Column

Het volkje van molloten woonde het grootste deel van het jaar vredig in een heuvelachtig landschap. Hier en daar werden er af en toe molshopen aangetroffen maar in tegenstelling tot in andere delen van het land werden deze met weemoed en respect begroet. ‘Hoi Dennis, lekker bezig vandaag?’ of  ‘Ach, welk molletje zou deze hebben gemaakt?’.
De molloten waren een vredig volkje. Dat wil zeggen, totdat het molseizoen aanbrak. In de verschillende heuvels werden eens per jaar tien tunnels gegraven. Als deze tunnels hun naam hadden gekregen, begon het molvirus flink te kriebelen bij de molloten. De molloten gaven de tunnels ieder jaar verschillende namen, al kwam het ook wel eens voor dat een naam als Dennis of Erik vaker voorkwam. De molloten begonnen onrustig te worden en besnuffelden de verschillende tunnels alvast een beetje. 
 
De start van het molseizoen begon ieder jaar met de dag die ‘Aflevering 1’ heette. Vanaf deze dag was het feest en oorlog tegelijk bij de molloten. Het molvirus sloeg toe en dat betekende vooral dat de molloten overal dingen zagen die er niet waren. Zij zagen dingen die zij ‘hints’ noemden en zagen dit als bewijs voor het kiezen van een bepaalde tunnel. De verschillende tunnels werden zo aan het begin van het molseizoen uitgebreid bekeken en geevalueerd. Het was onrustig. Voorzichtig werden er hekjes voor bepaalde tunnnels gezet en anderen werden alvast iets ruimer gemaakt. Er werden stapeltjes hints in de buurt van bepaalde tunnels gelegd. Aan het eind van deze dag stortte de eerste tunnel zachtjes in. Ach, ze was toch al niet zo stevig...

Een week later brak de dag aan dat ‘Aflevering 2’ begon. De molloten hadden er zin in en hadden al voorzichtig een keus voor een tunnel gemaakt. Hier bleven de meesten echter nog een beetje bij in de buurt staan, of ze stonden strategisch tussen een paar tunnels in. Er was grote angst voor het bijna onvermijdelijke gevaarlijke ‘tunnelvisie’ waar ieder jaar vele molloten aan ten prooi vielen. Als je eenmaal in een tunnel je intrek had genomen, zag je de andere tunnels namelijk bijna niet meer. Dan was het erg moeilijk om nog uit je tunnel te komen. En aangezien negen van de tien tunnels uiteindelijk, met steeds hardere explosies, zouden instorten, was het zaak je niet te verliezen in een tunnel die het niet zou redden. Aan het eind van de dag, stortte de tweede tunnel in. Gelukkig waren er geen gewonden, de molloten hadden zich nog niet achter in de tunnel durven wagen.
De dag van ‘aflevering 3’ begon het landschap van de molloten er vrolijk uit te zien. Ieder tunneltje werd ingericht door de verschillende molloten en de molloten gingen vrolijk bij elkaars tunneltje op bezoek. De sfeer was nog gemoedelijk, maar daar zou na het instorten van de derde tunnel snel verandering in komen...

In het volkje der molloten begon de sfeer rond ‘Aflevering 4’ al aardig grimmig te worden. Een aantal molloten had een tunnel gekozen, zij hadden de ‘tunnelvisie’al aardig te pakken. Zij begonnen de zogeheten ‘zwevende molloten’ op weinig zachtzinnige manier hun tunnel in te praten. Aan de ‘zwevende molloot’ werd aan alle kanten getrokken. Ook waren er molloten die probeerden molloten uit een andere tunnel in hun tunnel te krijgen. De tunnels werden steeds uitgebreider ingericht en ook buiten, op de heuvel voor de tunnel, kwamen allerlei borden en pijlen te staan die richting de tunnel wezen. Toen de vierde tunnel instortte begon de schade aanzienlijker te worden.
Rond aflevering 5 was de oorlog losgebarsten. Zomaar overlopen kon niet meer, al probeerden velen nog hardnekkig te vechten tegen de zuigende kracht van ‘tunnelvisie’ . Er ontstonden ‘kampen’ en mensen begonnen het echt gezellig te maken in hun eigen tunnel. Alles wat er tussen de heuvels werd gevonden, kon gebruikt worden ter versteviging en uitbreiding van de eigen tunnel. Ook al waren die ‘hints’ niet altijd wat ze leken. Maar naar de lijfspreuk van menig molloot ‘niets is wat het lijkt’ luisterden velen al snel niet meer. Het molvirus was heftig toegeslagen. Aanvallen op andere tunnels waren de molloten niet vreemd.

