Na deze leuke ervaring, gingen we naar het grote marktplein, opzoek naar de spullen die in de opdracht ook gezocht werden. Ook het iPod meisje werd op verzoek van WIDMJokertje gezocht. Helaas, geen iPodmeisje, maar wel een hoop leuke foto’s en dertig verschillende verkopers, die allemaal beweren dat zíj de mooiste aardbeien van Nederland hebben!
Je zál maar een molfan zijn, en op de markt iedereen naar de schoenen kijken, in de hoop dat die persoon teenslippers aanheeft.
En dan het Stedelijk museum, tsja, waar zal ik eens beginnen
Bij het begin?
Goed idee… We kwamen daar binnen, en betaalden onze entreegelden. Toen we allemaal naar de wc geweest waren, gingen we maar in het café zitten. Op ons tafeltje lag het gastenboek, toen Laura besloot deze te bekijken kwam deze ineens niet meer bij. Ik zat naast haar, en zag dus ook wat er zo grappig was, en grinnikte vrolijk mee. Teksten als: Bééldig, en 2 harkpoppetjes met een hartje ertussen, met daaronder “zéér romantisch museum” passeerden de revue. Ook vonden wij een berichtje van Jan en Tiet Mol, zeer verdacht
. Het laatste berichtje dat wij lazen sloeg écht alles, het begon met Lief dagboek, en er stond een heel verhaal over hoe dit meisje (?) het had gehad in het museum onder.
Reden genoeg voor Laura om ook maar iets in het gastenboek te zetten: ze tekende eerst 4 leuke harkpoppetjes, toen een heel kleine (haha…), en toen ze zichzelf maakte mislukte het helemaal, de benen vormden een pijltje, en de armen stonden scheef. Ze ging nog even door, want ze zette erboven: Lief dagboek,
En tussen alle poppetjes een hartje. De teksten die volgden konden natuurlijk niet uitblijven: Bééldig, zéér romantisch.
En ook tekende ze een Lepeltje (een rondje en een streepje dus) en schreef ze dit er nog bij:
“Helaas misten we alleen het lepeltje, en de ring met de blauwe saffier. We waren er nog speciaal voor uit Mollokio gekomen.”
Hierna stikte ze bijna van het lachen, en ik inmiddels ook. We hebben nog ongeveer 10 minuten daar gezeten voordat Laura eindelijk uitgelachen was.
