Realitynet - Realitynet.org
Oudere seizoenen => Wie is de Mol? => Wie is de Mol AVROTROS 2016 => Topic gestart door: Lukie4 op 9-01-2016, 22:10:11
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_2/foto.jpg)
Daar is het dan. Het staart je aan. Het rode scherm. Je ergste nachtmerrie als je mee doet aan Wie is de Mol?
Ik voelde hem aankomen, weet niet waarom, maar het was zo. Maar je ontkent het gevoel. Vlak voordat Art ons de schermen laat zien sein ik nog naar Remy dat ik degene ben die eruit ligt. Hij kijkt me met grote ogen aan en zegt geluidloos: "Nee joh.. het komt goed." Maar dat kwam het niet. Het zien van het rode scherm voelt alsof ik keihard in mijn gezicht geslagen wordt.
Verdwaasd neem ik afscheid van mijn medekandidaten. Is het echt zo? Ben ik echt de eerste?! Dat wil je niet. Ik weet het. Het is Russisch roulette. Domme pech. Maar dat verzacht de pijn niet. En ik kan er niks meer aan doen. Mijn fanatieke hart is gebroken. Het avontuur is ten einde voor mij. En toch heb ik gek genoeg ook een soort berusting erin. Ik ben blij dat ik twee afleveringen mee heb gemaakt. Dat Art niet de eerste keer dat we hem zagen gelijk zei: Het is tijd voor test en executie nog voordat je ook maar 1 opdracht hebt gedaan. Dat ik iets van het prachtige land hebt kunnen zien. De verzengende hitte heb gevoeld. De levendige mensen in Santo Domingo heb ontmoet. En ik heb de opdrachten mee mogen maken. Ik heb de groep meegemaakt, heb enorm met ze gelachen en ze in mijn hart gesloten. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Ik mag mijn spullen pakken en de eerste vlucht naar huis nemen. Ik besluit het enige zinnige op dat moment te doen. Drinken. Toch.. proosten op dit avontuur. Het zit niet in mijn aard om lang te rouwen of ergens in te blijven hangen.
En of het de alcohol was of mijn eigen kenmerkende impulsieve spirit. Ik merk meteen dat ik plannen ga maken. Ik had van tevoren iets van een plan B bedacht. Ik zou gaan reizen. Naar huis gaan was voor mij geen optie. Ik had nog zo veel vrije tijd en het zou me ook niet lukken om onder de radar te blijven en me te verschansen in mijn huis. Anti sociaal zijn. Nee dat werd hem niet. Ik ben een paar dagen thuis geweest en heb daarna mijn rugtasje gepakt en ik ben vertrokken. Op naar een volgend avontuur. En wat een avontuur is dat geworden..!
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_3/weg.jpg)
'I had a bad feeling about this' zouden ze in Star Wars zeggen. Het was zo'n naargeestige bedoening bij die ruïne met die verschrikkelijke biedopdracht.
Thuis zou ik tegen de tv schreeuwen: "Zet géén geld in, doe het niet, nee, sukkels!" Het deed denken aan seizoen 7, waar met een vergelijkbare bieding de hele pot werd weggespeeld en zelfs de afvaller Paul Rabbering werd teruggekocht. Maar nu werd er niets verdiend en verspeelde de groep de helft van de moeizaam veroverde molcenten. Goddank heb ik er in ieder geval niet aan mee gewerkt.
Terwijl Art me met zijn ondoorgrondelijke grijns bleef aankijken, flitste alles als een Dominicaanse moltrein aan me voorbij. De kleine week in het prachtige land die als een maand voelde, de spanning en inspanning, de mindfucks, het intense plezier, maar vooral het gezicht van die verrekte Mol.
Op het moment van het rode scherm wist ik: De Mol heeft mij een enorme, fantastische streek geleverd.
Nog geen vierentwintig uur daarvoor wist ik het zeker. Na vele dwaalsporen, mensen wegstrepen en toch weer op de kaart zetten, zat ik op het goede pad. Ik had de Mol in het nauw gedreven. Maar toen kwam het idiote biedspel dat ervoor zorgde dat eigenlijk alle theorieën qua follow the money in de prullenbak konden. Want de Mol wéét natuurlijk dat die opdracht eraan komt en kan rustig geld binnenhalen tot en met aflevering 3! Om vervolgens al het geld in te zetten en te vertrouwen op de meest zenuwachtige kandidaat die het halve potgeld in blinde paniek vergokt. Et voilà.
