Artikel

Uit: Telegraaf, 25 april 2005

Zo ben je één van Nederlands populairste presentatrices, en zo zit je thuis zonder werk. Het overkwam Angela Groothuizen (45). Na vijftien jaar trouwe dienst bij de AVRO, zette de omroep haar zonder pardon op straat. De klap kwam hard aan. Emotioneel, maar ook financieel...

Al veel nieuwe aanbiedingen op zak
Girlpower. Dat woord lijkt haar op het lijf geschreven. De kracht om bij tegenslag, hoe groot ook, niet bij de pakken neer te gaan zitten. Nadat Angela Groothuizen slachtoffer werd van de keiharde televisiewereld, ging ze júíst op zoek naar nieuwe uitdagingen. Natuurlijk doet het nog steeds pijn en voelt ze de onmacht. Zeker na het gerucht – dat door de AVRO overigens vooralsnog niet bevestigd wordt – dat Tooske volgend seizoen haar ’kindje’ Wie is de Mol? zal gaan presenteren. Vragen als ’waarom?’ en ’hoe is het in hemelsnaam mogelijk?’ spelen dan ook nog dagelijks door haar hoofd.
We hebben afgesproken in het Amstel Hotel, voor minder doet ze het niet. „De broodjes zijn hier zó lekker, zegt Angela met een gelukzalige glimlach. „Het gaat me dus echt niet om het chique van dit hotel of zo.” Grinnikend: „Dat past immers helemaal niet bij mijn huidige status.”
Angela oogt ontspannen. Ze lijkt zich in haar lot te hebben geschikt. Het is over en uit bij de AVRO, de omroep waar ze vijftien jaar lang haar hele ziel en zaligheid in heeft gelegd. Ze blijft met lege handen achter. Letterlijk, want van een afvloeiingsregeling is geen sprake.
En toch is de sympathieke presentatrice – die onder andere vijf jaar lang vol overgave het razend populaire programma Wie is de Mol? en producties als het Junior Songfestival, De Uitdaging en Sex met Angela presenteerde – niet eens boos. „Het is jammer dat het allemaal zo gelopen is”, zegt de voormalig Dolly Dot terwijl ze een hap van haar favoriete broodje neemt.

„Ik gun Tooske al het succes”
„En laten we eerlijk zijn, ik ben gewoon wegbezuinigd. En ik ben lang niet de enige vrouw van mijn leeftijd die dit meemaakt. Laat ik wel even benadrukken dat ik mijn opvolgsters, zoals de veelbesproken Tooske, al het succes gun. Waarom niet? Zij kunnen er immers ook niets aan doen.”
Toegevend: „Maar je schrikt natuurlijk wel. Ik was immers toch een belangrijke kostwinner in ons gezin. Plotseling krijg je dan te maken met vragen als ’hoe ga ik het financieel rondbreien deze maand’?”
„Ach, ik zie het ook als een nieuwe uitdaging. In mijn AVRO-tijd kreeg ik
regelmatig leuke aanbiedingen. Die wees ik altijd af, omdat ik er simpelweg de tijd niet voor had. Dat is nu anders. Zo ga ik bijvoorbeeld een grote liveshow doen voor de NPS. Over de inhoud mag ik nu helaas nog niets zeggen. Daarnaast mag ik aan het eind van het jaar een maand meewerken aan de meesterlijke kerstshow van Karin Bloemen en ga ik volgend jaar februari weer toeren met Jam, een zanggroep met Julya Loko en Berget Lewis. Dit keer gaan we de mooiste liedjes van Woodstock doen.”
„Ik krijg”, vervolgt Angela met iets van opluchting in haar stem, „sowieso veel aanbiedingen uit de theaterhoek.
Maar meer dan dat van Karin, Jam en 25 jaar Purper volgend jaar doe ik niet. Mijn kinderen zijn 6 en 9 jaar oud. Ik heb geen zin om vier of vijf keer in de week ’s morgens tegen ze te moeten zeggen ’Dag schatjes, tot morgen’. Nee, dat trek ik echt niet.”

