Juliens verhaal deel 1

Introductie
Het was toeval dat ik op een vrijdagavond ergens in februari 2002 de TV inschakelde vlak voordat Wie is de Mol begon. Ik verwachtte mijn vast blok weekendamusement van ER en The Practice. Ik moest nog een uur wachten op dit artsen- en advocatendrama in optima forma en besloot het beeld maar zijn werk te laten doen. De weken daarop was ik niet meer weg te slaan van de televisie wanneer De Mol begon. Iets fascineerde mij in die serie wat tot dan toe nog nooit een ander programma was gelukt. En als dertiger die met de almaar uitdijende amusementstelevisie is opgegroeid heb ik heel wat gezien.

Ademloos
Soms ademloos zag ik het spel van de kandidaten in Portugal. Tegen het eind van de serie had ik mij in gedachten al opgegeven. Als er een programma is dat bij mij zou passen, is het dit. Geen ordinaire onderonsjes van deelnemers, geen oppervlakkig gefreubel, geen stemmingmakerij of het geamuseerd kapotmaken van relaties, maar een spel waar je jezelf kan zijn, waarin je wordt uitgedaagd en je eigen grenzen en die van anderen leert kennen. Het ultieme rollenspel, waaraan ik – dacht ik - als advocaat vaak genoeg had geproefd.

De voorbereiding
Het kostte me twee weken voordat ik mijn e-mail naar IdtV verstuurde. Voor de derde serie in Portugal hadden zich vijfduizend mensen gemeld. Ik moest er dus uitspringen zonder opdringerig te zijn. Met een overdachte en duidelijke verwijzing naar mijn werk en de dwarsverbanden met het spel, ontlokte ik eind mei een eerste uitnodiging op het hoofdkwartier van IdtV op een onverwachte maar dieptrieste snelweglocatie in Diemen. Ik meldde me bij de receptie en nam ondertussen een jongeman in mij op die was uitgestreken in een leren fauteuil.  Hij leek me een accountant type en onmiddellijk leek het alsof het spel al begonnen was. De accountant negeerde me en ik bladerde quasi geïnteresseerd de leesmap door. Mijn concurrent werd door een redactielid opgehaald en tien minuten later weer naar de deur geleid. Hij keek net zo stoïcijns als daarnet, of verbeelde ik me dit. Ik werd naar een kamertje gebracht waar redactieleden Pauki en Annemoon me opwachtten. De sfeer was een beetje melig en rommelig. Er waren die dag duidelijk al heel veel sollicitanten voorbij gekomen. Pauki vertelde dat ze niet echt een doel hadden met het gesprek, maar dat het er eigenlijk alleen om ging of ik ‘leuk genoeg was’. Ik had nog 9 minuten de tijd. Ik vertelde wat over mijn werk, Annemoon nam nog een polaroid van me en binnen no time stond ik weer buiten, met een appel en een lolly die ik van een tafeltje mocht uitzoeken.

Laatste 25
Bij de uitnodiging voor het tweede gesprek werd ik gefeliciteerd. Van de 7000 aanmeldingen zat ik bij de laatste 25. Ik werd nu voor een commissie geleid, waar ook Angela Groothuizen deel van uitmaakte. Na afloop moest ik voor de camera, die weer door Annemoon werd bediend, in één minuut vertellen was mijn grootste passie was. Ik kon gelukkig weer terugvallen op mijn werk: het winnen van een zaak en behalen van rechtvaardigheid. Pas na een voor mij eeuwig durende maand kwam de derde uitnodiging. Dit keer voor een langer gesprek op het dakterras met een kijkje over het uitzichtloze Diemen. Vooral Angela hoorde me nu uit. Het ging nu vooral over mij. Ik merkte voor het eerst dat er twijfel was. Ze probeerde me te plaatsen, me in te schatten. Het voelde niet prettig.