Een meesterzet! Een briljante, uiterst risicovolle actie van de Mol die hem de kop had kunnen kosten. Maar het tegenovergestelde gebeurde. En door die actie raakte ik volledig het spoor bijster. Mijn hoofdverdachte moest ik wegstrepen en er bleven enkel mensen over die ik onder de categorie Trust Nobody had geschaard. Ik wist het echt niet meer bij de test. Ik was in de val gelopen. Het was gedaan met me.
Dat gezicht van Art in combinatie met dat knalrode scherm is spijkerhard. Een enkeltje Amsterdam onvermijdelijk. Het doet echt pijn. Het is maar een spelletje. Ja, ja... Maar wel het vetste spel dat er is!
-
mooi ::bravo::
-
Aaaaaah, dat heeft hem pijn gedaan, als ik het zo lees. Jammer hoor, ik vond hem echt een leuke deelnemer.
Onbekend bij het grote publiek voordat hij in WIDM zat, maar nu bemind door velen (in ieder geval met zijn wekdienst voor Klaas).
-
Want de Mol wéét natuurlijk dat die opdracht eraan komt en kan rustig geld binnenhalen tot en met aflevering 3! Om vervolgens al het geld in te zetten en te vertrouwen op de meest zenuwachtige kandidaat die het halve potgeld in blinde paniek vergokt. Et voilà.
Een meesterzet! Een briljante, uiterst risicovolle actie van de Mol die hem de kop had kunnen kosten. Maar het tegenovergestelde gebeurde. En door die actie raakte ik volledig het spoor bijster. Mijn hoofdverdachte moest ik wegstrepen (...)
Wat bedoelt Remy met dat laatste stukje? Hebben de kandidaten wél te horen gekregen wie wat heeft geboden en is Remy hierdoor in de war geraakt?
-
Hij speelde het spel echt wel slim volgens mij. Jammer dat zo'n suffe twist dan zijn ondergang is geworden. (Of misschien zat ie er daarvoor ook al helemaal naast.) Zijn opmerking dat ze de Mol te kakken hadden gezet na de laseropdracht vond ik prachtig. Een leuke manier om de Mol te testen. (Dat Art er daarna in een praatje een beetje laatdunkend over doet is dan weer jammer.)
-
Hij speelde het spel echt wel slim volgens mij. Jammer dat zo'n suffe twist dan zijn ondergang is geworden. (Of misschien zat ie er daarvoor ook al helemaal naast.) Zijn opmerking dat ze de Mol te kakken hadden gezet na de laseropdracht vond ik prachtig. Een leuke manier om de Mol te testen. (Dat Art er daarna in een praatje een beetje laatdunkend over doet is dan weer jammer.)
Klopt, juist een manier om iemand te testen en dan komt Art hem ermee om de oren slaan. En toch was de Mol niet te kakken gezet, zeker niet nu je juist contra moet denken en follow the money dus andersom opgaat: degene die het meest de pot spekt doet dat met een reden: om in aflevering 3 eruit te trekken. Dat vind ik dus niet zo slim van Remy: mooie manier om de mol uit zijn tent te lokken, maar die weet natuurlijk beter. Zal in zichzelf wel denken: wie het laatst lacht, lacht het beste Remy. >:D
Gelukkig heeft ie genoten van zijn vijf dagen op de Dominicaanse republiek. En een laseropdracht meegepakt, toch wel een typische WIDM-opdracht 8)
-
Ik wil hem een knuffel geven
-
Wat bedoelt Remy met dat laatste stukje? Hebben de kandidaten wél te horen gekregen wie wat heeft geboden en is Remy hierdoor in de war geraakt?
Volgens mij bedoelt hij dat 'follow the money' door de twist ineens omgedraaid moet worden: wie weinig verdient is juist níet verdacht...
-
Volgens mij bedoelt hij dat 'follow the money' door de twist ineens omgedraaid moet worden: wie weinig verdiend is juist níet verdacht...
Ja denk ik ook. Hij is mensen gaan uitsluiten en had daar ook geen info meer over bijgehouden waarschijnlijk. Hij begreep nu dat dat mogelijk niet slim is geweest.
