Ik betwist dit niet, maar ter balans zou je ook de HRW rapporten over Mexico, Zuid-Afrika, Georgië en Sri Lanka moeten lezen. HRW is erg kritisch want dat is hun taak, maar het zou onterecht zijn om met twee maten te meten.
Ik keer terug naar de vragen “waarom speelt WIDM zich in andere landen af” (volgens mij blikverbredend en dat komt de kwaliteit van het programma ten goede), “wat is de impact als je een bepaalde mensenrechtstandaard vereist” (mogelijk wordt het moeilijk om het ooit in een niet-westers ontwikkelingsland te houden), “wat is het effect van een boycot” (je bereikt er volgens mij in Oman weinig mee) en buiten het programma om, als je werkelijk om de mensenrechten daar geeft, hoe kan de situatie daar het beste verbeterd worden?
De laatste vraag is vrij delicaat. Veel veranderingen vinden meer informeel plaats en focus op de juridische positie is misplaatst. In veel westerse landen bleef bijv homoseksualiteit lang verboden maar dat verbod werd steeds minder gehandhaafd en dat lijkt ook de meest waarschijnlijke manier waarop verbetering plaats kan vinden. Buitenlandse media-aandacht heeft vaak een averechts effect (en dat ligt waarschijnlijk ook aan de juridische verharding ten grondslag). Daarom willen homos in de Golfstaten doorgaans dat de rest van de wereld ze met rust laten. Er is een interessant verhaal over de homo scène in Dubai, maar homo’s weten dat als ze aan een artikel zouden meewerken, een artikel waarschijnlijk tot een backlash zou leiden. Een geleidelijke benadering werkt beter.
Justin hoeft zich in ieder geval geen zorgen in Oman te maken. Hij had gewoon mee gekund.
(Overigens/ter zijde: je zou voor de lol de onlangs overleden sultan Qaboos eens moeten googlen - er zijn hardnekkige geruchten over zijn seksualiteit.)