Reserve
Weer na lang wachten belde Pauki de Jong, de bepalende redacteur, me op met een goed nieuws/slecht nieuws verpakking. Ik zat bij de laatste elf. Tien gingen er mee, en ik was ‘reserve’. Dat betekende dat ik wel vier weken vrij moest houden, maar niet wist of ik mee kon. Ze liet het aan mij over of ik hier zin in had. Ik antwoordde enthousiast ja, maar de weken daarop waren zwaar. Ik moest van alles regelen zonder dat ik, mijn werk of mijn gezin zeker wist of dit nodig was. In die onzekere tijd raakte ik het meest in de ban van De Mol, was er dagelijks mee bezig tot en met mijn dromen aan toe. Ik zag mijzelf in de laatste uitzending royaal lachend de pot geld weggeven aan een Goed Doel, of ik faalde jammerlijk als doorgeslagen mol.

Blij
Mijn vaste contactpersoon Anemoon Utens verloste me uit mijn lijden:’je zit erbij. Gaaf hè. We zijn echt heel blij!’. De laatste opmerking stond ook nog op het kaartje dat ik de volgende dag van haar kreeg. Het riep bij mij de vraag op waar die blijdschap vandaan kwam nu hun eerste keus kennelijk was afgevallen. Misschien omdat ik de sport- en inspanningstest op Papendal succesvol afgerond en de afvaller niet. Iets wat ik nog steeds niet weet. Het blijkt ook de enige rode draad door de gesprekken heen. Steeds weer vraagt of spreekt men mij. Tegen de tijd dat ik zelf wel iets zou willen weten is de tijd op en het gesprek beëindigd. Mijn gebrekkige assertiviteit wordt in de hand gewerkt door de drang mee te willen doen en een uiterst vriendelijke, vertrouwenswekkende bejegening.

De mol
Er kwam nog een gesprek, dit keer met de verantwoordelijk producent, Edlef Heeling, Pauki en een ingehuurde consultant. Of ik de mol wilde zijn. En hoe ik mezelf in die rol zou zien. Het was niet duidelijk of alle kandidaten hier over werden doorgezaagd. In elk geval voelde ik me vereerd en solliciteerde nadrukkelijk naar deze hoofdrol. Na het gesprek bleef het echter stil en verschoof de aandacht bij de productie en mij naar het verzetten van de opnames. Edlef vertelde dat een regisseur een auto-ongeluk had gehad en nog herstellende was. Als een van de sleutelpersonen in de productie moest hij mee. Kennelijk reden genoeg om de monsterproductie een maand uit te stellen. Pas later bij de opnames vernam ik dat het wat genuanceerder lag.

Ultieme droom
Inmiddels had ik ook een uitgebreide vragenlijst ingevuld waar op ongestructureerde wijze de hemd van je lijf werd gevraagd. Van ultieme droom tot aan drugsgebruik, van schoenenbezit tot aan karaktereigenschappen. Ik had mijn reserves openhartig te antwoorden, ondanks dat de redactie er duidelijk bij schreef dat de informatie ten alle tijden vertrouwelijk zou worden gebruikt. Mijn vriendin en ik tekende braaf de geheimhoudingsverklaring waarin een boete was opgenomen van minimaal 22 duizend euro voor elke keer dat we tegen anderen ook maar iets over het programma vertellen. Ik werd gebeld door de kandidatenbegeleider Jules met kledingadviezen: ‘neem verschillende soorten kleding mee en hou rekening met koud en nat weer’.

Italië
Deze voorspelling nam ik niet echt serieus. Ik had de wereldkaart eens goed bekeken en besloten dat we naar het warme Italië zouden gaan. Immers, Angela had in een interview eens gezegd dat ze niet meer zo ver weg wilde zijn van huis en dochters. En de hoofdsponsor in Portugal was Transavia. Die vloog niet buiten Europa, maar wel naar Napels en Palermo. Het bleek een pijnlijke, maar vooral kouwelijke misrekening. 

Wordt vervolgd...

Volgende week...

Dag 0, op weg
Ik moest mij melden op Schiphol op donderdagmorgen 31 oktober om 8.20 uur. Precies op tijd, omdat ik braaf twintig minuten had zitten wachten op vastgeschroefd meubilair in de hal bij de autoverhuurbalie, arriveerde ik bij de afgesproken locatie. Edlef stond al klaar met een verboden shaggie in zijn mond en gaf me een vrolijke ontvangst...

Lees hoe dit verder gaat volgende week in Juliens verhaal deel 2!

[Terug naar de beginpagina]