-
Volgens mij bedoelt hij dat 'follow the money' door de twist ineens omgedraaid moet worden: wie weinig verdiend is juist níet verdacht...
Bedankt. Remy zegt dus:
"De mol heeft een risico genomen door eerst veel geld in de pot te brengen en dan te hopen dat er een kandidaat hoog zo bieden. Het had slecht kunnen aflopen voor de mol maar dat gebeurde niet. Hierdoor is 'follow the money' onbetrouwbaar."
'Een meesterzet' zou ik dat nu niet direct noemen.
-
Nou nee.
Een mol die zelf geld in de pot brengt en een kandidaat het er weer uit laten trekken.
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_4/gone.jpg)
We zijn bijna anderhalve week met elkaar onderweg en wat een leuke mensen binnen onze groep en wat een geweldige opdrachten moeten we doen.
We rennen, kajakken, klimmen en ook lachen doen we veel met elkaar. Die bergwand op dat eiland... wat een prachtige plek, wat een geweldige uitdaging. Echt jammer dat we ons steeds weer moeten voorbereiden op een test en een naderend afscheid. Deze test en executie in een adembenemende grot, waarvan Art terecht zei: "Die heb je dan maar weer mooi meegepikt."
Wie is de Mol? Ik heb een idee, maar het lastige is dat je tijdens de opdrachten bijna niks ziet van elkaar. Dat was in het klooster zo met de witte sprekende hoofden, de zoutmijnen, in de kajaks en ook aan die bergwand. Dus tja, dan maar zoveel als mogelijk kijken wat er gebeurt voor en na de opdrachten.
Zo goed als mogelijk mijn test weer ingevuld en daar zitten we weer. Allemaal op dezelfde plek en dezelfde stoel, want dan hoef je dat in ieder geval niet steeds van elkaar op te schrijven, want dat opschrijven van wat iedereen doet, waar iedereen zit, loopt, wel of geen zonnebril, eet, drinkt of aan heeft, daar word ik inmiddels wel een beetje iebel van.
En dan. Art kijkt me aan, "Ellie". Ik knik en zie dat hij mijn naam intikt, wachten… tergend… En dan: ROOD! Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Nee! Rood!
Dan moet ik nu meteen naar huis en ik wil nog niet. En terwijl ik deze eerste reactie voel, voel ik ook direct dat het helemaal goed is zo. Fijn weer naar huis en wat geweldig dat ik onderdeel mocht uitmaken van dit geweldige programma met deze geweldige mensen. Heb ik voordeel gehad als politievrouw? Natuurlijk niet. Bevoorrecht voel ik me wel en dankbaar. En terwijl ik al mijn lieve medekandidaten gedag zeg en daarna de lieve mensen van de productie, stap ik in de boot terug naar het vasteland. De zee is veel ruwer dan op de heenweg, ik ga in mijn eentje voorin zitten. En terwijl het water naar binnen klotst wil ik ineens niets liever dan naar huis. Mijn gezicht wordt nat.
-
mooi geschreven. Die laatste regel ook vooral :\'(
-
Inderdaad een mooie afsluitingszin. ::ok::
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_5/exit.jpg)
Na een lange reis kwam ik aan op een strand. Met uitzicht op zee vulde ik mijn test in. De moeilijkste test tot nu toe, met vragen waar ik alleen maar om moest lachen.
Toch was ik zelfverzekerd.
Maar… niets is wat het lijkt…
Toen ik bij de laatste 3 was, en ik het rode scherm kreeg, was ik totaal niet verbaasd.
Ik had het zien aankomen. Vond het wel grappig.
Ik vond het vooral zielig voor mijn medekandidaten, die me geschrokken aankeken.
Ik was kalm.
En daar ging ik dan.
Ik nam afscheid, liep naar Art voor een laatste gesprekje en vertrok in de minibus, naar het vliegveld.
Opeens weer alleen na 2 weken geleefd te zijn.
Fijn was dat.
Er ging veel door mijn hoofd.
Wat had ik graag de testresultaten gezien van iedereen.
De tijd zal het allemaal leren…
Niets is wat het lijkt…
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_6/lalala.jpg)
Daar sta je dan, onder de palmen op een belachelijk idyllisch strand. Tegenover Art, die zijn fideelste troosthoofd opzet: een tikje schuin, de mondhoeken meewarig omlaag.
