Topic: Dagboeken van afvallers e.a.

[m0lmuis]

Zij was één van de twee kandidaten die ik "kende" toen WIDM begon
en ik had graag gehad dat ze langer was gebleven 

Mooi dagboek, ik heb het met plezier gelezen! 

[Run]

'Dus heel erg dankjewel aan het hele team van WIDM. En natuurlijk ook aan alle leuke kijkers. Ik heb heel erg genoten van alle reacties en theorieën. Ik ben dus niet de Mol, maar doe soms gewoon een beetje typisch.'

Ik vind je leuk als een nieuwere versie van Martine Bijl, hoor! Kunnen we best gebruiken.

[Heinz]

Dagboek van de afvaller - Aflevering 4

Ik ben vooral de mensen achter de montagetafel dankbaar. In de aflevering van Wie is de Mol? waarin ik door de genadeloze Rik van de W. een rood scherm voor mijn snuit krijg getoverd, lijkt het alsof ik dat oordeel nog redelijk weet te accepteren. Terwijl ik in werkelijkheid strontchagrijnig was, nauwelijks aanspreekbaar, en boos als een klein kind dat zijn speeltje ziet afgepakt. Wat in feite ook gebeurde natuurlijk. We waren op schoolreis naar de Efteling, maar ík mocht niet meer mee naar de volgende attractie. En ik weet inmiddels wat die attracties behelzen - die heb ik dus allemaal gemist: de **censuur** met de **censuur** in zee, de avontuurlijke **censuur** in de lucht en de **censuur** met de **censuur** op de **censuur**.
Het is niet dat ik per se wilde winnen. Ik wilde gewoon zo lang mogelijk meedoen. Niet meer mogen meedoen, dat is als het meisje dat niet meer naar jou kijkt, maar wel naar die andere jongen. En dan kun je in het blikveld van dat meisje blijven lopen, in de hoop dat ze weer naar je kijkt zoals ze dat voorheen deed, maar dat gaat ze never-nooit meer doen. Het is klaar. Jij bent alleen de enige die het nog niet weet.

Gelukkig waren daar Susan, Glen en Welmoed. Die hadden al door die brandende hoepel moeten springen, die wisten hoe het voelde om afgedankt te worden (door Rik, aardige vent verder, maar die gooit je zo het ravijn in hoor, alsof het niks is). Suus, Glen en Welmoed maakten van mijn entree in het afvallershotel een zachte landing, waardoor dat hotel meer als een revalidatiecentrum aanvoelde. Vervolgens kreeg het steeds meer de contouren van een partycentrum.

Wie wil er nou het Dagboek van een Afvaller lezen? Ik niet. Ik had ook liever het Dagboek van de Winnaar geschreven. Maar ja, dat is helaas niet voor me weggelegd. Dat zal over een paar weken geschreven worden.
Weet je wat het is? Deelnemen aan Wie is de Mol? is vooral vroeg opstaan, nadat je dus een hele nacht op een gammel veldbedje hebt doorgebracht naast een snurkende medekandidaat. Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht. Wat die opdracht behelst, dat wordt pas duidelijk als je na twee, drie uur rijden op een vage locatie aankomt, meestal een verlaten fabriek of een diepe zoutmijn. En du moment dat je denkt dat je het een beetje onder controle hebt, laat Rik van der W. wel weer een addertje los onder het gras. Het is dat er al een tv-programma bestaat met de naam Mindfuck. Die titel doet meer recht aan de invulling van dit programma dan de titel Wie is de Mol?

Maar echt jonguh, wat miste ik het toen ik eruit lag… Ik miste Sahil met zijn filmcitaten (‘And you know my name is the Lord!!’); Thomas die het niet altijd maar wel meestal beter wist; Hila die in die jaloersmakend kleurrijke deux-pièces van haar serieus was; die fanatieke Fresia met een lach die elke grijze wolk deed verdwijnen; Everon die ie-de-re dag een nieuw hemdje tevoorschijn toverde; Laetitia waarmee je zo heerlijk gearmd kon lopen; Kim waarop we elke ochtend even moesten wachten omdat ze…, eh, nou ja, dat dus. Gelukkig was er het partycentrum. Daar werd het steeds drukker.

