar Aïssa
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-6/
-
Heel mooi! ::bravo::
En interessant:
"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."
Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.
-
Ik werd geconfronteerd met mijn eigen onkunde om rust te omarmen en spendeerde mijn dagen vooral met het fantaseren over hoe het was gelopen als ik die éne cruciale vraag had gespreid op datzelfde vermoeden dat ik de avond voor het spel in die hotellift had.
Hij zat dus verkeerd? Het is niet Thomas of Kim-Lian? :o
-
Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.
Hij heeft Thomas toch vrij veel goed zien doen in die duikbootbasis zou je zeggen. Als hij heeft besloten om all-in op één van de twee te gaan zou je zeggen dat Kim-Lian het meest logische voor hem is.
-
Wat een mooi dagboek!
-
Mooi geschreven! ::ok::
-
"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."
Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.
Nou, bij Niet de Mol met Splinter is hij heel wat kritischer op zijn actie om de vrijstelling te bewaren...
In zijn biecht over het busje zegt hij inderdaad dat Thomas en Kim-Lian zijn hoofdverdachten zijn.
-
"Ik wist tenslotte waar al het vermiste geld lag, wie de Moltelefoon gestolen had"
Aangezien hij zelf de telefoon had... Klinkt alsof hij dan ook verantwoordelijk voor het vermiste geld in aflevering 1 :)
-
Wat een mooi verhaal van Sahil. Leuke, sympathieke jongen.
En een sfeermaker in de groep. Wij hebben van hem genoten, ondanks en dankzij zijn gekke streken ::oink::
Jammer dat hij er nu uit ligt, door zn eigen onhandigheid zoals hij zelf zegt.
En hier ligt kleinzoon van 13 er ook uit, die in de Widm app ,op 1 punt na , alles op Sahil had gezet.
-
'Tijdens het avondeten verwonderden Thomas en ik elkaar over hoe we van zulke verschillende achtergronden komen, maar dezelfde liefde voelen voor obscure soul-artiesten uit de jaren ’60'
::ok::
-
Heel mooi! ::bravo::
En interessant:
"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."
Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.
Intenressant inderdaad. Hij spreekt hier wel over mijn nieuwe liefde…zou hij op het laatste moment van Thomas afgestapt zijn? En dan is Kim dus zijn nieuwe liefde…..En dus niet de mol. Zou mij niks verbazen…
-
Met nieuwe liefde bedoelt ie volgens mij het hele WIDM-avontuur. Hij vertelde ook dat afvallen voor hem voelde als gedumpt worden.
-
Met nieuwe liefde bedoelt ie volgens mij het hele WIDM-avontuur. Hij vertelde ook dat afvallen voor hem voelde als gedumpt worden
Ok, daar zit wat in😀.
-
En anders zou ie het over Welmoed hebben. "Met Welmoed over journalistiek filosoferen terwijl ik probeer niet te verdrinken in haar glinsterende ogen." ;D
-
zo, die afvallersdagboeken worden steeds langer en mooier! heerlijk om te lezen
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 7
Dat was het dan… Het einde van mijn Wie is de Mol?-avontuur. Een avontuur waar ik enorm naar had uitgekeken en waar ik intens van heb genoten. Natuurlijk is het ontzettend balen als het scherm uiteindelijk dan toch onverbiddelijk ROOD wordt. En natuurlijk had ik verschrikkelijk graag in de finale gestaan en nóg liever zelf de Mol willen zijn.
Maar wat ik eigenlijk toch vooral denk, en wat me bij zal blijven, is: wat was het allemaal te gek!
Bizar eigenlijk: in de eerste zes afleveringen was ik zo zeker van mijn zaak bij de test. Maar deze aflevering voorvoelde ik het al: mijn scherm wordt rood. En ja. Roder kon niet.
