Column

Aflevering 2 is weer voorbij. Midden in het molavontuur zitten we. Waarom zeiden 4 van de 9 personen niks tijdens het maken van de test?  Waarom sprongen Renate en Alex niet? Wie saboteerde nu echt tijdens de eerste opdracht? Dit zijn maar een paar vragen die we ons allemaal stellen. Maar helaas, we zullen het tot het einde van de serie niet zeker weten. Maar is dat wel zo jammer? Willen we eigenlijk wel weten wie de mol is, nog voor het einde van de serie?

Het antwoord voor mij daarop is een duidelijke nee. Denk maar aan de veelbesproken weblog*, waar zogenaamd de mol al bekend is. Door iedereen duidelijk als onzin bestempeld, maar het gaat mij om het feit dat wanneer je het wel zou geloven, je nu zoiets zou hebben van: ja, shit, nou weet ik het al. ‘Wie is de Mol?’ is meer als alleen maar die vraag. ‘Wie is de Mol?’ draait om de vraag zelf. Het zoeken naar hints, het afspeuren van de afleveringen door deze tig keer achter elkaar te kijken. Wat is er tijdens WIDM nou leuker dan speuren naar hints? Nieuwe theorieën die worden bedacht, hoe idioot ook soms, en oude theorieën worden weer opgepakt. Daarbij zeggen opmerkingen als: “Heerlijk, het mol gevoel is weer compleet” genoeg. We willen allemaal antwoord op de vraag, maar toch eigenlijk weer niet. Een dubbel gevoel.

Het is te vergelijken met een thriller. Wie heeft de moord gepleegd? Als je het meteen weet is er niks meer aan. (Alhoewel dat met de Mol anders ligt, denk maar aan de vele vroegere series die hier worden verkocht) Het speuren naar de mol, met eigenlijk maar 1 doel: Op het einde erachter komen dat je tóch goed zat, of niet, met je theorie, hint of welke verwijzing naar de mol dan ook. Belangrijker eigenlijk nog dan het antwoord op de vraag, die Karel zo mooi kan formuleren: “Wie ís die mol?”

(Eigenlijk wil ik het liefst geen aandacht besteden aan deze weblog)

[ 1 reactie ] [ Plaats reactie ]