Ik wist tijdens het maken van de test al dat het hommeles was. De vragen waren achterlijk moeilijk (welk kenteken had de auto van de Mol? Ik had nondeju geen kentekens gezien!). Normaal gesproken is mijn motto ‘de dood of de gladiolen’, maar misschien was ik net niet fanatiek genoeg. Misschien had ik, moe en murw na twee doldwaze weken, te veel van de uitzichten genoten en te weinig uit mijn Molboekje gestudeerd. Misschien had ik toch een bondgenoot moeten zoeken om me te overhoren of aan extra informatie te helpen.
Berouw komt na de zonde.
Eigen schuld, dikke bult.
Ik kreeg een rood scherm, en dan is er geen weg meer terug. Alhoewel: er is alléén maar een weg terug. Naar Nederland! Linea recta naar de luchthaven zul je, zonder pardon het vliegtuig in. Toedeledoki, hatsekiedee en hupsakee naar huis.
In de cursus 'omgaan met teleurstellingen' die het leven feitelijk is, heb ik een belangrijke les geleerd. De leraar die het advies in kwestie gaf, heette Cruijff, Johan Cruijff. De les luidt: elk nadeel heb z'n voordeel.
Het voordeel van dit nadeel was: ik kon mijn jarige dochter bellen met de boodschap dat mama snel thuiskwam. Ook fijn: ik zou mijn eigen verjaardag, een dag later, met mijn dierbaren kunnen vieren. En ik zou weer in mijn eigen bed kunnen slapen!
In het busje naar de luchthaven stond ik vier uur lang doodsangsten uit, en drong langzaam tot me door dat ik geamputeerd was van de groep. Mensen die ik twee weken eerder nog nooit gezien had, maar van wie ik nu méér wist dan van mijn buren. Ik besefte dat ik nooit meer als een malle hoef op te schrijven wat iedereen at en dronk en droeg. Dat ik de regie over mijn eigen leven terug had, maar dat ik het spel en de kandidaten vreselijk zou gaan missen. En dat ik potverdrie nog steeds niet wist wie de Mol was.
In het vliegtuig boven de Atlantische oceaan werd het 15 juni. Ik overwoog de stewardessen te vertellen dat ik jarig was, maar deed het toch maar niet. Tijdens de tussenlanding in Madrid bekeek ik het lang-zal-ze-leven-filmpje dat Annemieke, Rop, Tim, Taeke en Klaas geappt hadden. Zo hartverscheurend lief! En zo vreselijk ver weg opeens.
Dit was het subiete einde van het memorabelste reisje van mijn leven. Van twee weken lang buikpijn van het lachen.
Het allergrootste voordeel van het nadeel: dit was het begin van negen heel dierbare vriendschappen.
P.S. De witte skinny jeans van de laseropdracht hangt zich nog te schamen in mijn kast. Ik overweeg hem ritueel te verbranden, maar kan het ergens toch niet over mijn hart verkrijgen. We hebben zoveel lol gehad samen! Bovendien heeft Ellie laten weten dat ze wel interesse heeft.
-
Leuk geschreven, dit dagboek van Cecile!
Ellie die interesse heeft in de witte skinny jeans ::rofl::
-
::rofl:: ::rofl::
Wat een geweldig dagboek! Van top tot teen hilarisch geschreven!
-
Mooi. ::bravo::
-
Leuk!!!
-
http://www.youtube.com/watch?v=BJSKxA1Nh-o
het felicitatie filmpje
-
http://www.youtube.com/watch?v=BJSKxA1Nh-o
het felicitatie filmpje
Leuk!!
-
http://www.youtube.com/watch?v=BJSKxA1Nh-o
het felicitatie filmpje
Tim op het eind ::rofl:: Taeke die vanalles en nog wat doet ::rofl::
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_7_ydcntiksja/wieisdemolniet.jpg)
In Wie Is De Mol heerst een ander soort tijd, het is te vergelijken met een snelkookpan, elk moment weegt zwaarder, vriendschappen zijn sneller gesmeed en elke indruk maakt een net iets diepere groef.
Nu trapt diezelfde tijd ineens bruut op de rem.