Meedoen aan Wie Is de Mol? kon niet op een beter moment in mijn leven komen. Ik hou van mijn leven, ik ben dol op mijn vak als zangeres, muziek te maken, verhalen vertellen, op avontuur en op reis te gaan. Maar toen, in het voorjaar van 2020, kwam alles, zoals bij zo veel mensen, ook bij mij behoorlijk stil te staan. Dat was moeilijk. En toen kwam dit avontuur op mijn pad, precies waar ik zo veel behoefte aan had.
Toen ik de groep deelnemers voor het eerst zag, baalde ik toch wel even dat ik eigenlijk weinig (of zelfs nauwelijks) TV kijk, want ik kende lang niet iedereen. Maar al gauw kreeg ik door dat ik het nog lastig zou gaan krijgen, want poeh, wat een stel fanatiekelingen!
“Ik ben niet de Mol, en daar baal ik van.” Dat waren mijn letterlijke woorden tijdens de livestream vanuit het theater in Albanië. Ik probeerde me daar zoveel mogelijk als een zenuwachtig meisje voor te doen. Dat was tactiek. Ik ben de meest onbekende van de groep, dacht ik, en ik heb me zojuist expres voor schut gezet op TV. Die vrijstelling komt mijn kant op. Nou, mooi niet dus. In dit spel gaat niets zoals je denkt. Niets is wat het lijkt.
Ik moet zeggen dat ik heel erg benieuwd was naar hoe ik dit avontuur zou gaan beleven. Eigenlijk is dat best onmogelijk om je voor te stellen, als je zoiets nog nooit hebt gedaan en er niets is waarmee je het kunt vergelijken. Maar waarop ik had gehoopt, dat is driedubbel uitgekomen: avontuur, verrassingen, fantastische spellen, verbazing. De spanning als je weet dat je niemand kunt vertrouwen, maar zelf ook mag (of misschien zelfs móet) liegen en bedriegen.
Ik merkte dat ik na aflevering twee in een andere modus kwam, ik werd iets relaxter, ik durfde meer los te laten en meer te genieten. Elke aflevering kan mijn laatste zijn, daar was ik me volkomen van bewust. Kom maar op met die opdrachten!
En wat voor opdrachten waren het! Kamperen in een prachtige burcht, met een speer in je handen achterop een jeep mogen racen, met een fakkel door een kasteel rennen, boogschieten, jezelf ondersteboven 80 meter naar beneden laten hijsen, jetskiën, met de groep zingend rondom het kampvuur, als de camera’s even uit zijn. En, niet te vergeten, je gezicht geheel onnodig in een taart duwen. (Hoewel het eigenlijk nooit onnodig is om je gezicht in een taart te duwen.)
Wat een liefde heb ik voor dit programma en voor de kijkers. Wat een liefde heb ik voor alle geweldige mensen achter de schermen, die er met hun hele ziel en zaligheid alles uithalen om het zo mooi mogelijk te maken. En wat een liefde heb ik voor onze groep, elf geweldige mensen met allen een hart van goud!
En, last but not least, voor de Mol.
Want wat doe jij het fantastisch!
Laetitia Gerards
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-7-1/
-
Dagboek van de afvaller - Aflevering 8
Het beton van Tirana baadt in de gele avondzon. Ik sta voor het enorme raam van mijn hotelkamer, en wip mijn gympen uit om met mijn blote tenen grip te krijgen op het tapijt en op de normale wereld. Waar ben ik, wat moet ik hier nu weer van vinden?
Een halfuur geleden zat ik nog op een klapstoeltje in de tuin van het huis van de voormalig dictator van Albanië, hand in hand met het kleine clubje waarvan ik niet kon geloven dat ik er lid van mocht zijn. Eén voor één kregen Everon, Kim-Lian en Fresia hun groene scherm, waardoor mijn rode niet meer nodig was. Ik ben toen opgestaan, geloof ik, er waren knuffels, tranen, en ik meen me een praatje met Rik te herinneren. Iemand heeft me een busje in geholpen, en daarna een hotel binnen geloodst, waar ineens al die mooie mensen stonden waar ik de afgelopen weken zo dol op was geworden, en vervolgens weer hartverscheurend afscheid van had moeten nemen. Best wel raar dat je in zo’n korte tijd zoveel van mensen kunt gaan houden, maar in Albanië gelden blijkbaar andere natuurwetten.