Arno Kantelberg

https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-4/

[hoelahoep]

partycentrum

ontzettend jammer dat Arno eruit is

[Tunneltelevisie]

Ai, jammer! Fijn - dat geldt voor iedere afvaller - dat er dit jaar wat extra nazorg is. Dat scheelt misschien een beetje.

[Run]

"Niet meer mogen meedoen, dat is als het meisje dat niet meer naar jou kijkt, maar wel naar die andere jongen. En dan kun je in het blikveld van dat meisje blijven lopen, in de hoop dat ze weer naar je kijkt zoals ze dat voorheen deed, maar dat gaat ze never-nooit meer doen. Het is klaar. Jij bent alleen de enige die het nog niet weet."

Altijd hoop blijven houden! Al duurt het 20 jaar, het kan nog goedkomen.

Arno zegt (ergens anders): je ziet toch dat ik fanatiek was, hoe kun je dan een mol in mij zien. Nou ik zag heel veel alleen denk ik dat het net andersom zat, dus ik weet nu wie de mol is. Denk ik. 

"]Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht." Aha, dus toch, er werd altijd gezegd dat deelnemers zelf uitkozen wat ze aandeden.

[Heinz]

"Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht." Aha, dus toch, er werd altijd gezegd dat deelnemers zelf uitkozen wat ze aandeden.

Nee hoor, het is al vanaf het begin zo dat de kandidaten tips krijgen over wat aan te trekken voor de komende opdrachten. Het is niet voor niks dat niemand in een jurkje ondersteboven naar beneden abseilde.

[Heinz]

Dagboek van de afvaller - Aflevering 5

Ik ben het al twee weken aan het uitstellen. Het dagboek van de afvaller schrijven. Eigenlijk wil ik nog niet... Maar het komt dichterbij. Mijn exit. Na vijf afleveringen en nu al ontelbaar veel opdrachten moet ik afscheid nemen van de groep. En dat vond ik in Albanië te vroeg. Maar nu ook. Waar moet ik beginnen? Er is zo ontzettend veel gebeurd.

Zoals de crew ontmoeten op Schiphol. Een ticket in je handen geduwd krijgen. Zelf was ik alle vluchten afgegaan... Mijn gok was: Spanje of Griekenland. Albanië stond nog niet op mijn lijstje. Maar daarom doe je mee aan Wie is de Mol?. Om verrast te worden. Onderweg werp je stiekem een blik op de andere kandidaten. Die net zo undercover op Schiphol zitten. Eenmaal aangekomen in Albanië komt de ontlading. Wat een leuke groep! Met veel bekenden. Welmoed, Fresia, Sahil en Glen had ik al eens ontmoet.

Maar daarbij sloeg ook de schrik toe. Dit is een ontzettend slimme groep. Ik had gehoopt op wat minder snuggere kandidaten. Haha. En 11 stuks! Dat betekent geen aflevering waarin iedereen door is. Scherp blijven dus. En dat ik niet scherp ben gebleven bij het achterhouden van de jokers in aflevering 1, nam ik mezelf best kwalijk. Goh, in de eerste opdracht zijn anderen me gewoon al te slim af. Ok, herpak jezelf! Het is pas de eerste opdracht.

De allereerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Deels omdat Laetitia en ik de hele nacht hebben zitten kletsen en theorieën hebben uitgewisseld en deels door de spanning... In gedachte speel ik de woorden “trust nobody” nog eens af. Die eerste aflevering kom ik gelukkig door. Ik wilde sowieso de eerste en de tweede halen. Daarna was voor mij alles winst! Ik heb zo genoten van alle opdrachten. Ik kan niet uitleggen hoe geweldig het is dat de crew zulke fantastische opdrachten voor ons verzint en opzet.

En die winst bleef maar komen... Tot aflevering drie... Opdracht Vakbondje. Ik kreeg te horen dat ik geen kans zou maken op een vrijstelling. Wel kon ik mijn kansen vergroten op een zwarte vrijstelling als ik daar geld uit de pot voor over had. Met 8 vrijstellingen in het spel, zou het betekenen dat ik naar huis zou moeten. Ik nam mijn taak als penningmeester heel serieus en had al zo’n gevoel dat er binnenkort geld uit de pot gespeeld zou worden. Ik had alleen niet gedacht dat ik degene was die dat zou doen. Met de zwarte vrijstelling heb ik een aantal troeven kunnen wegspelen. Maar ik wist niet dat er nog zoveel troeven in het spel zaten.