Ik kijk naar Taeke die naast me zit.
Annemieke, Klaas en Tim achter me.
I know the drill, snel afscheid nemen en vertrekken.
Lichtelijk verdwaasd zeg ik mijn makkers gedag en stamel nog wat tegen Art.
En dan het kale gevoel van in je eentje met een koffer naar een taxi, alsof er een navelstreng is doorgeknipt, er hoeft niets meer genoteerd, het mollenboekje mag opgeborgen, er liggen nergens meer jokers verborgen, de bubbel is doorgeprikt, het spel is nu echt over voor mij.
Ik zit vier uur in een taxi richting Santo Domingo, een conversatieloze rit, ik speek geen Spaans, de chauffeur geen Engels. Buiten begint het te onweren.
Met het voorbijtrekken van het tropische landschap, komen flarden boven van de afgelopen tijd, de bizarre opdrachten, de gezichten, de euforie, het avontuur, maar vooral de lol, wat heb ik f...ing veel gelachen!! Wetend dat die fijne bubbel elders nog even doorgaat, doet wel pijn, maar de gedachte aan thuis, vrienden, Amsterdam verzacht deze...
In het vliegtuig doe ik geen oog dicht.
Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis, ongelooflijk hoe snel je weer in je oude groef zit; werk, afspraken, haastig gedoe. Maar er is wel iets bijgekomen...een soort verliefdheid.
Als ik terug denk aan de tijd bij Wie is de Mol?, voel ik vlinders, zoals je vroeger had na een vakantieliefde; knetter melancholisch, maar ook nog steeds met je kop in de wolken.
De nieuwe vrienden die ik heb leren kennen, het prachtige land, de lol, de eindeloos gezellige avondjes, de verbazing over mezelf, Wie is de Mol? 2016 was voor mij één groot kado.
Iedereen duizend maal dank, ik voel mij een bevoorrecht mens.
-
Mooie afscheidswoorden van Rop ::bravo::
-
Wat mooi geschreven Rop, en wat was je een leuke kandidaat!
-
Hij is een paar dagen thuis en zit alweer .n het oude ritme van werk enzo? Dat kan toch niet? Hij zou ze de tijd toch eerst "ondergedoken" uit moeten zitten?
-
Als je rekent vanaf het moment dat hij thuis is aangekomen, plus een paar dagen, zit je ongeveer pop de dag dat ook de finalisten thuis kunnen zijn.
Tenminste: zo zie ik het.
-
Wat mooi geschreven Rop, en wat was je een leuke kandidaat!
Jammer dat je niet langer hebt kunnen blijven. We hebben van je genoten!
-
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_8/netnietdefinalegehaald.jpg)
Helaas is er ook aan mijn Wie Is De Mol 2016 een einde gekomen.
Natuurlijk is het een heel groot avontuur geweest en is het lastig om als laatste voor de finale af te vallen, maar ik wist dat het tot de mogelijkheden zou behoren. Mijn partner-in-crime Tim had veel meer jokers en Annemieke de vrijstelling, al met al niet een geweldig vooruitzicht. Klaas en ik stonden er by far het slechtste voor. Bij het vertrek van Rop had ik het al even heel benauwd toen iedereen het groene scherm gezien had en alleen wij nog over waren. Ik was toen natuurlijk zeer blij dat ik mocht blijven, maar daar hield ik er dus ook al kortstondig rekening mee en dat gevoel toen heeft me geholpen toen het uiteindelijk fout ging. Mijn laatste aflevering heb ik meegeholpen nog aardig wat geld in de pot te krijgen, dus wie van de drie finalisten dan ook heeft gewonnen, ik verwacht daarvoor zeker nog een cadeau of een vakantie op kosten van de winnaar!
Het is en blijft een raar moment, je ziet een rood scherm, geeft de anderen een knuffel, kort interview met Art en dan een auto in richting het vliegveld.
Ik heb WIDM met opgeheven hoofd kunnen verlaten, omdat ik bijna de hele reis heb meegemaakt en in die 3 weken vrienden voor het leven erbij heb gekregen.
Ik heb de Dominicaanse Republiek in al zijn schoonheid gezien en bovendien een aantal spectaculaire opdrachten gedaan. Met de laseropdracht en het klimmen langs de steile wand als hoogtepunten.