Zij, mijn lotgenoten, ontfermden zich op hun beurt over de zoveelste patiënt die hun sanatorium kwam binnenstrompelen. Zij wisten: laat hem maar even, die trekt wel bij, want straks komt het onderdeel waarbij we stiekem gaan feesten op een hotelkamer, en de liften gaan misbruiken om met zijn allen lallend op en neer te reizen met de rokers van het gezelschap. Dan begint het genezingsproces, wisten zij.
Ik draai me weg van het raam, en kijk naar mijn opengeritste koffer. Daar liggen de shirtjes en de shorts die alles hebben meegemaakt. Er zit te veel avontuur in om in deze steriele kamer op te hangen. De geur van zee, stof en angstzweet stijgt eruit op. Ruïnes, meren, fabrieken, stranden, dorpjes… Ik kan de boel laten wassen, maar dan zou ik toegeven dat het allemaal voorbij is, en daar ben ik nog lang niet aan toe. Ik hang nog ondersteboven in een koeltoren. Ik ben nog schapen aan het hoeden, ballonnen aan het prikken en naar sleutels aan het graven. Ik hobbel nog in busjes met de liefste mensen die ik ooit ontmoet heb, zit nog tussen ze aan eettafels en lig nog met ze op hotelkamers.
Dan schiet ik overeind: Molboekje! Waar is mijn Molboekje! Met een plons in mijn maag heb ik de eerste heldere gedachte van deze dag: dat het nu niet meer uitmaakt waar mijn Molboekje is. Ik ga zitten op de grond en aai met mijn handen het tapijt om te voelen of deze kamer wel echt is. De lage zon schijnt recht in mijn toet. Dat Molboekje raakte ik elke dag tien keer kwijt, en dat kwam elke keer goed. Maar nu ben ik potverdorie mijn hart kwijt zeg, waar heb ik dat nou toch gelaten? Kut, vergeten bij die klapstoeltjes in die tuin natuurlijk. Of misschien verloren in Sarandë of Vlorë? Gjirokastër? Shkodër? Pff, laat maar even zitten. Iemand uit de groep vind ‘m vast wel weer.
Thomas van Luyn
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-8-1/
Prachtig! ::bravo::
-
Mooi geschreven! Er zitten in deze groep een aantal mensen die goed kunnen schrijven waardoor het soms net voelt alsof ik er zelf bij was haha
-
Thomas schrijft ook geweldige columns voor de Volkskrant. Lig ik altijd dubbel om. Maar inderdaad, er zijn er een boel die goed kunnen schrijven! ::jaja::
-
Wat een prachtig dagboek inderdaad! :D ::bravo::
-
Dagboek van de Mol:
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-mol-5/
-
Dagboek van de Mol:
Ik las het net. Mooi geschreven.
Het werd me alleen niet duidelijk waarom hij weer in Tirana was toen hij het dagboek schreef. ::tandpastasmiley::
-
Dat laatste, ik denk om het "momentum" nog even te vangen. En als ik het goed las, was zijn partner er dit keer bij.
-
Bijzonder mooi geschreven ::bravo::
-
“Het is alsof het woord MOL op je voorhoofd is getatoeëerd.” Het is knap gedaan van hem. Stel je voor dat ze dit op Fresia haar voorhoofd hadden gezet. Die was zich ZO totaal anders gaan gedragen dan wij gezien hebben. Goed dat de makers ons dat bespaard hebben ::love:: ::regenboog::
-
Dagboek van de Mol:
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-mol-5/
Prachtig, goed gedaan Everon! ::bravo::
-
Dagboek van de winnaar:
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-winnaar-5/
Dagboeken van de verliezend finalist:
https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-verliezend-finalist-4/
-
Mooie dagboeken, leuk om te lezen!