Die kon ik gelukkig goedmaken door de hoogte in te gaan. Kim-Lian en ik vertrouwden elkaar... Maar het bleek dat we elkaar toch net niet goed genoeg kenden. Dus ook die jokers gingen aan mijn neus voorbij. En dat is dus het punt waar ik nog van baal. Ik heb mezelf gek laten maken door de jokers en vrijstellingen in het spel. Ik had gewoon rustig moeten doorspelen. Ik had het gevoel dat ik nu al moest kiezen omdat de anderen in het voordeel waren.

Maar voor het tijd was voor die laatste executie heb ik nog een geweldige dag gehad. De heuvel af en het zwanenmeer zien. Als ik mijn ogen nu dichtdoe dan voel ik het zonnetje nog op mijn huid en kan ik de honderden zwanen voor me zien. Wat een werk is daarin gaan zitten! En die fiets!! Die vergeet ik ook nooit meer. Dat was zwaar joh. En die beelden die we moesten slepen in de middag ook. Ik had in de ochtend al mijn energie op die fiets eruit gegooid. Wist ik veel dat we nog meer fysieke arbeid moesten doen! Maar het lukte ons gewoon! Als team! We hebben zoveel geld opgehaald die dag! Daar ben ik nog steeds trots op.

En dan komen we bij het eind. Die laatste executie. Je voelt het al een beetje... Bijna alle namen zijn geweest... En de kandidaten die nog moeten, hebben troeven. Heb ik nog een keertje geluk? Mag ik nog een aflevering mee op het avontuur? Helaas, dit keer niet. Een rood scherm. Een einde aan mijn Wie is de Mol?-reis. En een einde aan mijn penningmeesterschap.

Het gaat ook precies zoals in de aflevering. Je neemt afscheid. Je hebt je spullen al gepakt en komt niet meer terug. Op naar het afvallershotel. Waar gelukkig een stel ontzettend lieve leuke mensen op me zitten te wachten. Met een enorme opluchting... De Mol laat ik namelijk hier achter. Al deze mensen kan ik vertrouwen. Zij zijn het niet. En ze weten precies wat je allemaal hebt meegemaakt. Later hebben we het afvallershotel ook wel het afvallersrehabilitatiecentrum genoemd. Want het duurt echt wel even voordat je weer met beide voeten op de grond staat.

Nou inmiddels sta ik er. En kan ik met een hele grote glimlach terugkijken op ons avontuur in Albanië. Ik ben dus niet de Mol.

Hila Noorzai

https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-5/

[Bodejos]

Zo leuk geschreven. En ik neem nog even géén afscheid van mijn avatar...

[Run]

Dus ze is waarschijnlijk op 1 persoon gegaan omdat ze als enige geen vrijstellingen had gekregen en vond dat ze risico moest nemen. Iets voor de productie om mee te nemen, is ook niet eerlijk!
Inderdaad superslimme groep dit keer.

[Heinz]

Dagboek van de afvaller - Aflevering 6

Het is de avond voordat het spel begint. Ik sta alleen met de Mol in een hotellift. Iets aan de energie van de persoon naast mij voelde gek. Alsof diegene zich voorbereidde om een marathon te lopen. Ik wendde me tot diegene en riep, als een detective die een dief op heterdaad betrapte, heel hard “jij bent de Mol!”.
Maanden later bevind ik me toch op dit punt en schrijf ik de bladzijde van mijn Molboek, waarvan ik nooit had gedacht dat ik hem zou schrijven. De bladzijde van de afvaller.

Al is dit de eerste pagina die ik in het Nederlands en niet in mijn Marokkaans dialect schrijf, toch is deze het moeilijkst om te schrijven. De moeilijkheidsgraad komt niet uit een sentiment dat ik niet had mogen afvallen of dat ik boos ben niet te winnen, maar simpelweg omdat ik het schijnbaar moeilijk vind te accepteren dat ik door mijn eigen onhandigheid wat geweldige momenten met nóg geweldigere mensen ben misgelopen.