Bij thuiskomst had ik een zeer gezellig etentje in het Okura met 5 vrienden op de agenda staan, dus dat was lekker thuiskomen.
Het is een heel raar gevoel na 3 weken in een soort bubble geleefd te hebben weer in Nederland te zijn, zeker omdat je het met bijna niemand kan delen. Maar enkele in mijn allernaaste omgeving waren van mijn reis op de hoogte, want dat is wel zo veilig om het geheim dat WIDM is in stand te houden.
-
Dagboek Annemieke - verliezend finalist
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_10/annemieke_finale_still.jpg)
"Je staat in de finale..!" Ik kijk Art eens goed aan, en vertrouw het nog steeds niet... Na de afgelopen 3 weken te zijn blootgesteld aan alle vormen van verraad, onverwachte wendingen en mol acties ben ik niet zeker dat ik mijn zwaarbevochten vrijstelling mag houden.
De test had ik goed gemaakt, want je weet maar nooit. Maar het is echt zo, en dus mag ik even heel blij zijn, kort, want meteen daarna nemen we afscheid van Taeke. Heel jammer is dat, elke keer weer iemand zien gaan waar je het zo leuk mee hebt gehad. Taeke met zijn heerlijke humor en het gepest met Tim, mijn lieve vriendje en bondgenoot Rop, gortdroge mode-queen Cécile, de lekker scherpe Marjolein, brigadier Lust en, wat lijkt het alweer lang geleden, Airen en Remy.
Maar het is waar. De finale van Wie Is De Mol. Tim en ik staan elkaar buiten op het balkon glazig aan te kijken. Awesome, bizar, en nog meer loze teksten wisselen we uit. We zitten allebei op Klaas, zoveel is duidelijk, maar uitspreken doen we het niet. Ik maak een selfie van mijn onthutste hoofd voor het thuisfront. Kunnen ze ook zien hoe verdwaasd ik op dat moment ben.
Als we die avond samen eten hebben we het over onze favoriete opdrachten, de bergwand, de steenmijn, mijn jokerjacht, het kajakken, en de absurde terugreis na de opdracht met de Taíno tekens. Iedereen was zeiknat na drie kwartier beuken tegen de golven in een uit de kluiten gewassen roeiboot. Ook hebben we het over het hele avontuur in het algemeen. De mindfuck van het wel of niet vertrouwen van de anderen, en tegelijkertijd TOCH vrienden worden, het vergeten van de camera's en drones terwijl je weet dat het straks op TV komt, je compleet overgeven aan de productie terwijl je thuis alles graag zelf onder controle hebt... Het is een raar spel, maar zo mooi!
Na nog twee waanzinnige opdrachten maken we ons op voor de echte finale: de test. De locatie is adembenemend, een schiereiland dat alleen per boot bereikbaar is. Logisch dat toeristen daar graag komen. Jammer alleen dat er dus ook nu een bootlading fotograferende roodverbrande lieden het strand op loopt. Waaronder ook Nederlanders, die zitten écht overal. Klaas, Tim, Art en ik verstoppen ons in een hut, en de productie probeert nieuwsgierige Hollanders af te wimpelen. Het idee dat ons geheim nu nog even wordt verpest...
Na de test en een zenuwslopend half uur wachten staan we dan toch echt met z'n drieën naast elkaar, en komt De Mol uit z'n hol. Heel even maak ik me gek met de gedachte dat Tim een stap naar voren zal zetten, maar gelukkig is het toch onze goeie ouwe Klaas. Hij kan even uitademen, de opluchting straalt van zijn gezicht, en Tim en ik wisselen een blik uit: nu wij nog. Zou je denken toch? 'Gelukkig' heeft regisseur Rick nog één trick up his sleeve.
De winnaar wordt pas tijdens de live finale in Amsterdam bekend gemaakt. Welja. Tim kijkt alsof hij onze regie-vriend wel kan aanvliegen, en ik moet alleen maar lachen. Die finale is over negen maanden...
Ik zou technisch nog een kind kunnen baren in de tussentijd ;). Het voordeel van deze situatie is gelukkig ook al snel duidelijk. Iedereen is superblij tijdens de 'wrap party' op het strand. Alles staat erop, alles is gelukt, iedereen is kapot maar gelukkig. Geen spanning meer.
