Juliens verhaal deel 2

De eerste verdenkingen...

   
Dag 0
Ik moest mij melden op Schiphol op donderdagmorgen 31 oktober om 8.20 uur. Anemoon had me op het hart gedrukt precies op tijd te komen, niet te vroeg en niet te laat. Ik kreeg een kaart met de exacte locatie: de Ierse namaakpub in Schipholplaza-Oost. Ik trof Edlef daar heimelijk rokend aan, en hij verwelkomde me hartelijk als of ik een goede vriend was. Gek gevoel dat hij al zoveel over me weet en ik eigenlijk niks over hem. Er werden naast het ticket nog wat instructies gegeven. De belangrijkste was dat ik geen contact met de crew of andere kandidaten tijdens de reis mocht hebben. Iedereen zat over het vliegtuig verspreid, dus je kon elkaar makkelijk vermijden.

Het ticket
Pas toen ik wegliep van Edlef naar de incheckbalie, kon ik onder nerveus geblader op het ticket kijken: Amsterdam- Halifax-Montreal. Eindelijk wist ik waar we naar toe gingen. Geen Italie zoals ik eerst dacht, maar Canada. Wauw. Tijdens de vlucht heb ik niet op andere kandidaten gelet. Ik voelde me uitverkoren en was verdoofd van geluk, terwijl de felverlichte wolken me hypnotiseerden en de benedenwereld onbeduidend maakten.
Fluisterend
Van de Wie is de mol-crew, waar Edlef me voor had gewaarschuwd, was geen spoor te bekennen en na tien uur, vlak voor de landing bleek waarom. Een ronduit dikke steward kwam op fluisterende toon naar mij toe en ging onbeholpen op de lege stoel naast me zitten, tot ontzetting van een opengeslagen boek dat onder zijn gewicht verfomfaaide. Hij had een telexberichtje in zijn hand. De productiemedewerkers hadden de vlucht gemist door filevorming bij de tassencontrole op Schiphol. We moesten in Halifax wachten op verdere instructies. Omdat de man daarna zijn weg vervolgde langs de andere kandidaten kreeg ik een glimp van enkele te zien. Hun voorkomen verrasten niet. Open, nieuwsgierige gezichten met avontuur op hun voorhoofd geschreven.

Toerist
Op Halifax moest ik door de douane en in de post-nine-eleven rij ervoor tekenden de deelnemers zich af. Bij de ambtenaar ontstond steeds een kort gesprekje met een van hen. Het was een leuke manier om ze te observeren. Als laatste in de rij dacht ik dat al het voorwerk al was gedaan, dus volgens de instructie van Edlef zei ik tegen de donkere douanier als ‘tourist’ Canada te bezoeken. ‘Oh really? And what brings you here in Nova Scotia?’. Ik verstond nnovoscosja tot drie keer toe niet en stamelde een I don’t know antwoord, als een hippie die al puffend aan een joint de aandacht van zijn plak hash probeert af te leiden. Geen idee wat hier te doen was. Ik gaf me verloren en verklaarde met een knipoog deelnemer te zijn van The Mole, a Dutch television program. Nu deed de douanier alsof hij niks van mijn antwoord begreep.
Loketten
Ik kon uiteindelijk doorlopen met een geheimzinnige instructie op de visumkaart, die er verantwoordelijk voor was dat ik moest me gaan melden bij bijna alle loketten op de luchthaven voor ‘further inquiries’. Nadat ook nog elk onderdeel van mijn bagage uitgebreid was geïnspecteerd mocht ik naar de uitgang waarvoor Tiba Prins stond te wachten. Een productiemedewerker met een zo heftig artistieke bril dat het gezicht erachter alleen maar dienst leek te doen als standaard om dat ding op te zetten. Tiba bracht me naar buiten waar een korte versie van een schoolbus op ons stond te wachten. Ik werd begroet door de kandidaten, die al mijn douanetijd hadden besteed om met elkaar de eerste algemeenheden uit te wisselen.

Avro Tribune
In de bus introduceerde Mia Plu zich. Zij is de projectcoördinator van de Avro en dus eigenlijk de opdrachtgever van het programma. Mia oogde als een zus van Patty Brard, maar er bleken inhoudelijk gelukkig weinig genetische kenmerken gemeen. In tegenstelling tot Patty is Mia echt grappig. Ze opende de busreis met de opmerking dat we allemaal lid moest worden van een ‘Avro tribune’, en dat dit voorlopig het enige onderwerp was waar we met elkaar over mochten praten. De  echte redactie had op Schiphol inmiddels een volgende vlucht genomen maar moest 2000 kilometer omvliegen via Toronto. Niemand van de kandidaten vond het erg dat de zorgvuldig voorbereide introductie tot elkaar volledig was mislukt. Het gevoel de programmaleiding te hebben afgeschud bracht de groep juist in een vrolijke stemming en al gauw trok niemand zich nog wat aan van het spreekverbod.
Astrid
Ondertussen werden in koppels namen en korte introducties uitgewisseld en ging het over alles behalve de Avro. Toen ik mijn beroep aan de donkere kandidate Astrid vermeldde, riep ze hard en lachend: oh dan ben jij de mol! Zij riep dit onverschrokken uit, maar in stilte nam iedereen elkaar goed op. In mijn hoofd vormde ik een beeld van de karakters aan tafel tijdens het diner in het plaatselijke Holyday Inn. Iedereen was vrij rustig en ontspannen. Alleen Astrid koketteerde na het voorgerecht overdreven met haar knie en schouder blessure die ze vorige week had opgelopen bij het joggen.

Verwachtingspatroon
Zo’n signaal wordt direct gekoppeld aan je eigen verwachtingspatroon. Astrid is een extraverte Creoolse Surinaamse. Maar in de eerste Mol-serie was de mol ook een donkere vrouw. In de tweede serie zat een homoseksuele mol, reden waarom een zuur commentaar verzuchtte in de krant dat het programma minderheden marginaliseert. Vorige jaar was de mol een op het oog innemende, bescheiden, beetje stuntelige man. Op advies van mijn meelevende zussen zocht ik dus naar een type dat weer anders was dan de eerste drie en Astrid viel dus af.
Man of Vrouw
Of moest ik toch die voorkennis over boord zetten. Staat niet elke serie op zich? De vraag zou later nog terugkomen, toen in de groep de discussie ontstond of de mol mannelijk of vrouwelijk was. Na twee mannen was het toch weer tijd voor een vrouw? Degene die zich hier direct tegen verweerde was Aafke, een kleine, stevige beleidsmedewerker die qua uiterlijk en voorkomen zo van de Albert Cuijp markt leek te zijn geplukt. Ze benadrukte stellig dat het niet uitmaakte wat er de vorige series was gebeurd.

Het zou kunnen, maar waarom wilde ze zo graag dat iedereen dit dacht..

Wordt vervolgd...
Volgende week...

Dag 1
Het Zoek-de-mol-spel was al met het diner tijdens de avond ervoor begonnen, toen we de volgende morgen naar de eerste opdracht reden. We kwamen weer terug op het vliegveld en parkeerde bij een helicoptermaatschappij die pendels op booreilanden vloog. De groep zag het enthousiast aan; dit werd spectaculair.
Maar later die avond zou vooral worden nagepraat over de tijdswaarneming tijdens de eerste opdracht.

Lees hoe dit verder gaat volgende week in Juliens verhaal deel 3!