Veel punten zijn verloren gegaan bij mijn vertrek. Ik zou mijn excuses kunnen aanbieden maar ik voel niet dat ik dat hoef te doen, dat is het spel wat óók jullie spelen. Wat jullie wél van me tegoed hebben is een uitleg, want om maar even Hila, Glen, Welmoed, Fresia, Kim-Lian, Everon, Thomas, Suzan, Laetitia én half Nederland te citeren: “Sahil, wat was je aan het doen?!”. (Arno vroeg het nooit.)

Vele theorieën gingen rond over waarom ik dìt of dát deed, met als terugkerend motief dat ik bezig was met mezelf verdacht te maken. Niets is minder waar, de verdenking onder mijn medekandidaten had ik als schot voor de boeg al. Het échte antwoord is dat ik bezig was zo veel mogelijk plezier te maken als dat menselijk mogelijk is.
Plezier vind ik in chaos, anarchie en Welmoed pesten. Het spel moest zo spannend mogelijk worden en niemand mocht grip krijgen op de situatie, ook ik niet. Bedenk maar dat ik gedurende het spel twee jokers én een vrijstelling op zak had, maar nog nooit een troef heb ingezet. Ik gaf ze in kortstondige bewaring aan mijn toenmalige partner-in-crime Arno Kantelberg alias The Kid, of ik verbande ze tot het einde der tijden in mijn schoenzool om nooit ingezet te worden.

Waarom? Omdat een spel leuker is om te spelen in spanning dan in zekerheid. Tikkertje spelen is niet leuk als je niet afgetikt kan worden.
Omdat ik de aanstichter was van veel wanorde hoopte ik dat ik daardoor het overzicht zou houden en zo lang mogelijk kon meegenieten van het spel. Ik wist tenslotte waar al het vermiste geld lag, wie de Moltelefoon gestolen had én had een redelijk idee over wie de Mol was. Ik overzag de orde in de chaos, althans dat dacht ik. Want even later op een pier in het badplaatsje Sarandë hoor ik Rik zeggen dat Laetitia een vrijstelling had én die ook heeft gezet. Dát was het moment waarop ik me realiseerde dat controle binnen Wie is de Mol? een illusie is. Deze realisatie vertaalde zich al snel in een voorgevoel dat dit mijn einde was. Het klassieke voorbeeld van hoogmoed komt voor de val, als een kleine Icarus met te veel hiphop-shirts was ik rechtstreeks de zon ingevlogen. In andere woorden: ik werd afgetikt. Ik was af.

Vanzelfsprekend rekende ik er eigenlijk op deze executie makkelijk te overleven. Ik denk dat de vrijstelling die nog altijd in mijn schoenzool rust dat wel bevestigd. Maar spijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten.

Veel van Wie is de Mol? zie je op tv niet, 72 uren worden geknipt naar die ene op zaterdagavond. Ik kan je vertellen dat er in die overige 71 uren ontzettend veel liefde ontstaat. Ik was inmiddels zo verschrikkelijk gehecht geraakt aan iedereen van de deelnemers en crew. We deelden lief en leed, spraken minder over het spel en steeds meer over elkaars dromen, angsten, verdriet en geluk. Overdag waren Fresia en ik aan het klieren, boeven en glipten we ertussenuit om stiekem met zonsondergang te gaan jetskiën. Tijdens het avondeten verwonderden Thomas en ik elkaar over hoe we van zulke verschillende achtergronden komen, maar dezelfde liefde voelen voor obscure soul-artiesten uit de jaren ’60. ’s Nachts tijdens de laatste uren van de nacht, wanneer iedereen al sliep, bleven Everon en ik nog over. Op krakkemikkige Albanese stoeltjes deelden we dan verhalen over liefdesverdriet.

Het is een onvoltooide schets van de sfeer, maar wellicht verduidelijkt het waarom dat rode scherm zo ontzettend gevreesd is.