Onderweg naar het hotel stopt de boot midden op zee, de kapitein weet een 'natural pool'. Een bizar stukje ondiep, prachtig blauw water in de diepe oceaan, met een witte zandbodem. Met om het helemaal schilderachtig te maken her en der dieprode zeesterren. Iedereen springt overboord, en zo start een hele fijne wilde laatste nacht. Met 30 joelende medewerkers en kandidaten op een paradijselijk stukje aarde, zeiknat en heel gelukkig.
Dus of ik het erg vind dat ik niet gewonnen heb? Nee, al is het natuurlijk NOG leuker om wél te winnen... Dit was één van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Een schoolreis tot de 10e macht, zoveel fijne mensen ontmoet en vrienden gemaakt, en wie krijgt het nou voor elkaar om zoiets moois ook nog wekenlang op TV te mogen volgen met elkaar, en miljoenen kijkers? Er is wel één nadeel: Ik kan nu nooit meer meedoen ;)
-
Dagboek Tim - winnaar
(http://wieisdemol.avrotros.nl/fileadmin/user_upload/Afleveringen/Aflevering_10/tim_finale_still.jpg)
Zo. Het is over, klaar, voorbij. Na maanden zwijgen én gissen is de bubbel, die Wie Is De Mol is, gebarsten. Zwijgen, want ik wíst dat Klaas de Mol was en gissen, daar ik geen idee had wie de winnaar was. Maar ik moet zeggen, afgelopen zaterdagavond was die 9 maanden wachten wel waard.
Eerlijk, de finale was één van de meest vreemde dingen die ik ooit meemaakte denk ik. Een paar duizend schreeuwende mensen, spandoeken en een shitload aan pers.
Een bubbel van hele vrolijke energie. En ik besef me dat ook als ik buiten met Klaas en Annemieke sta te wachten tot we de studio in mogen; dit is zo weird, denk ik constant.
Naast de; zit m'n haar stom?, want dat denk ik ook heel de tijd. Mijn haar zit namelijk vrijwel altijd stom op televisie en met 3 miljoen kijkers in het vooruitzicht gaat dat er op eens toe doen. Dus. Art roept ons de studio binnen. Meteen vang ik de blik van Taeke. Hij trekt een grote lach naar me, geeft me een high five en mompelt zoiets als: 'Lachen man.' Hij heeft gelijk. Dit is lachen. (Waarschijnlijk is dat waarom; 'lachen', mijn tekst was toen Art vroeg wat ik voelde nadat ik gewonnen had.)
We kijken terug op onze reis door de Dominicaanse Republiek. De lol die we hadden, de stranden die we zagen en de hints waarvan ik nog steeds denk; had je moeten zien, Hofman, en molacties die we makkelijk hadden kunnen ontdekken maar niet ontdekt hebben. Toppunt: Klaas die die 1000 euro uit de kist in de grot haalde, terwijl er meer in zat. En wij juichen. Zomaar 1000 euro die ik rijker had kunnen zijn. En zo deed iedere euro die we af zagen vallen de volgende dag een beetje pijn. Waarschijnlijk omdat de helft van het prijzengeld al op is gegaan aan champagne later die nacht.
-
Wat een mooie dagboeken hebben Annemieke en Tim geschreven! Erg leuk om in Annemieke's dagboek te lezen hoe hun reactie was op het feit dat de uitslag nog negen maanden op zich zou laten wachten; dat is precies het soort achtergrondinformatie dat ik graag lees.
-
Ja, was ik ook benieuwd naar. Eerlijk gezegd vind ik het een rare keuze waarmee je het de finalisten onnodig zwaar maakt.
-
Na nog twee waanzinnige opdrachten maken we ons op voor de echte finale: de test. De locatie is adembenemend, een schiereiland dat alleen per boot bereikbaar is. Logisch dat toeristen daar graag komen. Jammer alleen dat er dus ook nu een bootlading fotograferende roodverbrande lieden het strand op loopt. Waaronder ook Nederlanders, die zitten écht overal. Klaas, Tim, Art en ik verstoppen ons in een hut, en de productie probeert nieuwsgierige Hollanders af te wimpelen. Het idee dat ons geheim nu nog even wordt verpest...
Hehe ;D