„Ik heb mijn manager en oppas moeten ontslaan”
„Ik heb maar een piepklein rolletje, hoor”, haast Angela zich te zeggen. „Als je op het verkeerde moment met je ogen knippert heb je me al gemist. Maar het is zo waanzinnig leuk dat ik het voor geen goud had willen missen. Ik ben dan ook heel blij dat ik ’ja’ heb gezegd.”
Chazia Mourali komt de serre van het Amstel binnenlopen en de twee presentatrices vliegen elkaar om de nek. „Wij kennen elkaar al zo lang”, legt Angela uit. „Ik ben ontzettend blij dat het zo goed met haar gaat. Dat heeft ze meer dan verdiend.” Weglopend roept Chazia haar collega toe dat ze toch gauw eens moeten bijpraten. Of het goed gaat met Angela. Laatstgenoemde steekt ter bevestiging haar duim omhoog.

Aderlating
„Eigenlijk ben ik nog steeds een heel gelukkig mens. Afscheid nemen is nooit fijn. Het is een verwerkingsproces. Iedereen zal begrijpen dat het niet leuk is om afgeserveerd te worden. Bovendien moet ik nu snel werk vinden en geld verdienen. Niet dat we nu meteen aan de bedelstaf zijn, maar het is een behoorlijke aderlating.”

Spannend
Angela zit in elk geval niet stil. Ze knikt ter bevestiging: „Ik ben met zo veel dingen bezig. Zo zou ik te zijner tijd bijvoorbeeld dolgraag weer een eigen liedjesprogramma in het theater willen hebben. Ik moet het allemaal weer gaan opbouwen. En dat ben ik ook van plan. Ik mag dan wel 45 zijn, maar laat ik je vertellen dat ik nog lang niet ben opgebrand. Maar eerst”, laat ze glimlachend weten, „keer ik terug op televisie in de avonturensoap HotNews.nl, die straks dagelijks te volgen is bij Jetix.”
„Wat deze serie”, vertelt Angela, „zo bijzonder maakt, is de spannende verhaallijn. Toen ik het script toegestuurd kreeg, zat ik gelijk zó in het verhaal, dat ik zelfs vergat m’n kinderen van school te halen. Op een  egeven moment keek ik op m’n horloge en schrok me helemaal wezenloos. Het was halfvier en ik had een half uur eerder al op het schoolplein moeten staan.”
HotNews.nl vertelt het verhaal van drie meisjes en twee jongens die werken voor de gelijknamige site. Deze wordt geleid door de steenrijke Sylvia  (Angela Groothuizen). Het vijftal beleeft in de eerste reeks een zinderend avontuur, waarin het actuele thema computerspelletjes centraal staat.
Volgende kolom Angela’s gezicht betrekt. „Het ergste vind ik dat ik de mensen die mij jarenlang zo fantastisch geholpen hebben om de boel draaiende te houden, heb moeten vertellen dat ik ze niet meer kan betalen. Hans is al drieëntwintig jaar mijn beste vriend en sinds tien jaar mijn manager. Ivana heeft vier jaar voor onze kinderen gezorgd en is een deel van ons gezin geworden. En zo zijn er nog andere mensen die doordat ik weg ben bij de AVRO de dupe zijn geworden.”
„Maar ach, we redden het wel. Ik had en heb ontzettend veel steun gehad van mijn man Rob. Hij heeft mij echt fantastisch opgevangen. ’Kom op meid, het komt wel goed’, prentte hij me iedere keer opnieuw in, als ik even dreigde de moed te verliezen. Hij spoort me aan om vanaf nu alleen de dingen te doen die ik leuk vind. Een geweldig advies, waar ik me, na jarenlang zeventig uur per week te hebben gewerkt, helemaal in kan vinden...”