Hoofdstuk 87: Na het scherm.
Met elk verlies is er winst, de lessen die ik heb geleerd zijn zo helder, alsof Wie is de Mol? als een diamantslijper de contouren van mijn gebreken heeft onthuld. Ik weet nu dat mijn slordigheid me soms meer gaat kosten dan ik wil betalen en dat voor een adrenaline-junkie als ik een vijf-sterren afvallershotel fungeert als een afkickkliniek. Ik werd geconfronteerd met mijn eigen onkunde om rust te omarmen en spendeerde mijn dagen vooral met het fantaseren over hoe het was gelopen als ik die éne cruciale vraag had gespreid op datzelfde vermoeden dat ik de avond voor het spel in die hotellift had.

Hoe de rust te omarmen leerde ik uiteindelijk van andere afvallers, die stuk voor stuk zo inspirerend rustig waren onder hun verlies. Zij die al dagen, soms weken eerder uit het spel waren toonde niets anders dan dankbaarheid voor alles wat ze wél hadden gekregen; onbeschrijfelijk veel mooie herinneringen, nieuwe vrienden en liters gratis raki.
Ze brachten me aan het denken, ze hadden gelijk, had ik niet veel meer gekregen dan verloren? Ik mocht immers weer lieve Suzan omhelzen, een team vormen met The Kid alias Arno Kantelberg, onnavolgbare straat-anekdotes uitwisselen met Glen, met Welmoed over journalistiek filosoferen terwijl ik probeer niet te verdrinken in haar glinsterende ogen en lachen met Hila over dat ik haar tijdens mijn paramotor-vlucht dus écht niet zag zwaaien in haar fel paarse blouse.

Zoals ik ooit op het begin zei, het is maar een spelletje. Dat klopt nog steeds, het is maar een spel; en ik heb gewonnen.

Sahil Amar Aïssa

https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-aflevering-6/

[Heinz]

Heel mooi!

En interessant:

"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."

Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.

[vveerraak]

Ik werd geconfronteerd met mijn eigen onkunde om rust te omarmen en spendeerde mijn dagen vooral met het fantaseren over hoe het was gelopen als ik die éne cruciale vraag had gespreid op datzelfde vermoeden dat ik de avond voor het spel in die hotellift had.

Hij zat dus verkeerd? Het is niet Thomas of Kim-Lian? 

[molton]

Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.

Hij heeft Thomas toch vrij veel goed zien doen in die duikbootbasis zou je zeggen. Als hij heeft besloten om all-in op één van de twee te gaan zou je zeggen dat Kim-Lian het meest logische voor hem is.

[Emmel]

Wat een mooi dagboek!

[Tunneltelevisie]

Mooi geschreven! 

[IByte]

"(S)pijt van het bewaren van die vrijstelling heb ik niet, wél van het veranderen van mijn strategie luttele seconden voordat ik de test ging maken. Ik werd te arrogant en heb de prijs betaald door mijn nieuwe liefde vroegtijdig te moeten verlaten."

Hij is dus all-in gegaan en waarschijnlijk op Thomas of Kim-Lian.

Nou, bij Niet de Mol met Splinter is hij heel wat kritischer op zijn actie om de vrijstelling te bewaren...

In zijn biecht over het busje zegt hij inderdaad dat Thomas en Kim-Lian zijn hoofdverdachten zijn.

[Vonne1968]

"Ik wist tenslotte waar al het vermiste geld lag, wie de Moltelefoon gestolen had"

Aangezien hij zelf de telefoon had... Klinkt alsof hij dan ook verantwoordelijk voor het vermiste geld in aflevering 1 

[Jumbojet]

Wat een mooi verhaal van Sahil. Leuke, sympathieke jongen.
En een sfeermaker in de groep. Wij hebben van hem genoten, ondanks  en dankzij zijn gekke streken

Jammer dat hij er nu uit ligt, door zn eigen onhandigheid zoals hij zelf zegt.
En hier ligt kleinzoon van 13 er ook uit, die in de Widm app ,op 1 punt na , alles op Sahil had gezet. 

[Run]

 'Tijdens het avondeten verwonderden Thomas en ik elkaar over hoe we van zulke verschillende achtergronden komen, maar dezelfde liefde voelen voor obscure soul-artiesten uit de jaren ’60'