De oorlog kreeg verder vorm op de dag van ‘Aflevering 6’. Ander tunnels werden aangevallen door er rode schermen voor te hangen, die steeds weer werder doorgeprikt. Er werden tunnels onder de tunnels gegraven met de hoop dat ze instortten. Er werd psychologische oorlogsvoering toegepast met uitlachen, kansberekening, argumentaties waar je moeilijk omheen kon, hints die niet anders geinterpreteerd konden worden dan richting een bepaalde tunnel. Het vreemde was echter, dat iedere tunnel een enorme stapel hints wist te verzamelen die richting hun eigen tunnel wezen. Sommige tunnels begonnen erg vol te raken, anderen behoorlijk leeg. Ook dit werd in overweging genomen bij het kiezen van een tunnel.
Zo ging het verder op de dag van ‘Aflevering 7’. Als een tunnel nu instortte zorgde dat voor hevige paniek bij degenen die erin zaten. Vaak bleef het groepje molloten dat in de desbetreffende tunnel intrek had genomen nog een tijdje verdwaasd zitten.  Dan sloeg de ontkenning toe. Uitspraken als ‘de volgende aflevering zal je zien’ en het opnieuw proberen op te bouwen van de tunnel kwam vaak voor. De rest begon in paniek rond te rennen. De molloten in de overige tunnels deden hun uiterste best om hun tunnel er het veiligst uit te laten zien voor de tunnelloze molloten. Molloten die voor hun tunnel kozen werden met open armen ontvangen. Voor sommige onfortuinlijke molloten was het molseizoen echter een aaneenschakeling van instortende tunnels. Dit kon een zeer traumatisch effect hebben.

Rond ‘Aflevering 8’ leken de tunnels behoorlijk stevig te zijn. Er stond bijna niemand meer buiten. Soms gebeurde er echter iets waardoor de tunnel ineens begon te wankelen. De meeste molloten in de tunnel  zetten alles in om de tunnel in stand te houden. Een paar molloten vertrokken echter op zo’n moment toch nog naar de tunnel die ze al een tijdje als reservetunnel op het oog hadden.
Op de dag van ‘Aflevering  9’ kwam het eind van het molseizoen in zicht. De overgebleven drie tunnels waren uitgebreid en prachtig ingericht. Het was gezellig binnen en af en toe keek er eens iemand naar buiten, naar de andere tunnels. Maar ach, overlopen had geen zin meer. De molloten deden alsof ze zeker waren van hun keuze voor de juiste tunnel, maar diep in hun mollotenhartjes waren ze angstig voor de dag van ‘Aflevering 10’
De finale van het molseizoen was daar op de dag van ‘Aflevering 10’. De laatste tunnels zouden met een laatste enorme explosie instorten en de juiste tunnel zou blijven staan, stevig en zegevierend. Alle molloten die in de goede tunnel hadden gezeten waren trots en vierden feest. De andere molloten wreven verdwaasd hun oogjes uit. Sommigen bleven nog jaren in de restanten van hun tunnel zitten, op zoek naar bewijs dat hun tunnel toch de juiste was geweest. Gelukkig was er ieder jaar opnieuw de kans om de juiste tunnel te kiezen. En wie het langst in de juiste tunnel had gezeten, werd gekroond tot ‘Molloot van het jaar’.