Het zwarte gat

Wie Is De Mol is een regelrechte vorm van masochisme. Waar anderen zich voor hun plezier in een bondageschommel laten hijsen, laten wij Molloten vrijwillig tien weken lang onze hersenpan overkoken door het opdoen en verwerken van indrukken, scheiden van Mol- en kandidaatacties, zoeken naar mogelijke aanwijzingen in shirts en schoenveteruiteinden, vermenigoptelworteldeeltrekken van getallen en bedragen, (ont)husselen en (ont)kantelen van lettercombinaties, timen van de tijd dat timers timen, en ga zo nog maar even door... En dat allemaal met het doel om de Mol nèt iets eerder te ontmaskeren dan AVROTROS dat in de seizoensfinale zelf toch al doet. Rare jongens die Molloten... Maar ieder z'n hobby.

De intense beleving van de mentale Wie Is De Mol rollercoaster, zorgt er voor dat menig Molloot na afloop van een seizoen gedurende zo'n tweeënveertig weken last heeft van hardnekkige ontwenningsverschijnselen. Voor anderen ogenschijnlijk normale objecten en gebeurtenissen worden in een split second door het Mollotenbrein gecategoriseerd als potentiele aanwijzing: Een veld met onschuldige margrieten nabij een lindeboom, het voor de tweede maal kort achter elkaar passeren van een  plaatsnaambord van Den Burg ('weer Den Burg') en aan de westkant van een willekeurig huis uit een raam hangende lakens worden meteen in onze grijze massa gegrifd als zijnde mogelijk ontmaskeringsmateriaal; totdat je goed en wel beseft dat het seizoen écht ten einde is...

Het geschetste zwarte gat-effect is onlosmakelijk verbonden met het Mollootschap en het best te omschrijven als een diepe mentale wond. Je kunt er pleisters opplakken in de vorm van het bezoek aan de Molfandag, mijmeren over al dan niet leuke kandidaten voor een volgend seizoen en het registreren van Twitter stiltes rondom de vermoedelijke opnameperiode, maar dit is allemaal slechts symptoombestrijding. De eigenlijke wond geneest tergend langzaam in een tijdsbestek van zo'n tweeënveertig weken, totdat het nieuwe seizoen eindelijk gaat beginnen en we ons brein weer vol overgave kunnen laten pijnigen door een tsunami aan nieuwe impulsen.

Het vijftiende seizoen is bijna ten einde en we staan aan de voet van de onthulling van Mol, winnaar en verliezer. Hoewel iedereen inmiddels stellig is overtuigd van het Molschap van één van de finalisten, blijft de onthulling voor alle Molloten een spannend moment. Maar daarna zakt de vloer onder ons weg en 'kukelen' we met z'n allen tegelijk in het zwarte gat.

Het was me een genoegen om onze visies en theorieën dit jaar met elkaar te delen. Ik wens iedereen veel sterkte toe met het doorworstelen van tweeënveertig Molloze weken en spreek jullie graag volgend jaar weer!